Με τον κορωνοϊό «πάω» αδιάβαστη!
Μετά από επτά μήνες παράνοιας και φόβου , απαγορεύσεων, επισημάνσεων, προειδοποιήσεων , απωλειών, το θρίλερ συνεχίζετε.
Οι αντοχές του κόσμου μειώθηκαν, το μέσα μας αρρώστησε, η κατάθλιψη, τα νεύρα, ο θυμός βρίσκονται σε έξαρση.
Εκτός σπιτιού κι εντός σπιτιού η συμπεριφορά μας πιέζει και πιέζεται ακόμα πιο πολύ.
Δυσθεώρητες για τους απλούς και ταπεινούς, τους περισσότερους από εμάς δηλαδή, οι απώλειες φίλων, εισοδήματος, εργασίας, συμβάσεων, συμφωνιών… Άφταστο όμως και το άλλοθι: «Κορωνοϊός».
Μα την παράνοια της λογικής μου, πόσα δεν περάσαμε και τι ακόμα θα περάσουμε.
Πρώτα μας κλείσανε σπίτι, μετά χάσαμε το μπούσουλα με τη δουλειά, το εισόδημα και τις τρέχουσες υποχρεώσεις μας, γιατί για τις άλλες ούτε λόγος…
Παίρναμε την άδεια τους να βγούμε από την πόρτα μας, φασκιωνόμασταν γάντια και μάσκες, τριβόμαστε με οινοπνεύματα και αντισηπτικά, ξιδιάζαμε ότι κρατούσαμε επιστρέφοντας στο σπίτι μας, χάσαμε τα κολλητάρια και τις βόλτες μας, βλέπαμε τους γείτονες από τις αυλές και τα μπαλκόνια – μακριά κι αγαπημένοι που λένε στο χωριό μου- μας πήρε κοντά ένα δίμηνο να ξαναδούμε εγγόνια κι ανίψια – λαλήσανε και τα ίδια κλεισμένα στα δωμάτια τους – ξεμείναμε από «ψιλά» για ένα καφέ και ξεκινήσαμε τις γενναίες εκπτώσεις στην τροφοδοσία του σπιτιού μας…
Κάναμε Πάσχα μονάχοι μας, κάναμε εκκλησιές τα σπίτια μας, οι λαμπάδες δεν άναψαν με το Άγιο Φώς, τσουγκρίσαμε τα αυγά εμείς κι εμείς….
Είδαμε τις αδυναμίες μας και τις αδυναμίες των συντρόφων μας, λύσαμε ή δέσαμε τα ζωνάρια μας για την ηρεμία και τη μάχη μας…
Κι αφού τα φέραμε όλα εκεί που τα θέλαμε κι εκεί που τα ήθελαν… μας αμόλησαν!
Η επανάληψη της γνώσης των μέχρι σήμερα δεδομένων του κορωνοϊού σε 24ωρη βάση άλλωστε είχε εμπεδωθεί, καθώς δεν υπήρχε πιθανότητα να σέβεσαι τον εαυτό σου επαγγελματικά και να μην φιλοξενήσεις σε εκπομπή ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά, τουλάχιστον δύο ειδικούς από Ελλάδα και Εξωτερικό για να ενημερώσεις τον κόσμο.
Το έζησα και η ίδια. «Δεν μπορώ άλλο το καταλαβαίνεις;» μου έλεγε η μάνα μου. «Σταματήστε πια αυτή την κουβέντα». Το αποτέλεσμα ήταν να ακούει και να βλέπει μόνο το σήριαλ του κορωνοϊού, μέχρι που με έφτυσε, μας έφτυσε και το γύρισε στη μουσική και το διάβασμα. Για τη βόλτα και την άσκηση ούτε λόγος.
Πάνω εκεί στο αμολητό τα είδαμε όλα γιατί πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε σε μία καθημερινότητα που ξέραμε. Αμ δε!!!! Τα πάνω κάτω ήρθαν .
Αφήσαμε το σπίτι καζάνι να βράζει, και βγήκαμε για δουλειά, μα κι εκεί το καζάνι έβραζε και βράζει. Ελαστικές μορφές εργασίας, τηλεργασία, τετράωρα, επιδόματα αντί μισθών, κλειστές πόρτες, ανεργία…. εκπτώσεις αγαθών… υστερίες … απαιτήσεις … τρέχουσες ανάγκες … παιδιά … σούπερ… Ωχ!
Όταν όμως, νοιώσαμε τον ήλιο να μας ζεσταίνει αναθαρρήσαμε. Το φώς του μας γέμισε ελπίδα. Να γεμίσουν τα τραπεζάκια κόσμο, τα ξενοδοχεία, τα αεροπλάνα, τα καράβια, οι ρούγες…. Ευτυχώς που η ελπίδα μας εγκαταλείπει τελευταία.
Είπαμε κι εμείς Δόξα τω Θεό θα τα καταφέρουμε, μα γελαστήκαμε. Δεν μας αφήνουν. Πονάει το μυαλό, η καρδιά, η ψυχή, το σώμα, όπως το λέει η γιαγιά μου.
Μα την παράνοια της λογικής μου, μάσκες ξανά, περιορισμοί ξανά, lockdawn ξανά. Κι εν μέσω αυτών η γνώριμη εικόνα της Ελλάδας με τις αστοχίες, τις ελλείψεις, τις διαμαρτυρίες, τις κόντρες, τις πορείες, όλοι μας ειδικοί πάνω από τους ειδικούς.
Μα την παράνοια της λογικής μου δεν μπορώ να ζήσω εκ νέου αυτά που με πόνεσαν στο οκτάμηνο που πέρασε. Να ζήσω θέλω, να κάνω βήματα προς τα μπρός, να χαμογελάσω, να σχεδιάσω, να ονειρευτώ.
Κι έχω και τους μπόμπιρες στο σπίτι να με μαλώνουν κάθε φορά που θα μιλήσω για μάσκα και προσοχή – απολύμανση. Μας βαρέθηκαν μου λένε. Δεν μας πιστεύουν πια μου λένε. Αλλάξαμε γνώμη, στάση, οδηγίες πολλές φορές, μου λένε…
Μα την παράνοια της λογικής μου ….