Η παράσταση θα επαναληφθεί, όταν εκλεγεί κάποιο άλλο κόμμα, το οποίο μάλλον θα επαναλάβει τις διαβεβαιώσεις, σύμφωνα με τις οποίες «λεφτά υπάρχουν» - ισχυριζόμενο ότι έχει το μαγικό ραβδί, με το οποίο θα διαγραφούν τα χρέη της πατρίδας μας
"Οι άνθρωποι (ή τα έθνη), οι οποίοι εξιδανικεύουν τον εαυτό τους, θεωρώντας τον καλύτερο από όλους τους άλλους, δεν νοιώθουν συνήθως φανερά ενοχές και δεν μπορούν να αποδεχθούν κανένα δικό τους λάθος. Υποφέρουν όμως εσωτερικά, πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν την αιτία, ενώ το χειρότερο είναι πως δεν εξελίσσονται.
Εξαπατούν τον ίδιο τους τον εαυτό, υπερεκτιμούν τις δυνατότητες τους, έχουν λανθασμένη, σημαντικά αποκλίνουσα από την πραγματικότητα, αντίληψη, όσον αφορά τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι κυριευμένοι από έναν φόβο, ο οποίος φωλιάζει βαθιά μέσα τους - σύμφωνα με τον οποίο όχι μόνο δεν είναι τόσο καλοί, όσο παριστάνουν, αλλά πολύ χειρότεροι από όλους τους άλλους, χωρίς κάτι τέτοιο να ανταποκρίνεται στην αλήθεια.
Η αυτοεκτίμηση τους λοιπόν είναι εύθραυστη, θεωρούν τον εαυτό τους συχνά ως ένα ηρωικό θύμα των αρνητικών συνθηκών που επικρατούν στο περιβάλλον τους, ενώ αντιμετωπίζουν ως απειλή και με επιθετικότητα αυτόν που τους υποδεικνύει τυχόν δικά τους, προσωπικά λάθη. Συνήθως δε επιθυμούν την απομόνωση, καθώς επίσης την αυτάρκεια - με την έννοια της μη φυσιολογικής συνεργασίας με τους άλλους, έτσι ώστε να μην είναι αντικείμενο της κριτικής τους.
Σε κάθε περίπτωση, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, ενοχοποιώντας πάντοτε κάποιον άλλο, για ότι τους συμβαίνει. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται πως, ακόμη και αν έχουν δίκιο, δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα - αφού οι εξωτερικές συνθήκες που δεν εξαρτώνται από τους ίδιους, δεν είναι δυνατόν να αλλαχθούν, όσο και αν προσπαθούν".
Για το μεγαλύτερο ίσως «έγκλημα» της πρόσφατης ιστορίας μας, για το ότι οδηγήθηκε δηλαδή η Ελλάδα, με λιγότερο δημόσιο χρέος από το 110% του ΑΕΠ της (σχεδόν 140% σήμερα η Ιταλία, 240% η Ιαπωνία), καθώς επίσης με ένα πολύ χαμηλό συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό - γράφημα) στη χρεοκοπία και στα νύχια του ΔΝΤ, δεν φταίνε οι επιλογές των ψηφοφόρων.
Ήταν απλά ευάλωτοι σαν τα μικρά παιδιά στις σειρήνες του «λεφτά υπάρχουν», αρνούμενοι να αποδεχθούν πως δεν μπορεί να ξοδεύει ένα κράτος περισσότερα από όσα εισπράττει. Φταίει λοιπόν η κυβέρνηση που υπεξαίρεσε δόλια την εξουσία το 2009, φταίει η Ευρωζώνη, το νόμισμα, η διεθνής κρίση ή κάτι άλλο.
