Μου είχαν πει για τα reunion «κρύβουν» πολύ συγκίνηση και αναπάντεχα συναισθήματα, αλλά είναι άλλο να το ζεις. Άλλωστε κανείς δεν είχε καταλάβει ότι με κάποια πρόσωπα είχαμε 23 ολόκληρα χρόνια να βρεθούμε. Κι όμως τα χρόνια «κύλησαν» σαν νερό, άλλαξαν όλα γύρω μας, αλλάξαμε κι εμείς…
Μια μαθητική παρέα του 7ου Λυκείου ξανασυναντήθηκε και από το μυαλό «ξεπήδησαν» γέλια, χαρές, αγωνίες, χοροεσπερίδες, πολυήμερες, καρδιοχτύπια στα θρανία. Κι έπειτα ήρθε η μεγάλη έκπληξη: το θρυλικό «λεύκωμα» του Μάνου: ατάκες, στίχοι, φωτογραφίες και κυρίως όνειρα…πολλά όνειρα μιας παρέας νέων για το μέλλον, «πέρασαν» σαν ταινία από το μυαλό μας. Εκεί ήταν ακόμα και το εισιτήριο της πολυήμερης αλλά και το αυτόγραφο από τους θρυλικούς ζιγκ-ζαγκ που περιμέναμε «πως και πως» στην πολυήμερη.
Και κάπου εκεί η, η διαδικασία γίνεται βαθιά λυτρωτική. Άλλωστε πάντα ήμουν από τους πολύ εσωστρεφείς εφήβους, με πολλές ανησυχίες και ακόμη περισσότερες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους. Συνειδητοποιώντας λοιπόν ότι τα δικά μου όνειρα έγιναν πραγματικότητα- όπως πολλών άλλων ακόμα - ένιωσα πως γίναμε όλοι πιο δυνατοί: «Ναι, τα καταφέραμε όλοι. Αυτό που κάποτε έμοιαζε συχνά δύσκολο ή αδύνατο, ξαφνικά παίρνει μορφή. Τα όνειρά μας τα πετύχαμε και πάμε γι’άλλα!» Και για όσους έχετε αμφιβολίες, η συμβουλή μου είναι απλή: «Κυνηγήστε τα όνειρά σας, ότι κι αν σας λένε!»
Όχι, τίποτα άλλο…Θα έρθει μια στιγμή στο μέλλον όπου ένα λεύκωμα –παμπάλαιο, ξεφτισμένο από το χρόνο, ξεχασμένο , μα πολύτιμο- θα σε θέσει προ των ευθυνών σου και θα σου ζητάει «εξηγήσεις» για σχέδια, ευχές και όνειρα που ποτέ δεν ακολούθησες.
Άντε, και στο… επόμενο reunion!
Tο εισιτήριο της πολυήμερης που φυλάχτηκε 23 ολόκληρα χρόνια
