Θέλω κατ' αρχήν να σας υπενθυμίσω ότι είμαι ο Κύπριος ευρωβουλευτής που σας προσέγγισα στην πρώτη ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στην παρούσα θητεία, κατά την αλλαγή της Προεδρίας της Ε.Ε. και συστήθηκα ως ευρωβουλευτής εκ Κύπρου (εκλεγείς με το Δημοκρατικό Κόμμα). Τότε σας μίλησα για τα θέματα της επικαιρότητας. Αν θυμάστε, τελείωσα με την επισήμανση ότι «η Ελλάδα διαθέτει εντός του Ευρωκοινοβουλίου ένα επιπλέον ευρωβουλευτή τον οποίον δε γνωρίζετε» και με ρωτήσατε «ποιος είναι αυτός», για να σας ανταπαντήσω ότι «αυτός είμαι εγώ». Και εσείς ανταποκριθήκατε με έναν ειλικρινή εναγκαλισμό λέγοντάς μου χαμηλόφωνα «με συγκινείτε». Εγώ συνέχισα λέγοντας ότι «σας συγκινώ αλλά ενίοτε με πληγώνετε». Δεν είναι του παρόντος να επαναφέρω τους λόγους της τότε απογοήτευσής μου που άλλωστε σας παρέθεσα εμπιστευτικά και γιατί πλέον δεν έχουν σημασία.
Του Κώστα Μαυρίδη *
Χθες επέστρεψα στην Κύπρο και παρέστηκα στην Κυπριακή Βουλή όπου απευθυνθήκατε με την γλώσσα της ψυχής, όπως χαρακτηριστικά τονίσατε. Θέλω να γνωρίζετε ότι αυτές τις μέρες, πολλοί στην Κύπρο θα απευθυνθούν στο πρόσωπό σας με την προσδοκία να εισακουστούν. Όμως κάποιοι δε θα έχουν καν την ευκαιρία να σας πλησιάσουν. Κοινή συνισταμένη όλων είναι πως ως κυπριακός ελληνισμός έχουμε απογοητευτεί αρκετές φορές από τη στάση των εκάστοτε κυβερνώντων της Ελλάδας. Ωστόσο, παραμένουμε προσηλωμένοι στις ρίζες της εθνικής μας ιδιοπροσωπείας διότι πάνω από τα πρόσκαιρα και εφήμερα, πάνω από πρόσωπα και πολιτικές σκοπιμότητες, θέτουμε υπεράνω τις αξίες της ελληνικής μας παιδείας και συνείδησης. Γι' αυτό και στο κείμενο αυτό, δε θα επικεντρωθώ στην γεωπολιτική συγκυρία στην οποία βρίσκεται ο Ελληνισμός με προπύργιο την Κυπριακή Δημοκρατία. Ούτε θα εξηγήσω ότι αυτή τη στιγμή ενώπιόν μας βρίσκεται η κορύφωση μιας μακρόπνοης πολιτικής που ξεκίνησε το 2004 με το δημοψήφισμα. Θα απευθυνθώ και εγώ με λόγια ψυχής, μεταφέροντας σε εσάς χαιρετισμούς αλλά και την αγωνία δύο συγγενικών μου προσώπων τα οποία δεν μπορούσαν να είναι παρόντες στην Βουλή.
Ο ένας συγγενής μου είναι ο παππούς μου ο Μαυροκωνσταντής από το Δίκωμο της Κερύνειας, ο οποίος 17 χρονών είχε μπαρκάρει σε ένα σαπιοκάραβο και πήγε εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13. Πολέμησε μαζί με άλλους Κύπριους στην μάχη του Μπιζανίου και μετά το τέλος του πολέμου, τιμήθηκε με μετάλλιο προσφοράς προς το Έθνος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο παππούς μου ο Μαυρωκωνσταντής πέθανε μερικά χρόνια μετά το 74 στην προσφυγιά με τον καημό του γυρισμού. Το άλλο πρόσωπο που δεν μπορούσε να είναι παρών στην Βουλή είναι ο γιός μου, μόλις τριών χρόνων.
Τον φωνάζουμε Πράξανδρο, εις ανάμνηση του Αχαιού πολεμιστή ο οποίος μετά τον Τρωικό πόλεμο κατέληξε στην Κύπρο ιδρύοντας με τον αδελφό του τον Κηφέα τον οικισμό της Κερύνειας -που σήμερα είναι υπό τουρκική κατοχή- εις ανάμνηση της πατρώας μητρόπολης Κυρηνείας στην Αχαΐα. Από εκεί ξεφυτρώσαμε εμείς και κρατάμε έκτοτε αυτήν την Ιστορία σαν ιερό καντήλι ως σήμερα. Έχω λόγους να πιστεύω ότι ήθελαν και οι δύο να είναι παρόντες στη Βουλή. Για να δείτε ολοζώντανο το παρελθόν και το μέλλον. Για να δείτε την άδολη αγάπη στα μάτια τους και να ακούσετε τις προσδοκίες τους. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατό.
Τελειώνω λοιπόν με την υπόδειξη ότι πρωτοστατήσαμε πριν από μια δεκαετία να αποκαλύψουμε την Αγγλο-τουρκική συνωμοσία γύρω από το φυσικό αέριο και σήμερα, είμαστε μπροστά στην κορύφωση της αντιπαλότητας με επίκεντρο την ενέργεια. Η Κύπρος, με βάση το ξεκάθαρο κυριαρχικό της δικαίωμα για ΑΟΖ, διαθέτει ενέργεια που η Ε.Ε. χρειάζεται. Πρόκειται για μια τεράστια προοπτική ιστορικής σημασίας για την Κύπρο και τον Ελληνισμό. Οι αντιδράσεις της Τουρκίας το επιβεβαιώνουν. Με αυτά στο μυαλό, κάθε βήμα πίσω με οποιοδήποτε πρόσχημα θα είναι το τέλος μας. Ο Μαυρωκονσταντής και ο Πράξανδρος παρακολουθούν και αγωνιούν.
* Ο Κώστας Μαυρίδης είναι ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D
