Eάν κατορθώσει να κατακρεουργήσει και το δικαίωμα στη διαδήλωση, ο Αντώνης Σαμαράς θα δικαιούται να επαίρεται ότι εκπλήρωσε ένα πατροπαράδοτο, ιστορικό «απωθημένο» της πολιτικής ελίτ. Πόσο …πατροπαράδοτο; Ενδεικτικά «ταξιδεύουμε» στις αρχές ενός άλλου, πολύ παλιότερου Ιουνίου. Εκείνου του 1964.
Από το Ιστορικό Λεύκωμα της εφημερίδας Καθημερινή αντιγράφουμε: «Η κυβέρνηση θα απαγορεύσει στο εξής τις πορείες στους δρόμους και θα τις επιτρέπει μόνο επί των πεζοδρομίων, δηλώνει στη Βουλή ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, με αφορμή το ογκούμενο κύμα πορειών και απεργιών». Δεν τα κατάφερε φυσικά, αλλά όλα εδώ …διορθώνονται: Το '67 κατέφθασε η χούντα και η «κοινωνικοοικονομική ζωή» των πόλεων προστατεύθηκε πλήρως…
Ιδού η ευκαιρία, λοιπόν, για τις κεντροαριστερές δαντέλες της κυβέρνησης Σαμαρά: Πώς στην ευχή δεν οχυρώθηκαν ακόμη πίσω από τη διαπίστωση ότι η …κοινωφελής απόπειρα «στραγγαλισμού» των διαδηλώσεων συνάδει με την ιστορία «της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» και τις παραδόσεις κοτζάμ «Γέρου της Δημοκρατίας»; Πώς το αμέλησαν ο «Μπένι», ο Φώτης και φυσικά ο δήμαρχος Καμίνης, που τόσο ακούραστα εργάστηκε στο πλευρό του Δένδια;
Ειρήσθω εν παρόδω, σήμερα ο Δένδιας θα τελειοποιούσε -αν χρειαζόταν- τη φιλοδοξία του «Γέρου». Πώς; Σκεφθείτε: Από πού θα επιτηρούσε η Αστυνομία ένα συλλαλητήριο του πεζοδρομίου; Από το οδόστρωμα; Όχι, διότι έτσι θα εμπόδιζε η ίδια την κυκλοφορία. Φανταστείτε λοιπόν πεζοδρόμια γεμάτα ΜΑΤ και παρκαρισμένες αστυνομικές μοτοσικλέτες, καθώς και διαδηλωτές υποχρεωμένους να κινούνται ανάμεσα στα όργανα και τα δίτροχα της «τάξης». Υποθέστε κατόπιν πόσοι θα συλλαμβάνονταν, σε χρόνο ρεκόρ, για «απόπειρα φθοράς» ή «εξύβριση»…
Επί του παρόντος, πάντως, έχουμε το Σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος που τροποποιεί το παλιό (141/1991): Εφεξής, σε πόλεις άνω των 100.000 κατοίκων οι αρμόδιοι αστυνομικοί διευθυντές θα αποφαίνονται εάν ο όγκος μιας διαδήλωσης ή απλής συνάθροισης είναι αρκούντως μικρός, σε συνάρτηση «με τη σημασία της συγκεκριμένης οδού για την εξυπηρέτηση της οδικής κυκλοφορίας και της κοινωνικοοικονομικής ζωής». Αν έτσι αποφαίνονται, θα περιορίζονται οι «ενοχλητικοί».
Πόσο και πού; Εναπόκειται κι αυτό στη διακριτική ευχέρεια του αστυνομικού διευθυντή, ο οποίος έτσι φαντάζει ως …μετενσάρκωση εκείνου του παλιού χωροφύλακα της Δημητσάνας που όριζε: «Απαγορεύεται το πτύειν, το πίτσι -πίτσι ανά τας οδούς και το δημοσίως πέρδεσθαι». Μπορεί ο αστυνομικός διευθυντής να κρίνει ότι οι διαδηλωτές ή συγκεντρωμένοι πρέπει να «μαζευτούν» στο 1/4 του οδοστρώματος ή δίπλα από το πεζοδρόμιο, «εφ' ενός ζυγού». Ποιος ξέρει, ίσως να δίνει και παραγγέλματα, όπως «τα χέρια στον ώμο του μπροστινού», ώστε να μην κλίνει προς το οδόστρωμα κανένας «απείθαρχος». Εάν στην Τουρκία αποκαλούν τον Ερντογάν «Σουλτάνο», εδώ πλάθεται το αστυνομικό πρότυπο που κάλλιστα θα μπορούσε να προσδιορίζεται με τα αρχικά «ΑΓΑΣ»: Ανασταίνουμε Γύψους, Αλαλιάζουμε Συγκεντρώσεις.
