default-image

Η δολοφονία των μισθών

Απόψεις
Η δολοφονία των μισθών

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εάν δεν αποκατασταθούν οι αμοιβές των εργαζομένων, δεν πρόκειται να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις, οι οποίες απαιτούνται για της έξοδο από την κρίση, για την καταπολέμηση της ανεργίας και για την επιστροφή στην ανάπτυξη.

"Συμπαθώ πάρα πολύ τις μεσαίες εισοδηματικές τάξεις, ιδιαίτερα τις κατώτερες και ειδικά τους εργαζομένους. Σιχαίνομαι όμως τις επιλογές τους, κυρίως όσον αφορά την εκάστοτε συνδικαλιστική ή πολιτική ηγεσία που εκλέγουν. Διαπιστώνω δε συνέχεια πως όταν προσπαθούν να διορθώσουν τα εκλογικά λάθη τους, κάνουν συνεχώς μεγαλύτερα, υποφέροντας όλο και πιο πολύ" (K.M.).

Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενη ανάλυση, οι μισθοί των εργαζομένων στην Ελλάδα, από την πλευρά της παραγωγικότητας τους, έχουν φτάσει πλέον τους γερμανικούς (γράφημα στο κείμενο). Έχει όμως τονισθεί στο παρελθόν πως, παρά το ότι τόσο οι μισθοί, όσο και το κόστος παραγωγής μειώθηκαν αρκετά στη χώρα μας, οπότε θα έπρεπε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της, δεν υπήρξε καμία καλυτέρευση (διάγραμμα στην ανάλυση).  

Επομένως, η εσωτερική υποτίμηση που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, με βάση την οποία θα αυξανόταν η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, απέτυχε παταγωδώς - οπότε οι «αιματηρές θυσίες» των εργαζομένων ήταν εντελώς περιττές.

Γιατί όμως οι Γερμανοί είναι πιο παραγωγικοί από τους Έλληνες, παρά το ότι εργάζονται λιγότερες ώρες; Με διαφορετικά λόγια, γιατί η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας είναι σε τέτοιο βαθμό υψηλότερη από αυτήν της Ελλάδας; Που ακριβώς γίνεται εκείνο το μεγάλο λάθος, το οποίο κρατάει την οικονομία μας καθηλωμένη, βυθισμένη πολύ βαθιά στην κρίση, χωρίς καμία δυνατότητα διαφυγής;

Με δεδομένο δε το ότι, από τους μισθούς εξαρτώνται ουσιαστικά όλες οι υπόλοιπες αξίες, με την έννοια πως διαμορφώνονται με βάση αυτούς (όπως, για παράδειγμα, οι τιμές των ακινήτων), η επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος είναι θεμελιώδους σημασίας.

Πόσο μάλλον όταν η άνοδος του ΑΕΠ μας, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί κανένα πρόβλημα της οικονομίας μας, εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την αύξηση των μισθών - η οποία θα δημιουργούσε ζήτηση, κατανάλωση και επενδύσεις.

Εκτός αυτού, η «κλιμάκωση» των μισθών (η οποία βέβαια δεν γίνεται  να ακολουθήσει επειδή είναι σωστή και τη θέλουμε, αλλά μόνο εάν θα μπορούσαμε να την δρομολογήσουμε, όπως εξηγήθηκε σε ειδική ανάλυση), θα έλυνε επίσης το τεράστιο πρόβλημα των τραπεζικών επισφαλειών - το οποίο διαφορετικά είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί, οδηγώντας αρκετά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στη χρεοκοπία.

Ακριβώς εδώ βρίσκεται το κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας, λόγω του οποίου επιβαρύνονται μονομερώς οι εργαζόμενοι - χωρίς δυστυχώς να γίνεται καμία προσπάθεια από την πολιτική της χώρας, για την καταπολέμηση του. Η λύση είναι οι γνωστές σε όλους μας «διαρθρωτικές αλλαγές», η έννοια των οποίων έχει δυστυχώς διαστρεβλωθεί εντελώς, έχοντας κατά κάποιον τρόπο συνδεθεί με την αύξηση των φόρων, με το δραστικό περιορισμό των μισθών, με την κακοποίηση του κοινωνικού κράτους κοκ.

Με εντελώς άλλα «μέτρα» δηλαδή, τα οποία λαμβάνονται είτε επειδή η κυβέρνηση δεν κατανοεί πως ακριβώς πρέπει να ενεργήσει, είτε επειδή είναι ανεπαρκής, είτε λόγω των πιέσεων που της ασκούνται από τα οργανωμένα και ισχυρά «συμφέροντα» - τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά πως όταν η Ελλάδα επιστρέψει στην ανάπτυξη, ενδεχομένως με τη βοήθεια της παροχής αναπτυξιακών κεφαλαίων από την ΕΕ, τα κέρδη τους θα εκτοξευθούν στα ύψη, λόγω ακριβώς των χαμηλών μισθών.  

