Στα μάτια μου το Τζόκερ είναι ήδη κερδισμένο. Μπορεί να προτάθηκε για 11 Όσκαρ και η λαμπερή βραδιά να μην έχει λάβει ακόμη χώρα για να δοθούν τα χρυσά αγαλματίδια, αλλά το μήνυμα της ταινίας έχει φτάσει στο κοινό και το θέμα που πραγματεύεται συζητήθηκε.
Σε πολλά σημεία μπορεί να αντιμετώπισε το θέμα με ωμό τρόπο και να προκάλεσε αντιδράσεις καθ’ ότι οι σκηνές χαρακτηρίστηκαν ακατάλληλες για ανηλίκους, ωστόσο μέσα από το μάτια του Χοακίν Φίνιξ ή αλλιώς «Τζόκερ» μπαίνεις στον «κόσμο» ενός περιθωριοποιημένου ατόμου.
Η ταινία προσεγγίζει με τον δικό της τρόπο το θέμα της ψυχικής νόσου, πως χειριζόμαστε τη διαφορετικότητα, πως άνθρωποι μόνοι και προβληματικοί εγκαταλείπονται απλά και αβίαστα από το σύστημα χωρίς ίχνος κατανόησης και το σενάριο ακολουθεί τη διαδρομή ενός ατόμου από την «κανονικότητα», στην παράνοια.
Μόνο που εκείνο που μένει να διευκρινιστεί είναι τελικά πως προσεγγίζουμε και οι ίδιοι την παράνοια….
Γιατί παράνοια είναι και να εγκαταλείπεις μόνους και αβοήθητους ψυχικά νοσούντες,
Και παράνοια είναι να δέχεσαι ως πραγματικότητα μόνο τη δική σου οπτική, και όχι τη διαφορετικό σκεπτικό των άλλων…
Βέβαια μπορείτε να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε με την ταινία, την αισθητική και την προσέγγισή της σε δύσκολα ζητήματα, αλλά το θέμα που πραγματεύεται αξίζει να το σκεφτείτε λίγο παραπάνω…