Το «διά ταύτα», είναι προφανές: Εάν συγκεντρωθεί έξω από το υπουργείο Εργασίας το 90% των επί ένα έτος απλήρωτων εργαζομένων μιας μεγάλης βιομηχανικής μονάδας, ούτε η σοβαρότητα του προβλήματός τους θα έχει σημασία, ούτε το καθολικό της συμμετοχής τους στην κινητοποίηση. Αρκεί που δεν θα «γεμίζουν το μάτι» του αστυνόμου της ομάδας «ΑΓΑΣ». Ποια επιλογή έχουν; Να συγκεντρωθούν, ανεμπόδιστοι, σε κάποια εξοχή. «Δημοκρατία» και «αποκέντρωση» πάνε άλλωστε μαζί. Ιδίως από τότε που η φορολογική δημοκρατία αποφάσισε να επεκταθεί στα αγροτεμάχια.
Εξυπακούεται ότι ο συνδυασμός «εθιμικού δικαίου» και νέου Προεδρικού Διατάγματος διευκολύνει τη διάλυση κάθε διαδήλωσης ή συγκέντρωσης. Τις μεγάλες θα τις «αναλαμβάνουν» τα χημικά (το «εθιμικό δίκαιο»), τις μικρότερες η απ' ευθείας απαγόρευση. Καθώς μάλιστα ο μαζικός ψεκασμός με χημικά «τεμαχίζει» κάθε μεγάλη ή «μεσαία» συγκέντρωση, θα ξυλοφορτώνεται πλέον «κανονικά και με το νόμο» η (τάδε) ομάδα των 150 διαδηλωτών που θα τρέχουν στο δρόμο βήχοντας και τρίβοντας τα μάτια τους, ψάχνοντας τόπο να ανασάνουν. Θα παραβιάζουν, βλέπετε, το επιτρεπτό αριθμητικό πλαφόν. Όλα ρυθμισμένα, «νοικοκυρεμένα»…
Να όμως και ο …συγκινητικός σεβασμός στους θεσμούς: «Οι ως άνω περιορισμοί δεν ισχύουν για συναθροίσεις και πορείες που εξαγγέλλονται και διοργανώνονται από πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή και από τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές ενώσεις ή για συναθροίσεις ιστορικού εορτασμού».
Επιτέλους, ξεχωρίζει ή ήρα από το σιτάρι! Άλλα τα δικαιώματα των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κι άλλα των σωματείων ή δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. «Ίσα κι όμοια» το «κοινοβουλευτικό τόξο» και κάθε «παρακατιανός»; Όχι δα… Γι' αυτό, όπου χρειάζεται θα παρακάμπτεται το κριτήριο της ποσότητας των διαδηλωτών και θα προτάσσεται αυτό της …ποιότητας των διοργανωτών. Εμπράκτως, άλλωστε, δεν υφίσταται θέμα: Εθεάθη ποτέ ο Γ. Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ να ηγείται λαοθάλασσας μικρότερης των …εξήντα χιλιάδων; Άρα δεν θα έπειθε ούτως ή άλλως και τον πλέον απαιτητικό αστυνομικό διευθυντή - καταμετρητή; Τι λέμε τώρα…
Κατά τα άλλα μπορούμε να θαυμάσουμε: Πρώτο, το συγκλονιστικό πνεύμα αλληλεγγύης που διέπει τους καταστηματάρχες. «Δοθέντος» ότι για τα λουκέτα ευθύνονται οι συγκεντρώσεις κι όχι η κτηνώδης λιτότητα των Μνημονίων, πώς εξηγούνται τα τόσα «τελειωμένα» μαγαζιά, σε συνοικίες της Αθήνας ή σε μέρη της επαρχίας, τα οποία οι πορείες είναι τόσο «συνηθισμένες» όσο και τα παγόβουνα στο Νείλο; Προφανώς κλείνουν ως ένδειξη συμπαράστασης. Όχι;
Δεύτερο αντικείμενο θαυμασμού: H περί …τουρισμού «ευαισθησία» ενός καθεστώτος, που κάποτε έριξε χημικά και ξύλο ακόμη και στα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι, προκειμένου να μην αφήσει ρουθούνι διαδηλωτή σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων από την πλατεία Συντάγματος.
Ενώ τα «καμπανάκια» ηχούν άγρια γύρω μας, δυστυχώς η Αριστερά δείχνει επικίνδυνα παραζαλισμένη. Προτού καν αρχίσουν να ξαναπέφτουν (πάλι) χημικά, παντού…
