Οι ομιλίες στη Βουλή έχουν γίνει η αφορμή για να γίνουν viral τα βίντεο που εκθέτουν βουλευτές, και όχι μόνο. Όσοι κομπάζουν, διακόπτουν τον λόγο τους, τρέμουν από τρακ και κάνουν λάθη κινδυνεύουν... Το κοινό ενθουσιάζεται, το Twitter κάνει “πάρτι”, τα πικρόχολα σχόλια μόλις ξεκίνησαν, αφορμή να δείξουμε όλοι μας την “ανωτερότητά” μας, πόσο πιο “ευφυείς και εύστροφοι” είμαστε.
Τους ομιλητές δεν τους ξέρω καν και ούτε σκοπεύω να τους υπερασπιστώ. Άλλωστε είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι κρίνονται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια τους. Και ειδικά οι βουλευτές και ευρωβουλευτές κρίνονται από το έργο που παραδίδουν και όχι από την άνεση του λόγου, τις ικανότητες στην επικοινωνία, ούτε καν από το κουστούμι που φορούν ή για τις γυναίκες από τη γόβα με την οποία εμφανίζονται.
Eξάλλου, αν το επιχείρημα των επικριτών είναι μια κακή εμφάνιση, ας αναλογιστούμε πώς ήταν οι γνωστοί πολιτικοί στην πρώτη τους ομιλία, αν ήταν τόσο δεινοί ρήτορες όσο είναι σήμερα και αν έγραφαν πάντα μόνοι τους τον πολιτικό τους λόγο (μάλλον απίθανο). Είναι που κάτι τέτοιες στιγμές, όπως αυτές που εκτυλίσσονται στη Βουλή ή οποιονδήποτε εκτέθηκε ανεπανόρθωτα στο κοινό του, σκέφτεσαι πόσο αγαπάμε στη χώρα αυτή τον κανιβαλισμό. Βλέπεις, σπεύδοντας να κρίνεις έναν άνθρωπο ευάλωτο που εκτίθεται ή εκτέθηκε στο κοινό, ανεβαίνεις τρομερά στην κλίμακα των ισχυρών. Ξαφνικά το υπερεγώ σου αποκτά αξία, γίνεσαι σπουδαίος. Όσο πιο σκληρή η κριτική, τόσο πιο σημαντικός ο εαυτός σου. Όσο πιο πικρόχολο το σχόλιο, τόσο ανεβαίνεις σε εκτίμηση. Όσο περισσότερο δείχνεις με το δάχτυλό σου, τόσο περισσότερο θα πιστέψουν ότι είσαι αλάνθαστος.
Έτσι δεν είναι;
Στάθηκες ποτέ μπροστά σε κοινό και ντράπηκες; Ένιωσες ποτέ άβολα για μια κίνησή σου; Χρειάστηκες ποτέ παραπάνω ψυχραιμία σε μια στιγμή αδυναμίας; Έκανες ποτέ λάθη;
Μα, όχι βέβαια! Ζούμε στη χώρα των αλάνθαστων και των αναμάρτητων. Μόνο που υπάρχει και η σοφία της φράσης “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”. Και τότε οι λίθοι πέφτουν και οι επικριτές αποχωρούν... Πιο θλιβεροί απ’ ό,τι ήταν στην αρχή της σκληρής κριτικής τους. Πιο μοναχικοί από ποτέ. Πιο “άδειοι” από κάθε άλλη φορά. Γιατί είναι κενοί μέσα τους και το κατάλαβαν...
Το μόνο που λέω είναι ότι κάνουμε όλοι μας λάθη και εμένα τουλάχιστον μου πήρε πολύ καιρό για “ν’ αγαπήσω” τα λάθη μου και να μάθω μέσα απ’ αυτά. Είναι επίπονο και δύσκολο να τα αποδεχτείς. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προχωρήσεις χωρίς τον φόβο ότι θα τα επαναλάβεις. Αλλά τι νόημα έχει η ζωή μας αν είμαστε όλοι τέλειοι και αψεγάδιαστοι; Μέσα στον κόσμο των τέλειων βαριόμαστε αφόρητα, υποφέρουμε και τελικά τολμούμε όλο και λιγότερο να “σπάσουμε” τις δικές μας αλυσίδες, να ξεπεράσουμε τους δικούς μας φόβους. Γιατί σκέψου κάποια στιγμή αυτό το δάχτυλο που έδειχνε μέχρι σήμερα επικριτικά τους άλλους να στραφεί προς εμάς... Τότε θα καταρρεύσει ο τέλειος εαυτός μας και θα μείνουμε γυμνοί μπροστά στην αλήθεια.
Γι’ αυτό σας λέω, υπάρχει ακόμα καιρός ο καθένας να κάνει τον εαυτό του καλύτερο. Τη ζωή του πιο ευτυχισμένη. Και να αφήσει το διπλανό του να πορευτεί ήσυχος με τα λάθη του. Τα ίδια λάθη που κάναμε κι εμείς.
Και για όσους πιστεύουν ότι η Κατερίνα Μονογυιού είναι η ουσία των πραγμάτων, ατυχήσατε! Για τη θλιβερή μας μοναξιά μιλάω και τη δυσκολία να κοιταχτούμε στον καθρέφτη...