Αντίστοιχα, για την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, του φθηνότερου ίσως διεθνώς, καθώς επίσης για την εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού στα ύψη, δεν φταίει η πολιτική αστάθεια - η απαίτηση δηλαδή να διενεργηθούν πρόωρες εκλογές, στη χειρότερη δυνατή στιγμή για τη χώρα, όταν για όλες τις υπόλοιπες πολιτισμένες χώρες είναι απολύτως σεβαστή η τετραετής θητεία μίας κυβέρνησης. Η αιτιολογία βέβαια, σύμφωνα με την οποία θα καταστρέψει εντελώς τη χώρα εάν μείνει ακόμη το χρόνο που της απομένει (μέσα του 2016), δύσκολα πείθει - ακόμη και τους πιο επιφυλακτικούς.
Αντίθετα, φταίει το «θράσος» του πρωθυπουργού να μην πάρει τις τελευταίες δόσεις από το ΔΝΤ - η προσπάθεια του να αποδεσμευθεί δηλαδή η Ελλάδα σε κάποιο βαθμό, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή την καθιερωμένη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της (κάτι που πλέον φαίνεται αναπόφευκτο, μετά τους πρόσφατους, μαζικούς «πυροβολισμούς» τόσο των αγορών, όσο και των αντιπολιτευομένων κομμάτων).
Δεν φταίει ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ζητάει επίμονα μια διαγραφή (την τρίτη κατά σειρά) του μεγαλύτερου αυτή τη φορά μέρους του δημοσίου χρέους - έχοντας παράλληλα την απαίτηση να συνεχίζουν να μας δανείζουν οι αγορές, με χαμηλά επιτόκια βέβαια, παρά το ότι γνωρίζουν πως το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία θα αρνηθεί να τους πληρώσει (αν και δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά επειδή τα ομόλογα είναι σε αγγλικό δίκαιο).
Από την άλλη πλευρά, η άνοδος του χρηματιστηρίου δεν θα οφείλεται στην ενίσχυση σύσσωμης της Ευρώπης, η οποία θυμίζει τη στήριξη των ομολόγων της Ευρωζώνης το 2012 από το διοικητή της ΕΚΤ, αλλά στις «ελληνικές ικανότητες». Για τα οδυνηρά γεγονότα δηλαδή φταίνε οι άλλοι, ενώ οι θετικές εξελίξεις οφείλονται σε εμάς.
Ενάντια λοιπόν στην κοινή λογική, σύμφωνα με την οποία εάν η πολιτική σταθερότητα ήταν δεδομένη, πόσο μάλλον εάν η χώρα κυβερνιόταν από έναν μεγάλο συνασπισμό, από τα δύο ισχυρότερα κόμματα δηλαδή, η έξοδος από την επιτήρηση, η επαναφορά της χώρας στις αγορές, η άνοδος του χρηματιστηρίου, το σταμάτημα της πτώσης των τιμών των ακινήτων κοκ. θα ήταν δεδομένα, ορισμένοι αναζητούν ξανά ενόχους - στους οποίους θα μπορούσαν να «φορτώσουν» τις αποτυχίες τους, αντί να επιδιώξουν την επιτυχία.
Η «θεατρική παράσταση» δε πιθανότατα θα επαναληφθεί, όταν εκλεγεί κάποιο άλλο κόμμα, το οποίο θα επαναλάβει τις διαβεβαιώσεις, σύμφωνα με τις οποίες «λεφτά υπάρχουν» - ισχυριζόμενο ταυτόχρονα ότι έχει το μαγικό ραβδί, με το οποίο θα διαγραφούν ως δια μαγείας τα χρέη της πατρίδας μας (η οποία είναι η μοναδική που έχει αυτό το δικαίωμα!).
Εάν αποτύχει βέβαια θα φταίει η άθλια Ευρωζώνη, το κοινό νόμισμα, οι κακές αγορές ή κάτι άλλο που θα μπορεί να επικαλεσθεί αυθαίρετα, χωρίς να υπάρχει ανάγκη τεκμηρίωσης του - αδιαφορώντας φυσικά για το γεγονός ότι, όποιος και να φταίει, το λογαριασμό θα τον πληρώσουν ξανά οι Έλληνες Πολίτες που, αυτή τη φορά, δεν θα μπορούν δυστυχώς να ισχυρισθούν πως οδηγήθηκαν εν αγνοία τους στη σφαγή.
