To πρόγραμμα «happy Fridays» επέστρεψε και τα παιδιά άφησαν για το Σαββατοκύριακο τις σχολικές τσάντες στο σχολείο. Οποία ανακούφιση θα μου πείτε… αλλά μόνο για λίγο. Από Δευτέρα η τσάντα γίνεται και πάλι «ασήκωτη» με 518 βιβλία και άλλα τόσα τετράδια, λες και όσο πιο βαριά είναι η σάκα, τόσο περισσότερες γνώσεις θα αποκτήσει το βλαστάρι μας.
Μόνο που η γνώση στην Ευρώπη πολύ φοβούμαι ότι έχει περάσει σε άλλο «επίπεδο». Τα μαθήματα γίνονται εκτός σχολικών αιθουσών, η γνώμη αποκτάται με βιωματικές εμπειρίες, τα παιδιά δεν μένουν μόνο απέραντες ώρες στο θρανίο αλλά επικοινωνούν μεταξύ τους, προβληματίζονται, γράφουν κείμενα, παίζουν θέατρο, τραγουδούν…
Πόσο διαφορετικό θα ήταν και το δικό μας σχολείο αν όλος ο πλούτος της γνώσης δεν ήταν μόνο μέσα στο βιβλίο (που συν τις άλλοις ζυγίζει και τόνους)…
Όσο για τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών… Μα φυσικά τα δικά μας παιδιά διασκεδάζουν ατελείωτα... Κάπου ανάμεσα σε αγγλικά, γερμανικά, μπαλέτο, πιάνο, καράτε, ποδόσφαιρο, μουσική και το φροντιστήριο που κάνουν για όσα δεν "κατάλαβαν" στο σχολείο. Πότε έπαιξε την τελευταία φορά το παιδί μας με συνομήλικους, στη γειτονιά, στη φύση ή ακόμα και με τα χώματα όπως κάναμε εμείς; Πότε χαμογέλασε ανέμελο χωρίς άγχος;
Τα περισσότερα έχουν πιο φορτωμένη «ατζέντα» από τη δική μας, στρες που θα μπορούσε να τα στείλει στον καναπέ του ψυχολόγου και για να παίξουν με άλλα παιδιά πρέπει να κλείσουν… ραντεβού με τη «γραμματέα» τους.
Κι ακόμη κι αν τα λέω όλα αυτά με χιούμορ, αναρωτιέμαι τελικά πόσο πιο «happy» θα ήταν οι μαθητές- όχι μόνο κάποιες Παρασκευές- όλη τη σχολική χρονιά αν η τσάντα δεν έμενε μόνο κάποια Σαββατοκύριακα στο σχολείο αλλά ήταν γενικώς πιο… ελαφριά. Χωρίς τόνους βιβλίων, αλλά γεμάτη φαντασία και κριτική σκέψη. Γιατί δεν είναι μόνο το βάρος στην πλάτη που καταπιέζει τα πιτσιρίκια, αλλά και το βάρος των προσδοκιών που έχουμε όλοι από εκείνα… κι ας είναι μόνο παιδιά.
