default-image

Η οικονομία και οι δεκαοκτώ μικροί Νέγροι

Απόψεις
Η οικονομία και οι δεκαοκτώ μικροί Νέγροι

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ενω η αμερικανικη οικονομια απογειωνεται με εντυπωσιακους ρυθμους, 4,6% και 3,9% κατα τα τελευταια δυο τριμηνα και με την ανεργια κατω απο 6%, η Ευρωπη συρεται μεταξυ 0,1% και 0,2% κατα την αντιστοιχη περιοδο και με την ανεργια να υπερβαινει το 12%.

Συνειδητοποιείται σημερα, εστω με καθυστερηση, οτι η διαφορετικη διαχειριση της κρισης αναμεσα στην Αμερικη και στην Ευρωπη οδηγει σε βαθια αποσυζευξη οχι μονον τις δυο πλευρες του Ατλαντικου, αλλα και την Ευρωπη απο τον υπολοιπο πλανητη. Τα προσφατα στοιχεια του ΟΟΣΑ επιβεβαιωνουν ρωμαλεα ανακαμψη της εσωτερικης ζητησης στην Αμερικη κατα 3,2%, με συνεπεια την αυξηση των επενδυσεων κατα 7,1%, ενω παραλληλα στην Ευρωπη τοσο η εσωτερικη ζητηση οσο και οι επενδυσεις κινουνται σε μηδενικα ή και αρνητικα επιπεδα.

Ο κινητηρας της ευρωπαικης οικονομιας εχει σταματησει να λειτουργει, διαπιστωνει η Καθριν Μαν, εκπροσωπος του ΟΟΣΑ, ενω παραλληλα αυτος της αμερικανικης ανακαμπτει και απογειωνεται. Εαν υπαρχει κατι το νεο σε αυτες τις διαπιστωσεις, αυτο ειναι οτι οι υπερμαχοι της μεχρι σημερα ευρωπαικης υφεσιακης πολιτικης αναγκαζονται να παραδεχθουν οτι η Αμερικη συσσωρευει σημερα ολα τα θετικα αποτελεσματα, ενω η Ευρωπη συσσωρευει ολα τα αρνητικα. Το παραδοξο ειναι οτι καποιοι επιμενουν να αποδιδουν την αποσυζευξη μεταξυ Αμερικης και Ευρωπης στην υπερχρεωση των κρατων και οικονομιων της γηραιας ηπειρου. Ωστοσο, η υπερχρεωση δεν συνιστα αποκλειστικα ευρωπαικο προνομιο, αλλα εξ ισου και οχι σε λιγότερο βαθμο αμερικανικο.

Σε αμφοτερες τις πλευρες του Ατλαντικου, τα δημοσια χρεη εχουν υπερβει το 100% των αντιστοιχων ΑΕΠ. Η διαφορα εγκειται στο οτι η ευρωπαικη οικονομικη πολιτικη θετει την ξεχρεωση ως προυποθεση για την ανακαμψη, ενω η αμερικανικη, με το διδαγμα του 1930, γνωριζει καλα οτι η ανακαμψη προηγειται της εξυπηρετησης του χρεους. Το πιο τραγικο για την Ευρωπη ειναι οτι με υπαιτιοτητα της εχει παγιδευθει σε χρεη τα οποια οφειλονται απο Ευρωπαιους σε αλλους Ευρωπαιους και στο κοινο τους νομισμα. Ενω το αμερικανικο ομοσπονδιακο χρεος οφειλεται σε μεγαλο βαθμο σε ξενες χωρες, οπως η Κινα, με συνεπεια η διαχειριση του να αποβαινει περισσοτερο περίπλοκη. Εν τουτοις, στην περιπτωση της Ευρωπης, οι δανειστες συρουν την ηπειρο προς την υφεση και τον αποπληθωρισμο, ενω στην περιπτωση της Αμερικης, η οφειλετρια χωρα επιβαλλει τις επιλογες της και τους ρυθμους της στους δανειστες της. Στην Ευρωπη, η κριση του χρεους χρησιμοποιειται για να επιβαλλεται η λιτοτητα, με προσχημα την δημοσιονομικη εξυγιανση και με αυτονοητη συνεπεια την δραματικη υφεση η οποια επιδεινωνει τοσο την εξυπηρετηση των χρεων οσο και το εργο της δημοσιονομικης εξυγιανσης. Οπως καιρια επισημαινει η προσφατη εκθεση του ΟΟΣΑ, σε καθε εκατοστιαια μοναδα συρρικνωσης του δημοσιου ελλειμματος αντιστοιχουν δυο εκατοστιαιες μοναδες επιδεινωσης της υφεσης και εκτιναξης της ανεργιας.

