Eίμαστε ακόμη στην έβδομη μέρα και μου φαίνονται ήδη 7 χρόνια. Είναι που ο χρόνος κυλάει αργά και όλοι θα θέλαμε να έχουμε τη μαγική ικανότητα να γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, ο επόμενος μήνας.
Ούτε η πιο ακραία ταινία επιστημονικής φαντασίας από όσες έχουμε παρακολουθήσει δεν μας προετοίμασε γι’ αυτό που ζούμε σήμερα: πολίτες «μαντρωμένους» στα σπίτια τους, συστήματα υγείας που καταρρέουν, ένας επικίνδυνος ιός που εξαπλώνεται με ραγδαίο ρυθμό και αμφιβολία για το επόμενο βήμα.
Κανείς στο ξεκίνημα της επιδημίας δεν περίμενε ότι ο κορωνοϊός θα ξεπερνούσε σε επιθετικότητα όλους τους προηγούμενους ιούς και να που ένα έθνος που κατάφερε να επιβιώσει από την κατοχή, τεράστιες φυσικές καταστροφές, δικτατορίες, ακόμα και capital controls αναγκάζεται τώρα να πειθαρχήσει.
Γιατί αυτή τη φορά ακόμα και οι επιστήμονες δεν ήταν έτοιμοι για τον εχθρό που είχαν απέναντί τους , πόσο μάλλον οι απλοί πολίτες.
Περίεργα, πρωτόγνωρα, αφύσικα αυτά που βιώνουμε. Αλλά σκεφτείτε αν εμείς απελπιστήκαμε έστω και μία στιγμή, πως αισθάνθηκαν οι Κινέζοι που «πολιορκήθηκαν» από τον ιό και «έχασαν» αμέτρητα θύματα και οι Ιταλοί που ζουν τώρα τον απόλυτο εφιάλτη. Αυτές τις ώρες που και οι Έλληνες δοκιμάζονται η συμβουλή είναι απλή: μακριά από σκοταδισμό και ανεύθυνες κραυγές. Μακριά από την παραπληροφόρηση και το ράδιο- αρβύλα. Ακούμε τους ειδικούς και δείχνουμε εμπιστοσύνη σε όσους ξέρουν καλύτερα από εμάς να διαχειριστούν ακραίες καταστάσεις. Eίναι απίστευτο πόσο γρήγορα η συνταγή για ένα ακόμη «ματζούνι» ή ένα «σπιτικό φάρμακο» μπορεί να κυκλοφορήσει ταχύτατα μέσω του διαδικτύου και να αποκτήσει μάλιστα φανατικούς ακολούθους! Είναι παράδοξο πως η λογική κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα απλά μέσω της ψυχολογίας του όχλου.
Και ξεχνάμε τελικά το χώρο όπου δίνονται οι πραγματικές μάχες. Τα νοσοκομεία… όσους άφησαν τις δικές τους οικογένειες για να είναι δίπλα σε ασθενείς, μοχθούν στις βάρδιες, ιδρώνουν πίσω από τις μάσκες, παλεύουν για την ανθρώπινη ζωή, «γονατίζουν», αλλά δεν εγκαταλείπουν.
Εν τέλει αν κάτι μας έχει μάθει αυτή η αυτοαπομόνωση είναι πόσο ανάγκη είχαμε ο ένας τον άλλον, πόσο αξία είχε η καθημερινή βαρετή μας ρουτίνα, πόσο όμορφες είναι οι καθημερινές στιγμές, πόσο θέλουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Και για να επιστρέψουμε στη ζωή μας δεν έχουμε άλλες επιλογές…
Η κυβέρνηση έπραξε αυτά που έπρεπε να πράξει, ίσως και νωρίτερα απ’ ότι σε άλλες χώρες, ίσως και με πιο απόλυτο τρόπο. Τώρα, το αν θα βγούμε από αυτή την κατάσταση είναι στο χέρι μας. Στο χέρι το δικό σου και το δικό μου και λέγεται ατομική ευθύνη. Αν τα καταφέρουμε θα είναι χάρη σε όλους εμάς, χάρη στην επιστημονική κοινότητα. Κι αν τα θαλασσώσουμε πάλι εμείς θα φταίμε…