Ειδικότερα, είναι γνωστό πως η παραγωγικότητα των εργαζομένων και η εξ αυτής αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους μισθούς. Εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τα εξής:

(α)  Από τη διενέργεια επενδύσεων, οι οποίες πολλαπλασιάζουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Για παράδειγμα, ένας γεωργός με ένα τρακτέρ, αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την αποτελεσματικότητα της εργασίας του.  

(β)  Από τη μείωση των φόρων οι οποίοι, αφενός μεν επιβαρύνουν δυσανάλογα τις τιμές των προϊόντων (ΦΠΑ), αφετέρου περιορίζουν τα κέρδη των επιχειρήσεων - με αποτέλεσμα τυχόν επιβάρυνση τους με αύξηση των μισθών, να τις οδηγεί στη χρεοκοπία.

(γ)  Από τη γραφειοκρατία, η οποία αυξάνει το κόστος των επιχειρήσεων, φυσικά εις βάρος των μισθών των εργαζομένων, καθώς επίσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Για παράδειγμα, εάν ένα λογιστήριο μία ελληνικής εταιρείας χρειάζεται πέντε άτομα για να λειτουργήσει όπως απαιτείται από την απίστευτη γραφειοκρατία, ένα λογιστήριο μίας αντιστοίχου μεγέθους βρετανικής εταιρείας, χρειάζεται μόλις ένα άτομο.

(δ)  Από τη διαφθορά, με την έννοια του χρηματισμού ορισμένων δημοσίων λειτουργών για την έγκριση επιχειρηματικών σχεδίων, για τη μη επιβολή των ως συνήθως παράλογων προστίμων κοκ. Με τον τρόπο αυτό αυξάνεται ξανά το κόστος των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των προϊόντων που παράγουν, εις βάρος των εργαζομένων και των καταναλωτών.

(ε)  Από τους υπερβολικούς τόκους, με τους οποίους επιβαρύνονταν ανέκαθεν οι ελληνικές επιχειρήσεις, συγκριτικά με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές - με το κόστος ξανά να οδηγεί στη μείωση των μισθών, καθώς επίσης στην αύξηση των τιμών, για να εξισορροπηθούν τα κέρδη των εταιριών.

(στ) Από τις πιστώσεις, οι οποίες είναι κατά πολύ μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια, από τις υπόλοιπες χώρες - κοστίζοντας φυσικά τόκους, με τα ίδια ως άνω αποτελέσματα για τους εργαζομένους και τις τιμές.

(ζ) Από το χρόνο που χρειάζεται για την απονομή Δικαίου, ο οποίος αυξάνει τις ζημίες των επιχειρήσεων, λόγω αδυναμίας είσπραξης των οφειλών τους από τους πελάτες τους κοκ.

(η) Από την απαξίωση του χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να αδυνατούν να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους ή να αναζητήσουν άλλους τρόπους χρηματοδότησης (έκδοση εταιρικών ομολόγων).

(θ)  Από τα χρήματα που ενώ δίνονται στην Ελλάδα από την Ευρώπη, για να διατεθούν στις επιχειρήσεις, δεν καταλήγουν σχεδόν ποτέ σε αυτές, για διάφορους λόγους.  

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πάρα πολλές άλλες αδυναμίες του «συστήματος» (ειδικά για το δυσανάλογα αυξημένο «κόστος ζωής» που προκαλείται από τα παραπάνω) οι οποίες, εάν δεν διορθωθούν, δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις, οι οποίες απαιτούνται για την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων - της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, της μεθοδικής καταπολέμησης της ανεργίας και της ανόδου των μισθών.

Εάν όμως δεν αυξηθούν άμεσα οι μισθοί, δεν πρόκειται να αποφύγουμε την ολοκληρωτική κατάρρευση της Ελλάδας - η οποία θα συμβεί νομοτελειακά, ανεξάρτητα από το κόμμα που θα βρίσκεται τότε στην εξουσία, εισπράττοντας τα αποτελέσματα της.

Δυστυχώς η χώρα μας, μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια στο ΔΝΤ, φαίνεται να παίρνει το δρόμο της Αργεντινής (άρθρο). Με πολύ πιο δύσκολες όμως συνθήκες, ειδικά μετά την υπογραφή του PSI. Ευχόμαστε και ελπίζουμε φυσικά να κάνουμε λάθος, καθώς επίσης να διαψευσθούμε παταγωδώς - αφού πρόκειται για μία τιμωρία που δεν θα επιθυμούσαμε να επιβληθεί ούτε στο χειρότερο μας εχθρό.    

www.analyst.gr - Ιάκωβος Ιωάννου

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News