Αυτό το καλοκαίρι μόνο φυσιολογικό δεν το λες. Και μην παρεξηγηθώ, μια χαρά είναι οι παραλίες μας, ειδυλλιακά τα τοπία και υπέροχο το ηλιοβασίλεμα που μπορείς να χαζέψεις, αλλά βλέπω συχνά μια θλίψη στο βλέμμα μας.
Είναι που όση ανεμελιά και χαρά κι αν βιώνεις η σκέψη σου «πάει» στον αβάσταχτο πόνο με τον οποίο έμαθαν να ζουν οι οικογένειες που μένουν «πίσω» στο Μάτι, όσοι έχασαν τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά από τη φονική πυρκαγιά. Όσοι θα βλέπουν εφιάλτες για την υπόλοιπη ζωή τους και δεν παρηγορούνται από τις πρόχειρες αποφάσεις κατεδάφισης αυθαιρέτων και υποσχέσεις απόδοσης ευθυνών.
Αυτή τη θλίψη διακρίνω και ίσως οι ψυχολόγοι θα είχαν και την κατάλληλη ονομασία για την περίπτωση και όσους αισθάνονται σοκ, στρες, πένθος, οργή, όλα αυτά σε ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ».
Χαίρομαι μόνο που νιώσαμε τόσο έντονα το αίσθημα και την ανάγκη στήριξης κάποιων που έχασαν τα πάντα, που τους απλώσαμε το χέρι ,κι ας μην τους γνωρίσαμε ποτέ από κοντά.
Κι όμως το καλοκαίρι περνάει γρήγορα και γι’αυτό θα πρέπει με κάθε ευκαιρία να κλείνουμε τα μάτια, να αφηνόμαστε στα υπέροχα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας, να χαιρόμαστε τις εικόνες, τις μυρωδιές ,όσα βιώνουμε με όλες τις αισθήσεις, να αγκαλιάζουμε συχνά τα παιδιά μας…Άλλωστε πολλοί παλεύουν για τη ζωή τους και εμείς έχουμε το προνόμιο απλά να την απολαμβάνουμε.
Αρκεί να μην ξεχάσουμε ποτέ όσα συνέβησαν και όσους συνεχίζουν να «δίνουν» μαθήματα ζωής με τη γενναιότητά τους…
