Τα σχολεία άνοιξαν, τα ολοκαίνουρια βιβλία με τις κολλαριστές σελίδες είναι γεμάτα γνώσεις και πληροφορίες αλλά τα βλαστάρια μας μάλλον δεν ενθουσιάζονται στην ιδέα ότι θα πρέπει να διδαχθούν τόση ύλη…Τα πρόσωπα τους είναι χαμογελαστά αντικρίζοντας τη νέα τσάντα, τα χρωματιστά μολύβια και την κασετίνα , ενώ ενθουσιάζονται κυρίως με τις απίθανες παρέες στα θρανία και τις χαρούμενες φωνές στα διαλείμματα, παρά με τα μαθήματα.
Μέσα στις σχολικές αίθουσες οι μαθητές θα μάθουν μαθηματικά, γλώσσα, φυσική, χημεία…θα πάρουν τα εφόδια και τις γνώσεις για τη ζωή τους. Έχω όμως την εντύπωση ότι όσα κιλά κι αν ζυγίζει η σχολική τους τσάντα το σημαντικότερο μάθημα θα το πάρουν από την ευγένεια, τους τρόπους, τα «ζεστά» λόγια και τις συμβουλές της δασκάλας και του δασκάλου τους…από τον τρόπο που οι ίδιοι θα τους δείξουν το δρόμο για τη ζωή.
Η σημαντικότερη στιγμή που θα θυμούνται κλείνοντας μελλοντικά τα μάτια και αναπολώντας το σχολικό θρανίο (λυπούμαι δεν θα είναι η άλγεβρα και η γεωμετρία) θα είναι όσα έμαθαν γελώντας, δακρύζοντας, μιλώντας με πάθος αλλά και διαφωνώντας με τους συμμαθητές τους, ανακαλύπτοντας τη ζωή και τις προκλήσεις της…
Θα θυμούνται τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις όμορφες και άσχημες στιγμές, το πολυτιμότερο μάθημα που παίρνουν ανοίγοντας τα "φτερά" για τη δική τους ζωή.
Μαζί με τα σχολικά βιβλία και τις γνώσεις υπάρχουν και εκείνες οι σελίδες που «γράφονται», αλλά δεν θα βρεις σε κανένα τόμο και καμία εγκυκλοπαίδεια. Είναι όλα εκείνα που διδάσκεσαι από ανθρώπους γύρω σου χωρίς να το καταλαβαίνεις, για να διαμορφώσεις τη δική σου προσωπικότητα και τα δικά σου ιδανικά!