Τους βλέπω άφωνους μπροστά στο απέραντο γαλάζιο, τα θεσπέσια εδέσματά μας αποτελούν απόλαυση για τον ουρανίσκο τους , «οργώνουν» τα φυσικά τοπία μας και δεν χορταίνουν να επισκέπτονται τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Οι τουρίστες έχουν ήδη λατρέψει τη χώρα μας –παρά τα παράδοξα τους ελληνικού συστήματος, την αθάνατη γραφειοκρατία και την προχειρότητα σε κάθε της μορφή- και καλά κάνουν.
Δεν είναι λίγο, από το αγχωμένο γραφείο τους, το γκρίζο ουρανό και τη δύσκολη καθημερινότητα να βρίσκεσαι ξαφνικά στον απόλυτο παράδεισο. Να αντικρίζεις πρόσωπα χαμογελαστά όσο δύσκολα κι αν πέρασαν, να μυρίζεις την αλμύρα της θάλασσας ,να αισθάνεσαι ότι δεν σε φτάνουν 7 ζωές για να εξερευνήσεις αυτό τον τόπο και φυσικά να ανακαλύπτεις όλα τα χρώματα της θάλασσας: από το ανοιχτό τιρκουάζ μέχρι το βαθύ μπλε.
Είναι αυτό το λευκό και μπλε του καλοκαιριού που κρατάς καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου κάπου κρυμμένο στο μυαλό σου για να αντιμάχεται το γκρίζο…
Πως άλλωστε να εξηγήσεις στους Ευρωπαίους αξιωματούχους και τους γραφειοκράτες με κουστούμια -που στη διάρκεια όλων των χρόνων της κρίσης μιλούσαν με σκληρά λόγια για την Ελλάδα- ότι αυτός ο τόπος αξίζει το σεβασμό σου, πως μπορεί να πέρασε μέσα από τη «φωτιά» αλλά θα καταφέρει και πάλι να ορθοποδήσει. Είναι αυτό το συναίσθημα που μόνο αυτός που πατάει την ελληνική γη μπορεί να νιώσει. Και οι ξένοι τουρίστες το ένιωσαν.
….Είναι η εικόνα στα μάτια των ξένων επισκεπτών όταν βλέπουν αυτόν τον παραδεισένιο τόπο. Μακάρι μόνο να μπορούσαμε κι εμείς να διατηρήσουμε την εικόνα αυτή στο μυαλό μας όποτε θέλουμε να βλάψουμε με τη συμπεριφορά μας αυτό τον τόπο, τον τόσο βασανισμένο. Γιατί εχθροί αυτού του τόπου είμαστε μόνο εμείς που δεν τον αγαπήσαμε αρκετά…