Απλο παραδειγμα η χωρα μας: οταν το δημοσιο ελλειμμα απο 14% του ΑΕΠ μηδενιζεται, η σωρευτικη υφεση της οικονομιας βαθαινει σε -28% και η ανεργια εκτινασσεται σε επισης 28%. Προσφατα οι Γαλλια και Ιταλια αρνηθηκαν να περιορισουν δραστικωτερα το δημοσιο ελλειμμα τους επικαλουμενες οτι κατι τετοιο θα επιδεινωνε την υφεση και την ανεργια. Η στενη σχεση αναμεσα στα ελλειμματα και στο υψος της ανεργιας εχει ηδη επισημανθει απο τον Ολιβιε Μπλανσαρ και το ΔΝΤ, ομως η ευρωπαικη συνταγη των περικοπων δαπανων και της εισοδηματικης λιτοτητος παραμενει απτοητη και συνεχιζει να εφαρμοζεται ως «χρυσους κανων», με ολο και πιο απογοητευτικες και αρνητικες επιδοσεις για το συνολο των ευρωπαικων χωρων.

Μονον η ελληνικη κυβερνηση, εκτος απο την γερμανικη, τολμα να ισχυριζεται οτι η λανθασμενη συνταγη αποφερει θετικα αποτελεσματα. Ομως, ποια αξιοπιστια μπορουν να εχουν οι διαβεβαιωσεις της περι greek succes story, οταν ολοκληρο το ευρωπαικο οικοδομημα σημερα καταποντιζεται εξ αιτιας ακριβως των λανθασμενων οικονομικων επιλογων του ; Παρ'ολο που σημερα πλεον τα πνευματα αφυπνιζονται στην Ευρωπη και αντιλαμβανονται την κατολισθηση στην οποια ολοι μαζι εξωθουνται με την γερμανικη συνταγη, εν τουτοις καποιοι παραμενουν ακομη στο να επισειουν την αναγκη των μοιραιων διαρθρωτικων « μεταρρυθμισεων », αυτων ακριβως που εχουν επισπευσει τον ευρωπαικο καταποντισμο. Δεν κατανοουν οτι σε συνθηκες υφεσης, καθε « μεταρρυθμιση » με στοχο την περικοπη δαπανων δεν κανει τιποτε αλλο απο το να επιδεινωνει ακομη περισσοτερο την υφεση, αλλα και να καθιστα αντιπαραγωγικη την « μεταρρυθμιση ».

Οπως σημειωνει ο βρετανος Μαρτιν Γουλφ, αρθογραφος στους Φαινανσιαλ Ταιμς, «σε καθε περιπτωση, κατα κανονα και χωρις εξαιρεση, οι διαρθρωτικες μεταρρυθμισεις καταληγουν παντα να αποδυναμωνουν την ζητηση, με συνεπεια να εξωθουν συνεχως την οικονομια σε ολο και πιο βαθια υφεση ». Οχι βεβαια οτι οι πραγματικες μεταρρυθμισεις δεν χρειαζονται και δεν πρεπει να πραγματοποιηθουν, αλλα η οικονομικη και ιστορικη εμπειρια δειχνει οτι καθε πραγμα πρεπει να επιδιωκεται την καταλληλη στιγμη και υπο τον ορο οτι η επιδιωξη του δεν ερχεται σε αντιφαση με την αναγκη σταθεροποιησης της οικονομιας, που παραμενει η υψίστη των προτεραιοτητων. Στη χωρα μας, η κυβερνηση επαιρεται για την πραγματοποιηση πρωτογενους πλεονασματος και θετικο ρυθμο αυξησης του ΑΕΠ, παρασιωπωντας το πρωτοφανες υψος της ανεργιας, που αποτελει δεικτη βαρυτατης υπολειτουργιας της οικονομιας. Κι ακομη, πως ειναι δυνατον να γινεται λογος για αυξηση του ΑΕΠ κατα 1,7%, οταν απο την αλλη πλευρα η εξυπηρετηση του δημοσιου χρεους αποσπα απο την οικονομια 10,67% του ΑΕΠ, λογω πληρωμων σε χρεωλυσια και τοκους; Αφου η χωρα μας χρησιμοποιειται ως πειραματοζωο, επεται οτι η Ευρωπη ολοκληρη εγκαθισταται στην «ελληνικη νοσο».

Και το πιο παραδοξο ειναι οτι ενω οι Ευρωπαιοι ανησυχουν βαθυτατα για την μεταδοτικοτητα της « ελληνικης νοσου », η ελληνικη κυβερνηση δεν παυει να κομπαζει οτι ο δρομος της ειναι αυτος που οδηγει στην επιτυχια και στην εξοδο απο την κριση. Ομως, ο κομπασμος, οταν συγκρινεται με τα θλιβερα « επιτευγματα », αντι να καθησυχαζει τους εταιρους, τους ανησυχει ακομη περισσοτερο. Στη χωρα μας διακυβευεται το μελλον ολοκληρης της Ευρωζωνης. Η μακαβρια ιστορια των δεκα μικρων νεγρων ξαναπαιζεται σημερα με δεκα οκτω. Στο τελος, δεν γλυτωνει κανεις, του εμπνευστη της ιστοριας συμπεριλαμβανομενου.

E-mail: [email protected]  

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ - http://www.epikaira.gr

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News