«Τι κρίμα να μην έχουμε και εμείς έναν Τσιόδρα! Θα τον βλέπετε σαν Θεό του Ολύμπου, φαντάζομαι…». Tα λόγια ανήκουν στην Βικτώρια Χίσλοπ η οποία με αίσθημα «ζήλιας» αναφέρθηκε στον γνωστό Έλληνα λοιμωξιολόγο που τέθηκε επικεφαλής της στρατηγικής κατά του κορωνοϊού στη χώρα μας και πολλοί θα επιστράτευαν ευχαρίστως και στη χώρα τους. Από την μια ο σεβασμός στον Τσιόδρα και από την άλλη κυρίως πολιτικοί ή δημοσιογράφοι που με βαρύτατους χαρακτηρισμούς του επιτίθενται.
Αυτό το πρόσωπο μάλλον το αγαπάς ή το μισείς, όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα αντιδράσεις.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένας μη πολιτικός, μη τεχνοκράτης, μη αριβίστας και απλός επιστήμονας τοποθετείται στη σωστή θέση. Όχι στη θέση υπουργού, όχι σε κλασικά πολιτικό πόστο όπου η ανθρώπινη ζωή καθημερινά μπαίνει στη ζυγαριά με το πολιτικό κόστος. Είναι κάθε μέρα εκεί στις 18:00 για να σου πει με ταπεινό τρόπο ότι εφαρμόζει αυτά που διδάχθηκε, που ορίζει η πολύχρονη εμπειρία και έμαθε μέσα από τη σκληρή δουλειά του.
Δεν θα κρίνω τον «στρατηγό» Τσιόδρα όπως πλέον τον αποκαλούν στη μάχη κατά του κορωνοϊού γιατί για πρώτη φορά θα πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε αυτά για τα οποία έχουμε γνώσεις και από λοιμωξιολογία δεν γνωρίζουμε. Ας το πράξουν λοιπόν οι ειδικοί. Και δεύτερον, όλοι εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε. Ήδη η ομάδα του καθηγητή έχει σώσει ανθρώπινες ζωές, ωστόσο στο τέλος αυτού του εφιάλτη θα είναι ξεκάθαρο αν έσωσε ή όχι τη χώρα μας.
Εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να κρίνω τον Σωτήρη Τσιόδρα σαν άνθρωπο και ένα ήταν το χαρακτηριστικό που με κέρδισε: η ταπεινότητα. Σε μια κοινωνία όπου το να είσαι φιγουρατζής είναι τουλάχιστον απαραίτητο ενώ οι γνώσεις και σπουδές επισκιάζονται από την κοινωνική θέση και τις γνωριμίες σου, ο Σωτήρης Τσιόδρας «μίλησε» απλά τη γλώσσα της αλήθειας, της σεμνότητας και της ηθικής. Επισκέφθηκε ασθενείς και γιατρούς που θυμόταν με το μικρό τους όνομα, «λύγισε» σαν μικρό παιδί όταν μίλησε για τους ηλικιωμένους και τους γονείς του, μπήκε στους οικισμούς των Ρομά και τους μίλησε χωρίς να τους κρίνει, απευθύνθηκε στους Έλληνες με απλά λόγια και όχι φανφάρες και επιστημονικές υπερβολές. Και έπειτα βλέπεις άλλους επιστήμονες να σου μιλούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και υπεροψία και σκέφτεσαι «όχι θέλω τον απλό και ταπεινό μου Τσιόδρα».
Και για να προλάβω κάποιους: όχι δεν θέλω να τον δω ποτέ υπουργό… Θέλω να τον βλέπω δίπλα στους ασθενείς του, να τους θεραπεύει ,να τους χαμογελάει, να τους μιλάει, και να αισθάνονται αίσθημα ασφάλειας. Και όχι να τον δω ποτέ «παντρεμένο» με μια υπουργική καρέκλα, με το φόβο μην την χάσει…Θέλω να βλέπω τον άνθρωπο Τσιόδρα στο νοσοκομείο να σώζει ζωές.
Εξάλλου αυτό είναι που μας δίδαξε: στις δύσκολες εποχές μας σώζει η ανθρωπιά…
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις ειδήσεις για τον κορωνοϊό
