Με αφορμή τις «καλές ειδήσεις», που μας διατυμπανίζουν τα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ, για την επιτυχία της δημιουργίας των πρώτων κλωνοποιημένων ανθρώπινων εμβρυικών βλαστοκυττάρων και της προληπτικής ολικής μαστεκτομής για την αποφυγή υψηλού κινδύνου εμφάνισης καρκίνου από τη σταρ Αντζελίνα Τζολί…
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έγινε στις ΗΠΑ, υπό την προεδρία του τότε αντιπροέδρου Dan Quayle, μια «Επιτροπή ανταγωνισμού», η οποία είχε σαν στόχο τον εντοπισμό περιοχών έρευνας και τεχνολογίας, όπου οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να αποκτήσουν προβάδισμα στις αγορές με τη βοήθεια τεχνικών καινοτομιών.
Η Βιοτεχνολογία προτάθηκε και έγινε αποδεκτό να προωθηθεί σαν το βαρύ πυροβολικό με το οποίο θα επιτυγχανόταν αυτός ο στόχος.
Από τότε η ιδιοκτησία και η εμπορευματοποίηση φτάνει στα όριά της, με την έννοια ότι οι διάφορες μορφές ζωής και ο ίδιος ο άνθρωπος και τα όργανά του ιδιωτικοποιούνται και γίνονται αντικείμενο κέρδους. Οι «επιστήμες της ζωής» μπαίνουν στην υπηρεσία των επικυρίαρχων.
Με την ολοκλήρωση του προγράμματος για το ανθρώπινο γονιδίωμα το 2002, έχουμε την γενετική παρέμβαση στον ίδιο τον άνθρωπο. Η παρέμβαση αυτή είναι πιο δύσκολο να αιτιολογηθεί από εκείνους που το επιχειρούν.
Οι παλιές θρησκείες της Δύσης δε βοηθούν σ' αυτό καθώς το ρόλο του Θεού αναλαμβάνει ο ίδιος ο άνθρωπος (δηλ. οι γενετιστές). Υπάρχει λοιπόν ανάγκη μιας καινούργιας θρησκείας. Και αυτή έχει βρεθεί εδώ και καιρό. Είναι ο «Τεχνολογικός Μεσσιανισμός».
Η επιστήμη και η Τεχνολογία θα λύσουν όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και θα φέρουν την ευτυχία του. Η κόκκινη κλωστή που υφαίνει τον νέο μύθο - θρησκεία, είναι η υπέρβαση του ανθρώπινου είδους απ' τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο τωρινός ατελής άνθρωπος πρέπει να δημιουργήσει ο ίδιος τον νέο τέλειο άνθρωπο, τον λεγόμενο «Μετάνθρωπο», που θα οδηγήσει σε ένα κόσμο συνειδητής εξέλιξης.
Η φυσική εξέλιξή του είναι πολύ αργή και χρονοβόρα. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα, πρέπει να παρέμβουν και να επιταχύνουν τον ρυθμό εξέλιξής του. Να περάσουμε απ' τη Δαρβίνεια φυσική εξέλιξη, στη «Μεταδαρβίνεια» τεχνική εξέλιξή του, απαλλαγμένο από αρρώστιες, με σωματική και νοητική βελτίωση, με παράταση της ζωής και αποτροπή των γηρατειών.
Μερικοί γενετιστές επιστήμονες προφητεύουν ότι σύντομα θα είναι σε θέση να «παράγουν» μωρά κατά παραγγελία των γονιών τους. Υποστηρίζουν ότι οι γνώσεις τους για τα πολυσύνθετα συστήματα της ζωής θα πάρουν τέτοιες διαστάσεις, που και ο άνθρωπος θα μετατραπεί σε «διαφανές» βιολογικά ον. Με ανασυνδυασμό του DNA, όχι μόνο θα αντιμετωπίζονται τα διάφορα ελαττώματα, αλλά και θα προγραμματίζονται επιθυμητά χαρακτηριστικά και ιδιότητες του ατόμου, αρκεί να ζητηθούν οι υπηρεσίες της βιοτεχνολογίας, με το αζημίωτο βέβαια.
