Στην αναζήτηση ρύθμισης σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το ελληνικό δημόσιο χρέος, εκφράζονται πολλές και διαφορετικές απόψεις με βάση πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις, ή και με βάση ατομικά συμφέροντα και εξαρτήσεις. Γενικά, οι απόψεις πολιτικών προσώπων δεν τυγχάνουν τόσης αξιοπιστίας όπως οι αναλύσεις εκείνων που εμφανίζονται με επιστημονική ιδιότητα στα ΜΜΕ. Φυσικά και στην περίπτωση επιστημονικών κατά βάση θέσεων, εύλογα και καλόπιστα υπάρχουν διαφορές λόγω διαφορετικών προσεγγίσεων και σχολών σκέψεων της επιστήμης. Όμως, το προνόμιο της έκφρασης άποψης δημόσια προς την κοινή γνώμη λόγω επιστημονικής ιδιότητας -με την ανάλογη εκ προτέρων αξιοπιστία που παρέχει η κοινή γνώμη- δημιουργεί πρόσθετη ευθύνη στους προνομιούχους. Ουδείς αναμάρτητος προφανώς, αλλά δυστυχώς ορισμένες… αμαρτίες είναι τόσο έκδηλες που φανερώνουν άλλη βάση και κίνητρα από τον επιστημονικό λόγο.
Κατ΄αρχήν, διάφοροι με πάγιες και σκληρές ιδεολογικές απόψεις (π.χ. ευθυγραμμισμένοι με την εξουσία και το Προεδρικό), εμφανίζονται λόγω επιστημονικής ιδιότητας χωρίς ο μέσος πολίτης να γνωρίζει την πολιτική σχέση εξάρτησής τους.
Του Κώστα Μαυρίδη
Το κυριότερο είναι που αναλύσεις με επιστημονικό μανδύα (με επιδίωξη την αξιοπιστία στα μάτια του μέσου πολίτη που είναι στην άγνοια), είναι στρεβλωμένες και περιέχουν σοβαρές επιστημονικές «τρύπες», πράγμα που φανερώνει σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Για παράδειγμα, τις προάλλες προέκυψε η πρόταση της Ελληνικής Κυβέρνησης για μετατροπή μισού περίπου χρέους της Ελλάδας σε ομόλογα που θα αποπληρώνονταν με βάση τις δυνατότητες της οικονομίας και το άλλο περίπου μισό μετατροπή του σε ομόλογα χωρίς λήξη (perpetual bonds/ομόλογα στο διηνεκές). Πολιτικά η πρόταση δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτή, αλλά αν γινόταν αποδεκτή, είχε ουσιαστικές και πρακτικές αλλαγές σε σύγκριση με το τώρα. Το τεράστιο χρέος, λειτουργεί τώρα ως ογκόλιθος που συρρικνώνει την οικονομία, τρομάζει τις επενδύσεις και καταλήγει σε χειροτέρευση της οικονομίας. Με την πρόταση, θα μπορούσε το χρέος να αποπληρωθεί τόσο μακροπρόθεσμα, μέχρι το άπειρον, μέχρι και την … Δευτέρα Παρουσία. Αυτό, μαζί με την διασύνδεση του υπολοίπου χρέους στην δυνατότητα της οικονομίας στο μέλλον, καθιστούσε το χρέος διαχειρίσιμο με προοπτικές ανάπτυξης που είναι το ζητούμενο. Αυτό που διδάσκεται σε εισαγωγικό μάθημα στη Χρηματοοικονομική, εκμηδενίστηκε σε… επιστημονικές αναλύσεις καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «ο τρόπος αυτός χρηματοδότησης είναι άνευ ιδιαίτερης και πρακτικής ουσίας». Στην πραγματικότητα, είναι τόσης πρακτικής και ουσιαστικής αξίας που Γερμανία και Σόιμπλε δεν το αποδέχονται. Εκτός και αν θεωρηθεί ότι ο Γερμανός Υπουργός δεν το κατάλαβε…
Επιπλέον, η αμνησία ή άγνοια της κοινής γνώμης για ένα τεχνικό θέμα, παρέχει ευκαιρία για παραπλάνηση και στρεβλώσεις. Παράδειγμα που ανακυκλώνεται ακόμη είναι η θέση πως αν γινόταν αποδεκτή η πρώτη πρόταση για κούρεμα καταθέσεων ( Eurogroup 2013), η κυπριακή οικονομία θα ήταν σήμερα σε καλύτερη φάση. Αυτή η υποκειμενική εκτίμηση θα ήταν καλόπιστη (σωστή ή λάθος δεν το κρίνουμε), αν τα γεγονότα το επέτρεπαν. Ο Μ. Ντράγκι, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), κατέστησε σαφές δημόσια πριν ενάμιση χρόνο ότι εκείνη η πρώτη πρόταση ακυρώθηκε. Συμφωνήθηκε Σαββάτο και την επόμενη μέρα που ήταν Κυριακή, η ΕΚΤ ξεκαθάρισε ότι για σοβαρούς λόγους η πρόταση ακυρώνεται (η «φορολόγηση» των εγγυημένων καταθέσεων κάτω των €100,000 ήταν παράνομη και διακινδύνευε η ομαλή λειτουργία της ευρωζώνης). Είναι τυχαίο που όσοι θεωρούν ότι ο Σόιμπλε δεν κατάλαβε το θέμα, είναι πολιτικά ευθυγραμμισμένοι με εκείνους που «γνωρίζουν» καλύτερα τα γεγονότα από τον Μ. Ντράγκι;
Πάντως, στην αναζήτηση λύσης για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και ταυτόχρονα τον επαναπροσδιορισμό του χρέους με προοπτική ανάπτυξης, η προσδοκία είναι πως θα αποφευχθεί το χείριστο όπως επιβάλλει μια ορθολογιστική συνεργασία. Άλλωστε, αποτελούν αχτίδα ελπίδας οι δηλώσεις του Υπ. Οικονομικών της Ελλάδας ότι μεγάλο μέρος του μνημονίου θα πρέπει να εφαρμοστεί και από τη νέα Κυβέρνηση. Προς τούτο, διάφορα άλλα αχρείαστα που προκάλεσαν μόνο ζημιές θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με δεδομένο ότι η ΕΚΤ κρατεί «όμηρο» το ελληνικό τραπεζικό σύστημα μέσω της ρευστότητας που ελέγχει.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ - S & D
