Μια μεγάλη αλλαγή για την καθημερινότητα των εμπόρων απορρίφθηκε: η έστω και προσωρινή κατάργηση του “σπαστού” ωραρίου στα Χανιά. Παρότι το μέτρο χαρακτηρίστηκε «πρωτοποριακό» αλλά και «ανατρεπτικό», αφού θα έφερνε μια αλλαγή μετά από 40 χρόνια, “καταδικάστηκε” τελικά σε αποτυχία. Θα μου πείτε, αν δε θέλουν το συνεχές ωράριο οι καταστηματάρχες και οι καταναλωτές, τι νόημα έχει;
Μήπως έτσι όμως έτσι δε γίνεται και με κάθε νέα ιδέα που θα “πέσει” στο τραπέζι;
Όταν ο τέως υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου είχε προτείνει να αλλάξει το ωράριο στα σχολεία και να χτυπάει αργότερα κάθε πρωί το πρώτο κουδούνι, προκλήθηκε “τσουνάμι” αντιδράσεων. Έπεσαν όλοι “πάνω” στον υπουργό πριν ακούσουν, πριν κάνουν διάλογο, πριν επεξεργαστούν τη νέα ιδέα. Ασφαλώς, σέβομαι το ωράριο των εκπαιδευτικών και τις οικογενειακές υποχρεώσεις τους, αλλά αν τα παιδιά είχαν απλά την επιλογή να φτάσουν στις 8:30 ή στις 9 στο σχολείο και οι εργαζόμενοι γονείς είχαν τη δυνατότητα να αφήσουν αργότερα το πρωί τα παιδιά τους στον χώρο, θα ήταν όντως τόσο δραματικό το αποτέλεσμα; Εάν τα παιδιά σχολούσαν στις 2 αντί στη 1:15 το μεσημέρι, θα ήταν τόσο οδυνηρές οι συνέπειες; (Σκεφτείτε και τους άμοιρους γονείς που τρέχουν να προλάβουν την πόρτα του σχολείου ανοιχτή, αλλά ποτέ δεν προφταίνουν)...
Το ίδιο σκέφτομαι και για την περίπτωση του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων στα Χανιά. Μήπως τελικά οι καταναλωτές δεν μπόρεσαν να δεχτούν το νέο καθεστώς, καθώς είχαν συνηθίσει 40 χρόνια τα καταστήματα να ανοίγουν την ίδια ώρα και να κλείνουν την ίδια ώρα, να πηγαίνουν για ψώνια αμέριμνοι κι ας γνωρίζουν ότι κάποιοι εργαζόμενοι έχουν γίνει “λάστιχο” για να τους εξυπηρετούν πρωί και βράδυ; Γιατί, “συμπαθάτε” με, μα όσο κι αν με βολεύει προσωπικά το ωράριο που ισχύει μέχρι σήμερα, θεωρώ πως είναι δικαίωμα του κάθε εργαζομένου να πηγαίνει στη δουλειά του και να σχολάει μετά το 8ωρο, χωρίς να πρέπει να επιστρέψει πάλι στην εργασία. Γιατί απλά πιστεύω ότι ο εργαζόμενος αξίζει να αφιερώνει 3 βράδια την εβδομάδα (που θα σχολούσε στις 7 μ.μ. και όχι στις 9 μ.μ.) στον εαυτό του, την οικογένειά του και τη χαλάρωσή του, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ειδικά αν είναι ο ίδιος έμπορος ή υπάλληλος που θα δουλέψει τρεις Κυριακές στη διάρκεια των Χριστουγέννων για να κάνω χαλαρή τα ψώνια μου, και θα δουλέψει ακατάπαυστα για μερικές εβδομάδες για το κατά τ’ άλλα “απολαυστικό” εορταστικό ωράριο.
Θα μου πεις... πώς τολμάς να αμφισβητείς όσες αποφάσεις έχουν ληφθεί και βολεύουν τόσο κόσμο... Προς Θεού, δεν έγινα εν μια νυκτί ειδική στις εργασιακές συνθήκες, τα ωράρια λειτουργίας των επιχειρήσεων, και δεν έχω μπροστά μου οικονομικές μελέτες που να δείχνουν τις συνέπειες τέτοιων αλλαγών στην καθημερινότητα και την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα της χώρας μας. Αν διέθετα τέτοιες γνώσεις ίσως είχα και την απάντηση στο ερώτημα ποιο είναι το ιδανικό ωράριο κατά περίσταση.
Μαγικά “ραβδιά” εξάλλου δεν υπάρχουν. Αλλά υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας η δυνατότητα της δοκιμής.
«Πιλοτική εφαρμογή» το είπανε. Χρόνια τώρα γίνεται με επιτυχία στο εξωτερικό, αλλά και στη χώρα μας ας τη δοκιμάσουμε συχνότερα. Δεν έπαθαν κάτι οι έμποροι των Χανίων που δοκίμασαν και απέρριψαν. Δε θα πάθουν τίποτα και οι υπόλοιποι που θα δοκιμάσουν και θα απορρίψουν ή υιοθετήσουν μια αλλαγή. Ανοίγουμε λίγο τους ορίζοντές μας για να σκεφτούμε αν αυτό που μας προτείνει κάποιος φέρνει μόνο τα πάνω κάτω στη ζωή μας, μας ξεβολεύει μόνο, ή μπορεί να κάνει και την καθημερινότητά πιο ανθρώπινη.
Γιατί ξεχνάμε ότι δουλεύουμε για να ζούμε... Αν έχει συμβεί το αντίστροφο, μάλλον εμείς πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης...