Ο ριζοσπαστικότερος από αυτούς, ο Gregory Stock του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, κηρύττει ότι το γενετικό «παιγνίδι της τύχης» που παίζει η φύση, θα καταργηθεί από τις στοχευόμενες παρεμβάσεις των γενετιστών. «Σε 50 χρόνια ο πλανήτης θα κατοικείται από όντα, που στα τεχνητά χρωμοσώματά τους θα φέρουν ντουζίνες από νέα γονίδια, όπως για παράδειγμα: γονίδια αντίστασης στις αρρώστιες, γονίδια για την ευφυΐα, γονίδια κατά της γήρανσης, κ.λπ.».
Τα ίδια όμως έλεγε 40 χρόνια πριν και ένας από τους προφήτες της Βιοτεχνολογίας, ο Bentlen Glass:
«Μέχρι το 2000 ο άνθρωπος θα απελευθερωθεί από την πείνα και τις αρρώστιες, θα ζει μέχρι 90-100 χρόνια και θα είναι πλήρως ενεργός, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Μέρη και όργανα του ανθρώπινου σώματος, τα οποία δυσλειτουργούν θα αντικαθίστανται και μάλιστα πριν τη γέννησή του. Επίσης θα είμαστε σε θέση καταψυγμένα βαθιά αναπαραγωγικά κύτταρα, ακόμη και ανθρώπων που δεν θα ζουν πια, να χρησιμοποιήσουμε για την παραγωγή νέας ζωής».
Περάσαμε το 2000 χωρίς βέβαια να έχουμε δει το παραμικρό από αυτόν τον «νέο και ωραίο κόσμο».
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Ο Erwin Chargaff, ένας από τους πατέρες της βιοτεχνολογίας λέει τα εξής:
«Οι επιστήμονες υπόσχονται πάρα πολλά, απεριόριστα πολλά. Έχουν γίνει οι αργυρώνητοι κράχτες της αγοράς. Κάνουν σαν να είναι δυνατόν όλα να κατασκευάζονται και να επισκευάζονται. Έχουν χάσει κάθε σεβασμό και μέτρο. Κανένας επιστήμονας, κανένας γενικά, δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι η ζωή και ούτε θα μπορέσει να το εξηγήσει ποτέ πλήρως. Συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της επιστήμης, όπου μια εργασία, αυτή της χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος, δημοσιοποιείται χωρίς να μπορεί να επαναληφθεί.
Πολλά μπορεί να είναι τελείως λάθος. Δεν ξέρουμε πώς να χρησιμοποιήσουμε αυτή την γραμματοσαλάτα …Τα γονίδια δεν είναι τα μοναδικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η φύση για να διατηρεί και να εξελίξει τη ζωή».
Παρ' όλα αυτά όμως παίζοντας τους "μαθητευόμενους μάγους" έχουν ετοιμάσει μια σειρά από γενετικά τεστ. Στηριζόμενοι στην άποψη ότι πολλές αρρώστιες είναι εγγεγραμμένες στα γονίδια, έχουν δημιουργήσει και δημιουργούν συνέχεια πολλά και διάφορα τεστ, με τα οποία εξετάζουν συγκεκριμένα γονίδια.
Γενετικά τεστ:
Γενετικά τεστ γίνονται από τη μια σε ανθρώπους που έχουν ήδη μια συγκεκριμένη αρρώστια και από την άλλη σε υγιείς, όπου ερευνάται αν θα αρρωστήσουν στο μέλλον…
Για τα πρώτα δε θα μπορούσε να πει κανείς πολλά, για να μη κατηγορηθεί σαν κυνικός με τους ασθενείς. Για τα δεύτερα: υπάρχουν ήδη για πάνω από 400 ασθένειες όπως π.χ. για ασθένειες του πνεύμονα, καρκίνος του στήθους, μεσογειακή αναιμία, Αλτσχάϊμερ ή Chorea Huntigdon.
