Οι παιδικές μας αγάπες πάνε στον παράδεισο...

Ποδόσφαιρο
Οι παιδικές μας αγάπες πάνε στον παράδεισο...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

"Τελικά, το 2020", σκέφτηκα, "μέσα στα τόσα άσχημα που έφερε, έφερε και τα μαντάτα της απώλειας του Ντιέγκο Μαραντόνα"...

Κοιτούσα και ξανακοιτούσα τις φωτογραφίες με τον Ντιέγκο Μαραντόνα χθες το βράδυ και κόλλησα σε μία. Σε αυτή που βλέπετε! 

Έτσι, έκανα μια ώρα παραπάνω για να αφήσω το δημοσιογραφικό γραφείο και να αναχωρήσω για το σπίτι.

Είναι μια φωτογραφία τραβηγμένη το 1984 στην Νάπολι, στην Ιταλία. Τα παιδιά αυτά που βλέπετε μαζί του πρέπει να ήταν τότε πάνω-κάτω 8 ετών! Τόσο ήμουν κι εγώ το 1984. Οκτώ ετών. Αυτά τα παιδιά, της δικής μου γενιάς, της γενιάς που είδε το πρώτο φως της ζωής στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, μπορεί να μην είδαν τον Ντιέγκο από κοντά αλλά μεγάλωσαν μαζί του στην τηλεόραση!

Και σε αυτή την ηλικία ξέρετε, και μέχρι τα 12, τουλάχιστον, σε μια κοινωνία που δεν σε άφηνε τότε να γνωρίζεις πολλά από τα...άσχημα που συνήθισε να κάνει για τον εαυτό του ο Ντιέγκο, το μόνο που ξέραμε και μας ενδιέφερε ήταν το τι έκανε μέσα στο γήπεδο. Εγώ από το Μουντιάλ του '82 που παρακολούθησα έγχρωμο καθώς οι γονείς μου είχαν φροντίσει να έχουμε έγχρωμη τηλεόραση (δεν είχαν όλοι ακόμα) είχα...προλάβει να γίνω Βραζιλία! Ωστόσο τον Ντιέγιο έμαθα να τον αγαπώ και να τον σέβομαι, έμαθα να τον βλέπω σαν ένα μικρό Θεό που κέρδισε μόνος του το επόμενο Μουντιάλ! Εξάλλου ήταν ίσως ο τελευταίος μεγάλος του ποδοσφαίρου που έμαθε τη μπάλα εκεί που τα χρόνια της δεκαετίας του '80 έπαιζα κι εγώ με συμμαθητές και φίλους. Στα τσιμέντα της αυλής του σχολείου και στα χώματα (και τις πέτρες) της κοντινής "χωράφας", αν προτιμάτε τη λέξη αυτή ή της αλάνας...

"Τελικά"- σκέφτηκα καθώς πέρασε η ώρα- "αυτό το άτιμο το 2020, μέσα στα τόσα κακά που έφερε, έφερε και τον θάνατο ενός ανθρώπου που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια". 

Η αλήθεια είναι πως μου είχε περάσει από το μυαλό στην τελευταία περιπέτεια υγείας του Ντιέγκο ό, τι δεν θα τα κατάφερνε να...ξεφεύγει του χάρου για πολύ! "Μπα" σκεφτόμουν μετά και απαντούσα μόνος μου σταχυολογώντας τις σκέψεις μου! "Ένας μικρός θεός είναι ο Ντιέγκο και οι μικροί θεοί μπορεί να είναι και αθάνατοι!"

Να μην ήμουν κι εγώ δίπλα σε αυτά τα παιδιά, εκείνη την... τυχερή τους μέρα του 1984;

Καλό ταξίδι Ντιέγκο. Οι παιδικές μας αγάπες πάνε στον παράδεισο...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News