Οι ψυχροί διάδρομοι της κλινικής ήταν ακόμα άδειοι. Μια νοσηλεύτρια ήταν από τη στιγμή που χάραξε στο “πόδι” για να ετοιμάσει τα φάρμακα της χημειοθεραπείας, που ήταν σαν να έχουν περίεργη οσμή. Με το βλέμμα καρφωμένο στο “φως”, οι ασθενείς “πάλευαν” ήδη με το δικό τους “σκοτάδι”. Από τη μια ο φόβος της παρενέργειας και των συνεπειών του σχήματος της θεραπείας και από την άλλη μια αλλόκοτη, εξωπραγματική δύναμη και θέληση να ζήσουν. Δύναμη ακόμη πιο δυνατή από κάθε άλλο συναίσθημα που είχαν βιώσει ποτέ.
Ο γιατρός έφτασε πάλι κουβαλώντας την απάντηση που έβλεπαν από καιρό στο πρόσωπό του: Ήταν αβέβαιο αν θα φτάσει στην ώρα του το φιαλίδιο με βάση την πλατίνα. Ήταν αβέβαιο αν θα μπορούσαν να κάνουν τη συγκεκριμένη μέρα τη θεραπεία.
Το πρόβλημα που διαμορφώθηκε και στην Κρήτη με έλλειψη αντινεοπλασματικών φαρμάκων είναι μόνο το “κερασάκι στην τούρτα” που βιώνουν οι ογκολογικοί ασθενείς στη χώρα και χρειάστηκε εισαγωγή πλατίνας μέσω του ΙΦΕΤ για να τροφοδοτηθούν τα νοσοκομεία. Η καθημερινότητα που ζουν οι ασθενείς είναι όμως ακόμη πιο σκληρή, με συνεχείς δυσκολίες, ταλαιπωρία και εμπόδια.
«Μα, πού είναι το υπουργείο όταν το έχω ανάγκη; Τι ακριβώς πωλούν οι φαρμακευτικές εταιρείες και πώς βγάζουν τόσα κέρδη; Πόσοι βγάζουν λεφτά στην πλάτη μας;» είναι οι λέξεις που “ουρλιάζουν” στο μυαλό των καρκινοπαθών. Γιατί τόση ταλαιπωρία για να εξασφαλίσουν τα φάρμακα, να κάνουν τη θεραπεία τους, για να υποβληθούν σε χειρουργείο, να ζήσουν χωρίς να χάσουν την αξιοπρέπειά τους; Πώς μπορεί ένας γιατρός, που έχει καταπατήσει κάθε έννοια του όρκου που έδωσε, να ζητάει “φακελάκι” από καρκινοπαθή που δεν μπορεί ούτε να σταθεί στα πόδια του;
Γιατί άραγε τόσα παιχνίδια στην πλάτη τους; Μα, οι καρκινοπαθείς και ο ανθρώπινος πόνος εξασφαλίζουν εδώ και χρόνια σε κάποιους “τρελό” τζίρο, αποτελούν εφαλτήριο για ένα κρυφό ή φανερό πάρε-δώσε με γιατρούς, φαρμακευτικές, αντιπροσώπους και επιτήδειους να “μπαίνουν” σε έναν “χορό” εκατομμυρίων, αψηφώντας αν πωλούν πολύ ακριβά την ελπίδα.
Πιστέψτε με, ξέρω καλά το συναίσθημα που βιώνουν οι ασθενείς.
Ωστόσο, ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι και δε λειτουργούν όλοι με “κυβερνήτη” το χρήμα. Υπάρχουν και λαμπροί γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί και ερευνητές, που “πολεμούν” τη νόσο χωρίς να ζητούν αντάλλαγμα, άνθρωποι που και στα πιο απόμακρα και μικρά νοσοκομεία κρατούν το χέρι του ασθενούς σαν να ήταν ο πατέρας, αδερφός ή παιδί τους.
Κι “έρχεται” και η ελπίδα μέσα από τα εργαστήρια να “γκρεμίσει” κάθε φόβο. Επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι βρήκαν νέο τύπο Τ-κυττάρου, που αναγνωρίζει και στρέφεται εναντίον των καρκινικών κυττάρων. Είναι η αρχή του τέλος για τον καρκίνο; Κανείς δεν το ξέρει. Είναι η επανάσταση κατά του “καρκίνου”; Όλοι το ελπίζουν. Πολλοί δε περισσότερο όσοι βιώνουν τις δυσκολίες και την καθημερινότητα των ογκολογικών ασθενών. Γι’ αυτό για το 2020 δεν υπάρχει πιο ιερός σκοπός για την Επιστήμη, παρά να προχωρήσει αυτό τον δρόμο μέχρι τέλους. Το οφείλει σε αυτούς που, αν μπορούσαν να φωνάξουν με τη δύναμη της ψυχής τους, θα έλεγαν μόνο «θέλω να νικήσω»...