Για την τελευταία (με κυριότερα συμπτώματα τη δυσκολία στις κινήσεις και την μετέπειτα ψυχική νόσο), μπορεί να καταλάβει ο γιατρός που κάνει το τεστ αν θα εκφρασθεί η ασθένεια, αλλά δεν μπορεί να ξέρει πότε θα εκφραστεί, όταν ο ασθενής θα είναι νέος ή μετά τα 70 του;
Για τις άλλες δεν μπορεί να ξέρει ποτέ ακριβώς, αν ο εξεταζόμενος θα ασθενήσει κάποτε. Γιατί το τεστ απλώς διαπιστώνει αν ο εξεταζόμενος έχει «ασυνήθιστο» γονίδιο. Βέβαια, όσοι έχουν «ασυνήθιστα» γονίδια, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να ασθενήσουν στο μέλλον, όμως είναι λάθος να πιστεύουν ότι θα ασθενήσουν οπωσδήποτε.
Ούτε στο μέλλον θα είναι δυνατόν να διαπιστώνεται αν ένας άνθρωπος θα αρρωστήσει σίγουρα και από ποια ασθένεια, γιατί τα γονίδια μπορεί να είναι μια αιτία για κάποια ασθένεια, αλλά δεν είναι και η μοναδική αιτία (αυτό στα μαθηματικά λέγεται: ικανή αλλά όχι αναγκαία συνθήκη), αφού υπάρχουν εξίσου, αν όχι πιο σημαντικές, περιβαλλοντικές και ψυχοσωματικές αιτίες για την ίδια ασθένεια. Εξάλλου για τις περισσότερες ασθένειες υπάρχουν και περισσότερες από μια αιτίες.
Ο γενετικός μας χάρτης απεικονίζει όλες τις ψυχοσωματικές αλλαγές που βιώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, πέρα από τη γενετική μας κληρονομιά. Αντανακλά την κατάσταση της υγείας και δεν είναι η υγεία αποτέλεσμα της γενετικής αιτιοκρατίας. Η αντικατάσταση «παθογόνων» γονιδίων με «υγιή» δεν εξαφανίζουν την ασθένεια, απλά «σβήνουν τη μνήμη ενός γεγονότος», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «σβήνει και το γεγονός».
Το ίδιο και με την αφαίρεση «άρρωστων» οργάνων, τα οποία στην ουσία είναι σημεία εκδήλωσης της αρρώστιας, μέσα από τα οποία προσπαθεί να εκφραστεί η διαδικασία της θεραπείας και όχι η αιτία της αρρώστιας. Αν δεν βρεθεί και λυθεί αυτή η αιτία, απλώς αφαιρείται ένα σημείο εκδήλωσής της με αποτέλεσμα να βρει στη συνέχεια άλλο σημείο, συνήθως γειτονικό, για να εκφρασθεί.
Πολλές φορές μάλιστα, επειδή «η ασθένεια είναι η λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων και ανισορροπιών» (επεξεργαζόμενος τις πραγματικές ή φανταστικές ή συμβολικές πληροφορίες ξεκινά ένα πρόγραμμα βιολογικών διαδικασιών για επιβίωση, που φαίνεται από τα συμπτώματα), πολλά μπορεί να κάνει ο καθένας για να θεραπευτεί.
Αρκεί να αλλάζει συνήθειες και συμπεριφορές, τους τρόπους σκέψης, τη συναισθηματική ζωή του(να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά αντιπαραθέσεις με σεβασμό στους άλλους, να αναγνωρίζει την πραγματικότητα όπως είναι και να προσαρμόζει προς αυτήν τις πράξεις του, να τελειώνει και να επιλύει τις συναισθηματικές του εκκρεμότητες με τους άλλους, να συγχωρεί κ.λ.π) και να μην εξαρτάται πάντα από τους θεραπευτές, οι οποίοι εξ αντικειμένου βρίσκονται σε θέση εξουσίας απέναντί του.
Επίσης σε σχέση ειδικά με τον καρκίνο και τα καρκινικά κύτταρα. Αυτά κάνουν χρήση μόνο του μεταβολισμού μέσω ζύμωσης, που είναι λίγο αποδοτικός, γιατί πολλή ενέργεια ενσωματώνεται στα υποπροϊόντα της ζύμωσης. Έχουν σταματήσει να εξασφαλίζουν ενέργεια μέσω μιτοχονδρίων. Γι αυτό χρειάζονται να καταναλώνουν περισσότερη ουσία από ό,τι τα υγιή κύτταρα.
