Χάρισε ζεστασιά κι αξιοπρέπεια όπου μπορείς.
Προσωπική αλλά κι από πολλές συλλογικότητες είναι η παραπάνω παράκληση, που έχει την ίδια δυναμική και τις 365 ημέρες το χρόνο. Από ένα πιάτο φαγητό μέχρι ένα παλιό αντικείμενο, που το σκονίζει το πέρασμα του χρόνου μέσα στο ντουλάπι μας ή στην αποθήκη μας.
Ρίχνοντας μια ματιά γύρω στην προσπάθεια μας να σταματήσουμε το μάζεμα του φαγητού από τους κάδους απορριμμάτων, τουλάχιστον, το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχοντας μπροστά μας μάλιστα τις γιορτές του Δωδεκαήμερου, υπάρχει ένας ακόμα λόγος να επιμείνουμε σε αυτό.
Οι πόρτες που κλείνουν, άλλωστε, κρύβουν πίσω τους ιστορίες ανθρώπων που δεν τις διηγούνται γιατί οι πρωταγωνιστές ντρέπονται. Παιδιά, νέοι, γονείς ανήμποροι, ηλικιωμένοι, στο ίδιο έργο θεατές, χωρίς δουλειά, θέρμανση, φαγητό…
Στη απέναντι πόρτα ένας άλλος γείτονας, στολίζει, καταναλώνει, το σπίτι του έχει ότι του χρειάζεται, όπως κι ότι έχει αντικαταστήσει.
Ας σταματήσουμε στο τελευταίο.
«Μπήκα σε σπίτι με μωρό που δεν είχε κούνια. Δεν είχε ένα χαλάκι ούτε καν πολυκαιρισμένο για να πατούν τα πόδια των γονιών του. Ο πατέρας μία δουλεύει, πέντε κάθετε, δεν είναι τεμπέλης δουλειά δεν βρίσκει σταθερή…
Το τσουκάλι τους ήταν άδειο. Είχαν φάει μου είπαν… Δεν ζήτησαν ελεημοσύνη. Η κουβέντα το έφερε και μου είπαν πως αγωνία τους είναι να βρουν σταθερή δουλειά», διεμήνυσε η κα Κατερίνα από δίπλα στη γειτονιά…
Ήταν η ώρα της ενεργοποίησης όλων μας, κι όπως μπορούσε ο καθένας μας…
«Μπήκα στην αποθήκη μου» την άκουσα να λέει. «Να δω τι μπορώ να κάνω…. Βρήκα το χαλί που μου είχε κάνει η μητέρα μου σε μία γιορτή, τυλιγμένα μάλλινα ρούχα σε σελοφάν, παιγνίδια των παιδιών όταν τριών χρόνων, μία μικρή κούνια, εντόπισα σε μια γωνιά τα κουβερτάκια τους, όπως επίσης και σκεπάσματα από το δικό μου κρεβάτι.….. Αχ πόσο συγκινήθηκα όταν έπεσα και πάνω στο μικρό μας Χριστουγεννιάτικο δέντρο που το αλλάξαμε μεν, αρνιόμουν να το αποχωριστώ δε, καθώς η όψη του με γύριζε πίσω στα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου μου και στις εικόνες με τα πιτσιρίκια μου»…
Ο λόγος της έπεσε σαν σπόρος σε γόνιμο έδαφος. Το μόνο που έμενε ήταν να διερευνηθεί αν το ζευγάρι θα δέχονταν τη βοήθεια της. Η ισορροπία ήταν ιδιαίτερα λεπτή, όμως η εκτίμηση, η αγάπη, ο σεβασμός κέρδισαν έδαφος, κι έτσι η
ξεχασμένη ζεστασιά των αναμνήσεων, που αλήθεια είναι δεν ζούσε στην αποθήκη και μια μέρα θα έφευγε για τα σκουπίδια, ήρθε να ζεστάνει το σπιτικό ανθρώπων που το είχαν πράγματι ανάγκη.
Εθελόντρια στη ζωή της, άνθρωπος με αγάπη για τον άνθρωπο η Κατερίνα, ήρθε με την ιστορία της να μας υπενθυμίσει άλλη μία φορά πως μπορούμε να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό όλων όσοι το έχουν ανάγκη. Από ένα πιάτο φαγητό σε μια επίσκεψη, μέχρι το σάλι που μπορεί να ζεστάνει ένα ώμο!
