Από το παράθυρο έρχονται οι μυρωδιές της φύσης και όλη η γειτονιά μοσχομυρίζει από τα φαγητά που ετοιμάζονται για το τραπέζι της Λαμπρής.
Κανείς δεν μπορεί να γιορτάσει το Πάσχα όπως οι Έλληνες γιατί μόνο σε αυτόν τόπο κάθε γιορτή έχει τα δικά της χρώματα, αρώματα και έθιμα που έμειναν σταθερά με το πέρασμα των δεκαετιών.
Μυρωδιές και αναμνήσεις που περνούν και στις επόμενες γενιές οι οποίες γυρίζοντας το χρόνο «πίσω» θα γεμίζουν με εικόνες ανακαλώντας το Πάσχα που έζησαν ως παιδιά.
Κι εκείνο που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να διδάξει κανένα βιβλίο είναι αυτά που περνούν στη σκέψη σου μέσα από τα εγκώμια, τις ακολουθίες, τις διδαχές και τα λόγια του Χριστού.
Πως είναι μεγαλοψυχία όχι να τιμωρεί αλλά να συγχωρείς,
Πως ο Γολγοθάς του Χριστού συμβολίζει και σήμερα το μεγάλο φορτίο που κουβαλούν πολλοί συνάνθρωποί μας.
Πως δεν έχει τόση σημασία πόσο θα καταφέρεις να ακολουθήσεις τη νηστεία αλλά πόσο θα μπορέσεις να απαλλαγείς και από τις κακές σκέψεις για τους άλλους,
Πως μεγαλύτερη πληρότητα δεν μπορεί να αισθανθείς παρά μόνο προσφέροντας στους άλλους και μάλιστα χωρίς να ζητάς ανταμοιβή. Κι αν ο Χριστός ζούσε σήμερα υποψιαζόμαι ότι θα... τρόμαζε από το πόσο μακριά είμαστε κάποιες φορές από το πραγματικό νόημα των γιορτών...