Έτσι όταν η κατανάλωση τροφής του ασθενούς είναι ανεπαρκής τότε καταναλώνουν τη μάζα του σώματός του(αδυνατίζει πολύ ο ασθενής). Τα ζάκχαρα-υδατάνθρακες είναι η «τροφή» για τη ζύμωση. Αν δεν τα έχουν στη διάθεσή τους τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να κάνουν μίτωση και να πολλαπλασιασθούν. Σε αυτή την έλλειψη στηρίζεται και εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου με δίαιτα, η οποία απαγορεύει για μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε είδος άμεσα αφομοιώσιμων υδατανθράκων, όπως η ζάχαρη και το αλεύρι.
Το ηθικό λοιπόν ερώτημα που μπαίνει είναι: τι σημαίνει για υγιείς ανθρώπους να ξέρουν, μετά από ένα γενετικό τεστ, ότι θεωρούνται πια άρρωστοι; Και αυτό μόνο και μόνο επειδή πιθανά κάποτε στο μέλλον μπορεί να αρρωστήσουν; Τι σημαίνει για αυτούς το δικαίωμα «στη μη γνώση» αυτού του πιθανού γεγονότος; Σε τι βοηθά να ξέρει κανείς ότι πιθανά να αρρωστήσει κάποτε, αλλά να μην μπορεί να κάνει τίποτε στην ουσία γι αυτό (οι αρρώστιες αυτές είναι βασικά ανίατες). Μάλλον θα αισθάνεται ήδη άρρωστος και η κατάστασή του θα χειροτερεύσει τουλάχιστον ψυχικά.
Για το λόγο αυτό, πολλές Ενώσεις Αναπήρων απαιτούν το σεβασμό στο δικαίωμα της «μη γνώσης», διότι σχεδόν πάντα οι πιθανά «μελλοντικοί» ασθενείς αφήνονται μόνοι με την τύχη τους. Εκτός βέβαια και αν είσαι Αντζελίνα Τζολί, τότε «από αγάπη στον εαυτό σου και τα παιδιά σου» μπορείς να μετατραπείς από μόνος σου σε ανάπηρο(γιατί αναπηρία είναι να μην έχει μαστούς, πως θα βυζάξει τα νέα της παιδιά, αν θα ήθελε να κάνει ή πως θα νοιώθει σε μια νέα σχέση με έναν άλλο άνδρα, αν την παρατήσει ο Μπραντ Πιτ).
Δεν είναι λοιπόν οπωσδήποτε καλό να ξέρουν οι άνθρωποι εκ των προτέρων ότι πιθανά να αρρωστήσουν από μια συγκεκριμένη αρρώστια.
Είναι όμως οπωσδήποτε καλό για τις επιχειρήσεις βιοτεχνολογίας, που πουλάνε αυτά τα γεν. τεστ, για τους θεράποντες γιατρούς και τις φαρμακοϊατρικές επιχειρήσεις, γιατί οι «μελλοντικοί» άρρωστοι θα πρέπει να παρακολουθούνται συνέχεια και να παίρνουν προληπτικά κάποια φάρμακα, όπως επίσης και για τους κάθε λογής εργοδότες, ώστε να μην διακινδυνεύσουν να προσλάβουν ή να μπορούν να απολύουν έγκαιρα τους πιθανά «μελλοντικούς» ασθενείς εργαζομένους τους. Ήδη στην Αγγλία οι ενώσεις εργοδοτών απαιτούν να γίνονται υποχρεωτικά τα γεν. τεστ, ώστε να ξέρουν τι να κάνουν με τους εργαζόμενούς τους.
Στην Ισλανδία και Εσθονία π.χ. αυτό γίνεται για σχεδόν όλους τους ανθρώπους υποχρεωτικά, ενώ στις Η.Π.Α. έχουν χάσει ήδη πολλοί την εργασία τους. Στην περίπτωση μάλιστα μιας φοιτήτριας, είχαμε την απόρριψή της από ένα πανεπιστήμιο για Ελίτ με το αιτιολογικό ότι το γεν. τεστ προέβλεψε μελλοντική θανατηφόρα ασθένεια και «δεν θα άξιζε τον κόπο και για το πανεπιστήμιο, αλλά και για την ίδια, μια τόσο επίμονη και δαπανηρή φοίτηση».
