Οι τοίχοι του σπιτιού αρχίζουν να γίνονται πολύ γνώριμοι, οι εντάσεις καθημερινές, οι σκέψεις για την «απελευθέρωση» συνεχείς και τα σχέδια εξόδου ακόμα περισσότερα. Κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολο και φυσικά κανείς δεν λέει ότι αυτό που ζούμε είναι νορμάλ.
Ωστόσο συγγνώμη, αλλά η «καραντίνα» δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής μας, ούτε θα πάθουμε τίποτα με λίγο ενδοσκόπηση και παρέα με τον εαυτό μας.Νιώθω ότι είναι ιεροσυλία να πω ότι δεν αντέχω άλλο, όταν κοιτάζω καθημερινά -μέσα από τις φωτογραφίες- μέσα στα μάτια τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που θέλουν απεγνωσμένα να ξεκουραστούν λίγο στο σπιτάκι τους και είναι αδύνατο. Τους έχει ανάγκη το νοσοκομείο, τους έχουμε ανάγκη εμείς. Κάθε μέρα ένας μαραθώνιος, κάθε στιγμή μια αναμέτρηση με το άγνωστο.
Ακούω ιστορίες ανθρώπων που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και σφίγγεται η καρδιά μου καθώς τους βλέπω να αποχαιρετούν τους δικούς τους με μια σκληρή βιντεοκλήση ή ίσως δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τους πουν μια τελευταία κουβέντα, ένα τελευταίο «σ’αγαπώ». Και σφίγγεται η καρδιά μου, σιωπώ. Όταν νιώθεις αυτόν τον ανθρώπινο πόνο, κάθε λέξη χάνεται, σβήνει, μοιάζει πολύ φτωχή…
Κι έπειτα είναι όλοι αυτοί που δουλεύουν σκληρά εκεί έξω ,για να έχουμε εμείς τα πάντα στο τραπέζι μας και να νιώθουμε ασφαλείς. Εκεί το cocooning είναι μάλλον πολυτέλεια, αφού πρέπει να βρίσκονται καθημερινά εκεί που ορίζει το καθήκον τους.Ο δικός μας λοιπόν μικρόκοσμος της ηρεμίας, των εντάσεων, της ρουτίνας, της καθημερινότητας, των όμορφων στιγμών και των δυσκολιών, της αβεβαιότητας αλλά και γαλήνης, δεν είναι και τόσο άσχημος. Μάλλον αυτές που μας τρομάζουν τόσο είναι οι στιγμές που βρισκόμαστε μόνοι με τον εαυτό μας. Στιγμές αλήθειας, αποδοχής, εσωστρέφειας, αμφισβήτησης, προβληματισμού, ανασφάλειας, αναζήτησης και νοσταλγίας για εξωστρέφεια. Αν καταφέρουμε να κάνουμε τον ιδιότυπο εγκλεισμό… πρόκληση, τότε οι μέρες θα κυλήσουν πιο γρήγορα.
Όσο για τα παιδιά μας; Κρύβουν τόσες πτυχές που πολλές δεν είχαμε προλάβει να ανακαλύψουμε ή δεν είχαμε καν προσέξει. Οι ανθρώπινες σχέσεις εξάλλου περνούν μέσα από πολλές διαστάσεις και νέες πραγματικότητες, προσαρμόζονται κι αλλάζουν. Έτσι αλλάζουν και οι δικές μας ανάγκες. Ίσως μέχρι σήμερα κυρίως να τους διδάσκαμε και τώρα διδασκόμαστε, να μην προλαβαίναμε να σκεφτούμε ή να διαφωνήσουμε, μέχρι σήμερα τρέχαμε πίσω από τα γεγονότα και τώρα απλά απολαμβάνουμε την θαλπωρή, την αγκαλιά αλλά ζούμε και τις δυσκολίες της συμβίωσης.
Το σημαντικότερο είναι ότι είμαστε ζωντανοί, κι αυτό είναι δώρο ανεκτίμητο! Μόνο όσοι έχασαν δικά τους πρόσωπα μπορούν να το εκτιμήσουν. Κι αφού είμαστε ζωντανοί έχουμε μπροστά μας καιρό να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε, όπως την θέλουμε.
Γιατί από την καραντίνα θα βγούμε κάποια στιγμή- αργά ή γρήγορα, σας το βεβαιώνω.
Και θα βγούμε σίγουρα αλλαγμένοι, διαφορετικοί. Γιατί να μην βγούμε και πιο «σοφοί»;
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις ειδήσεις για τον κορωνοϊό.