Για μία ευρύτερη τώρα διαγραφή των χρεών της Δύσης, η οποία ανακοινώνεται παράλληλα, κανένας δεν σκέφτεται ποιόν ακριβώς θα επιβαρύνουν οι απώλειες - ποιός θα διαθέσει δηλαδή εκείνα τα κεφάλαια, τα οποία θα χαθούν. Προφανώς δεν είναι σε θέση οι Η.Π.Α., ούτε οι άλλες χώρες, οι οποίες προθυμοποιήθηκαν το 1953, επειδή είχε προηγηθεί ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.
Όλα τα παραπάνω, ίσως ακόμη χειρότερα, ισχύουν για πολλές άλλες χώρες και όχι μόνο για την Ελλάδα - γεγονός στο οποίο οφείλεται το ότι, η Πολιτική είναι ελάχιστα αποδεκτή διεθνώς από τους Πολίτες, συγκριτικά με άλλα επαγγέλματα. Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται το ποσοστό των Πολιτών ανά χώρα, οι οποίοι εμπιστεύονται την πολιτική - τεκμηριώνοντας τα συμπεράσματα μας.
Περαιτέρω, ίσως η λογική της μιζέριας, της κακομοιριάς, της ελεημοσύνης εκ μέρους των άλλων, της ζητιανιάς, της μονομερούς αλληλεγγύης, των υποκλίσεων ή της συνεχούς αναζήτησης ενόχων, για ίδια σφάλματα, να ταιριάζει σε ορισμένους λαούς - όχι όμως στους Έλληνες, οι οποίοι ήταν ανέκαθεν αξιοπρεπείς, υπεύθυνοι και υπερήφανοι, ακόμη και όταν ήταν σκλαβωμένοι.
Είναι άδικο λοιπόν να οδηγούνται σε τέτοια δύσβατα μονοπάτια από εκείνους τους εμπόρους της ελπίδας που, χωρίς να διαθέτουν τα προϊόντα που διαφημίζουν, προσπαθούν να τα πουλήσουν στους δήθεν αδαείς - οι οποίοι θέλουν να πιστεύουν πως κάνουν μία καλή αγορά, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά πως είναι «άνθρακας ο θησαυρός».
Είναι επίσης άδικο να «κλωτσάμε συνεχώς το βαρέλι με το γάλα», αδειάζοντας το ανεύθυνα στο δρόμο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το έχουμε γεμίσει με κόπο και οδύνη - η υιοθέτηση δηλαδή της λογικής του Σίσυφου, από μία χώρα που όφειλε να έχει διδαχθεί από αυτήν.
Άλλωστε, υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι, λιγότερο αυτοκαταστροφικοί, για να μπορέσει κανείς να αλλάξει τα «κακώς κείμενα». Δεν είναι ανάγκη λοιπόν να προσπαθεί να γκρεμίσει τον τοίχο, χτυπώντας τον με το κεφάλι του.
Ολοκληρώνοντας, για να μην υπάρξει παρερμηνεία, φυσικά υφίσταται μία «αριστερή λύση» για την Ελλάδα, αν και προφανώς όχι ερμαφρόδιτη - στην οποία υπάρχει προ πολλού μία αναφορά (ανάλυση). Μία λύση που ασφαλώς δεν φοβίζει κανέναν, αρκεί να τηρηθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις (χωρίς να σημαίνει πως την εύχονται αυτοί που πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά).
Αποτελεί δε αναφαίρετο και απολύτως σεβαστό δικαίωμα των Πολιτών να αποφασίζουν δημοκρατικά, πλειοψηφικά, εκείνο το σύστημα ή εκείνη την παράταξη που θεωρούν ως την καλύτερη για το μέλλον της χώρας τους - γεγονός με το οποίο οφείλουν να συντάσσονται όλοι οι υπόλοιποι.
www.analyst.gr - Αλέξης Ζακυνθινός
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