Τα γεν. τεστ τα θέλουν επίσης οι ασφαλιστικές εταιρίες υγείας, ώστε γνωρίζοντας το «προφίλ» των ασφαλισμένων τους, να μπορούν να θέτουν όρους για την ασφάλισή τους ή να μην τους ασφαλίζουν πια καθόλου, αφού θα τους κοστίζει πολλά η ασφάλειά τους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες πολλοί μιλούν για προγραμματισμένο μελλοντικό Άουσβιτς.
Η κλωνοποίηση:
Η γενική κλωνοποίηση του ανθρώπου, δηλ. η κλωνοποιημένη μορφή της αναπαραγωγής του, παρά τους ισχυρισμούς των επίδοξων «ανθρωποκλωνοποιών» γενετιστών, δεν έχει γίνει αποδεκτή από τους άλλους επιστήμονες και τις κυβερνήσεις, προς το παρόν.
Η λεγόμενη όμως θεραπευτική κλωνοποίηση έχει αποκτήσει όλο και περισσότερους οπαδούς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Υπάρχουν ερευνητές γενετιστές, που εκμεταλλευόμενοι την ύπαρξη ανίατων ασθενειών, υπόσχονται ότι θα τις θεραπεύσουν στο μέλλον χρησιμοποιώντας θεραπευτικούς κλώνους. Αυτό σημαίνει ότι νέα υγιή κύτταρα του ανθρώπινου σώματος, που θα παίρνονται από τους κλώνους, θα αντικαθιστούν τα γερασμένα και άρρωστα των διάφορων ανθρώπινων οργάνων.
Πολλοί όμως άνθρωποι και επιστήμονες δεν αποδέχονται αυτή την πρακτική. Πιστεύουν και φοβούνται ότι, ξεκινώντας από τους θεραπευτικούς κλώνους για να πάρουν άδεια από τις Αρχές, ο απώτερος σκοπός τους είναι η προετοιμασία για την αποδοχή της αναπαραγωγικής κλωνοποίησης και η τεχνική παραγωγή του ίδιου του ανθρώπου.
Και το ερώτημα που μπαίνει από τη μεριά της βιοηθικής είναι: είναι θεμιτό ηθικά να θανατώνονται ανθρώπινα έμβρυα, μόνο και μόνο για να τους αφαιρούνται κύτταρα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν σαν «ανταλλακτικά» για τα όργανα άλλων ανθρώπων; Ο κλώνος ή το καταψυγμένο έμβρυο έχει ανθρώπινη αξία; Πως έφθασε η κοινωνία να τα παράγει σαν εμπόρευμα;
Ήδη στην Αγγλία δόθηκε τελευταία άδεια για έρευνα σε έμβρυα μέχρι 14 ημερών.
Από τους γενετιστές επιλέγονται νεαρά αναπαραγωγικά κύτταρα (κύτταρα που στον πυρήνα τους έχουν όλες τις πληροφορίες για την αναπαραγωγή τους) από: 1) ωάριο μιας γυναίκας 2) έμβρυο γυναίκας ή έμβρυο που αναπτύσσεται τεχνικά στο εργαστήριο( όταν τους αφαιρούνται κύτταρα φυσικά πεθαίνουν) 3) το αίμα του ομφάλιου λώρου ενός μωρού, αμέσως μετά την γέννησή του 4) τα αναπαραγωγικά κύτταρα ενός ενήλικα (κύρια του εγκεφάλου ή των οστών). Από αυτά τα κύτταρα εξάγεται ο πυρήνας τους και εμφυτεύεται σε ένα ωάριο, του οποίου έχει αφαιρεθεί ο δικός του πυρήνας και έτσι αναπτύσσεται ένα κλωνοποιημένο κύτταρο.
Αυτό το κύτταρο πολλαπλασιάζεται και έχουμε ένα σύνολο κυττάρων, τα οποία έχουν όλα το ίδιο πληροφοριακό κώδικα του πυρήνα που εισήχθη. Όλα αυτά τα νέα κύτταρα αποτελούν τον κλώνο.
Το πρόσφατο επίτευγμα των ερευνητών του πανεπιστημίου του Όρεγκον, με επικεφαλής τον βιολόγο Shoukhrat Mitalipov (σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας Cell) που κατάφεραν να αναπτύξουν το κλωνοποιημένο ανθρώπινο έμβρυο μέχρι το στάδιο της βλαστοκύστης (περίπου 150 κύτταρα, ενώ μέχρι τώρα δεν είχε ποτέ ξεπεραστεί το στάδιο των 12 κυττάρων), θεωρείται επαρκές για να αποτελέσει πηγή βλαστικών κυττάρων.
Τι είναι ένας τέτοιος κλώνος άραγε; Ένας ανάπηρος; Ένα κατασκεύασμα; Ένα «ανταλλακτικό» για το πέρασμα σε μια μετανθρώπινη κατάσταση ή απλώς ένα μέσο που μας προετοιμάζει να αποδεχθούμε την προοπτική του «μετανθρώπου»;
Η τεχνοφασιστική ελίτ και οι κοινωνικοί αγώνες στο πεδίο της Βιοπολιτικής
Οι υποστηρικτές του «μετανθρώπου» και της «νέας ευγονικής», υποστηρίζουν ότι η εξέλιξη αυτή θα είναι στα πλαίσια της φυσικής εξέλιξης, αφού η ίδια η φύση προσπαθεί να δημιουργήσει το επόμενο είδος μέσα απ΄ τον ανθρώπινο νου και την τεχνολογία του και αυτό το έχει περάσει (η φύση), σαν εντολή, στο τωρινό ανθρώπινο είδος.
Έχουν λοιπόν περάσει απ' το στάδιο της επιστημονικής φαντασίας και του φουτουρισμού, στη δημιουργία ενός καινούργιου μύθου. Και στο παρελθόν είχαμε μύθους καταστροφικούς (π.χ. ο μύθος της άριας φυλής). Μήπως και αυτός είναι ένας τέτοιος; Μήπως είναι μια μεγάλη παγίδα της εξέλιξης και αντί για όνειρο γίνει εφιάλτης; Ο εφιάλτης μιας απειλητικής τεχνοφασιστικής ελίτ;
Γιατί ποια σημερινή κοινωνία της εποχής του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, με ποιους θεσμούς και ασφαλιστικές δικλίδες θα μπορούσε να χειρισθεί ορθολογικά και «δημοκρατικά» μια τέτοια πραγματικότητα, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας;
Ο παν-καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να σχεδιάσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και το ανθρώπινο σώμα για να εκτελεί συγκεκριμένα καθήκοντα με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής και βιοτεχνολογίας. Είναι υποχρεωμένος να ολοκληρώσει τη «σάρκινη μηχανή», δηλ. μια ύπαρξη που η συμπεριφορά της θα ενισχύεται από την αντίστοιχη τεχνολογική θωράκιση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του.
Το ερώτημα λοιπόν που μπαίνει είναι αν θα δεχθούμε τη μοίρα της μετάλλαξής μας σε τεχνητό ον ή θα απορρίψουμε αυτή την κατεύθυνση; Παρά τη χειροπιαστή δυνατότητα του «μετανθρώπου», η έκβαση αυτής της εξέλιξης δεν έχει κριθεί. Γιατί δεν είναι μόνο τεχνολογική, αλλά πρώτα και κύρια είναι κοινωνική.
Έχει να κάνει με επιλογή κατευθύνσεων, σημαίνει δηλαδή ότι έχουμε μπροστά μας ένα νέο πεδίο πολιτικών αναμετρήσεων και συγκρούσεων που ξαναβάζουν από την αρχή τα πιο βασικά πολιτικά ερωτήματα και σηματοδοτούν νέους κοινωνικούς αγώνες για το τι είδους άνθρωπο και κοινωνία θέλουμε, για την πολιτική και οικονομική εξουσία στα πλαίσιά της κ.λ.π.
Γιατί αν αυτή η εξέλιξη παραμείνει στα χέρια της παγκόσμιας ελίτ που την προωθεί προς το παρόν, θα έχουμε μια μελλοντική τεχνοφασιστική κοινωνία. Έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να μην την επιτρέψουμε. Και είμαστε οι περισσότεροι που δεν θέλουμε μια τέτοια κοινωνία.
Αρκεί να ξεκινήσουμε από την κριτική της έρευνας, να στηριχθούμε στην αρχή της προφύλαξης, που έχει γίνει παγκοσμίως αποδεκτή σε σχέση με τους κινδύνους της τεχνολογίας και να αντιδράσουμε με όποιους τρόπους μπορούμε.
Αρκεί να στραφούμε προς τις πραγματικές ουσιαστικές σημερινές ανθρώπινες ανάγκες μας. Αρκεί να ξεπεράσουμε την κτητική, επεκτατική και χρησιμοθηρική ψυχοσύνθεση, την οποία έχει δημιουργήσει στους περισσότερους το καθεστώς του παγκοσμιοποιμένου καπιταλισμού. Αρκεί να δημιουργήσουμε αυτοκαθοριζόμενους επιστημονικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς, τέτοιους που θα αποκαταστήσουν την ισορροπία μέσα στις ανθρώπινες κοινότητες και μεταξύ των ανθρώπινων κοινοτήτων και του περιβάλλοντος γύρω τους.
Θα χρειαστεί να περάσουμε: Από τον ανασφαλή και κατεχόμενο από το φόβο της απώλειας και του θανάτου άνθρωπο, στη φιλοσοφημένη, προσγειωμένη προσωπικότητα, που αποδέχεται ότι δεν γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσει αιώνια, αλλά για να βιώσει τον πεπερασμένο χρόνο του όσο γίνεται πιο ποιοτικά, βελτιώνοντας τον εαυτό και τους άλλους γύρω του. Που θα είναι βασικά απαλλαγμένος από τον φόβο, αποδεχόμενος τη φθαρτότητα και την περατότητά του. Τον θάνατο θα τον βιώνει σαν φυσικό γεγονός ενταγμένο στη ζωή της κοινότητάς του και όχι στους χώρους των απρόσωπων νοσοκομείων-νεκροτομείων-νεκροταφείων των μεγαλουπόλεων.
Η αγάπη για τη ζωή- η οποία αποτελεί έκφραση της συγκεκριμένης συσσωμάτωσης της συμπαντικής υλοενέργειας τη συγκεκριμένη στιγμή του συμπαντικού χρόνου-και η γνώση ότι ο θάνατος είναι συνέπεια της αύξησης της «εντροπίας» του συγκεκριμένου «είναι» και άρα αναπόφευκτη κατάληξη της ίδιας της ζωής, θα οδηγεί τον άνθρωπο στην αποδοχή του θανάτου, στην εξάλειψη του φόβου και στην κατάκτηση του θεμελιακού αισθήματος της ασφάλειας.
Όταν το κατορθώσει αυτό, τότε είναι σε θέση να αποδεχθεί και να δημιουργήσει νέες αξίες ευζωίας, προσπερνώντας τις σημερινές κυρίαρχες αξίες της επιβίωσης. Έτσι θα μπορούσε να κάνει μεταστροφή, να αλλάξει συνειδησιακό καθεστώς και να δημιουργήσει νέο πολιτισμό.
Το πρώτο βήμα θα ήταν το ξεπέρασμα του φόβου για τη στέρηση, την ύπαρξη και το θάνατο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου της σημερινής κοινωνίας είναι ο φόβος. Πολλές συμπεριφορές του οφείλονται στο φόβο. Και αυτό τον οδηγεί στο να αυτο-ακρωτηριάζεται, είτε σωματικά - όπως η Τζολί - είτε πνευματικά-όπως π.χ. ο άνεργος που νομίζει ότι είναι άχρηστος επειδή δεν του δίνουν δουλειά οι εργοδότες.
Αυτός ο φόβος δημιουργείται βασικά από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη. Όταν δημιουργώ πλασματικές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δεν μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας, για να περιορίσουμε τους φόβους μας. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.-
Του Γιώργου Κολέμπα
