Κοίτα τι βρήκα….
Μάιος 2014…
Γιορτάζεις μου είπανε στις 11 Μαΐου. Πρέπει να φανώ ευγενικό παιδί, επίσης μου είπαν. Να σου προσφέρω δηλαδή ένα λουλούδι, να σου πω ένα ‘’σ αγαπώ’’, να σου δώσω ένα φιλί, να σου γράψω ένα στιχάκι, να σου πω κάτι εντυπωσιακό.
Κοίτα όμως να δεις!! Αντί το μυαλό μου να ψάχνει λουλούδι με συμβολικό χρώμα για την περίσταση, στιχάκι κλπ, ψάχνει τις δικές μας στιγμές στο χρόνο, όταν μεγαλώναμε πλάι – πλάι μέσα στο ίδιο σπίτι, μαλώναμε , θυμώναμε, ζηλεύαμε, παίζαμε, μιλούσαμε, υποφέραμε αλλά στο τέλος όσο χρόνο κι αν μας έπαιρνε πάντα αγαπιόμαστε.
Εσύ μάνα, ήσουν κορίτσι ή κοριτσάκι, εντάξει μη βαράς, με όνειρα και πρότυπα, θέσεις και αξίες που πήρες μέσα από το σπίτι σου μεν αλλά θέλησες με το δικό σου τρόπο πάνω σε αυτές να χτίσεις το δικό σου σπιτικό κι εγώ ήμουν το μικρό σου, που αναζητούσα το δικό μου ρόλο μέσα στο δικό σου κόσμο.
Δεν ξέρω αν για σένα ήμουν το παιδάκι σου , το μωράκι σου, το δημιούργημά σου, το μικρό σου αδελφάκι, το μικρό σου φιλαράκι.
Ξέρω μόνο πως μεγαλώναμε μαζί.
Εγώ αναζητούσα την αγκαλιά , το χαμόγελο, το γέλιο, την υπομονή σου, την φροντίδα σου, την ασφάλεια σου.
Εσύ ζητούσες από μένα αγάπη , κατανόηση, υπακοή, πίστη.
Εγώ υπέφερα γιατί το άγρυπνο βλέμμα σου και η αυστηρή φωνή σου, η ξυλιά σου, η τιμωρία, η πίεση σου να διαβάσω, μου έλεγαν πως μάλλον δεν με αγαπάς.
Όταν δε, μου έλεγες: αρκετά μέχρι εδώ δεν έχει άλλη σοκολάτα, ένοιωθα πως το σχέδιο για το θάνατο μου έφτανε στο τελικό του στάδιο!!!
Εσύ υπέφερες γιατί εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει όρια, ασφάλεια, αγάπη, υπακοή, κατανόηση, βοήθεια προς τον εαυτό μου, προς το στο σπίτι.
Άλλωστε θεωρούσα δεδομένα τα πάντα από σένα χωρίς εγώ να κουνήσω το δακτυλάκι μου.
Έτσι αρνιόμουνα να σου πω ότι σ αγαπώ . Είχα θυμώσει μαζί σου. Δεν το έβλεπες;
Τιμωρία εσύ; Τιμωρία κι εγώ!!
Θυμάσαι τι έκανες; Δεν σε άκουσα μία μέρα -μία από τις πολλές της κοινής ζωής μας- και χωρίς να μου δώσεις την άδεια πήγα να παίξω στην αλάνα με φίλους.
Με τιμώρησες. Για ένα απόγευμα δεν έχει γειτονιά είπες και μου έδωσες και κάνα δύο. Αυτό δεν είναι αγάπη, εντάξει;
Μετά μ’ έβαλες να μάθω τους κανόνες της γραμματικής και ήθελες να μάθω να γράφω σωστά και τις λέξεις της ορθογραφίας. Αυτό δεν είναι δίκαιο, εντάξει;
Μάλιστα θυμάμαι ότι κάθε χρόνο, όλες τις μέρες του σχολείου μου φώναζες να διαβάζω, εντάξει;
Μετά έλεγες στις φίλες σου, σε άκουγα εγώ: ‘’δεν αντέχω άλλο, δεν με ακούει, μαλώνουμε συνέχεια, κάνει ζαβολιές στο σχολείο, κλπ, κλπ.
Μετά που μεγάλωσα λίγο μου έλεγες κάνε οικονομία, μην τρως το χαρτζιλίκι σου στα σποράκια δεν βγαίνουν τα χρήματα εύκολα, δεν θα πας βόλτα μακριά, στις 8.30 θα είσαι σπίτι, μην πιείς και μην καπνίσεις γιατί αλλοίμονο σου.
Διάβασε, γίνε άνθρωπος, κάνε αυτό που σου λέω τώρα.
Καταλαβαίνεις αυτό που σου είπα; Τι παιδί είσαι εσύ; Δικό μου; Αποκλείεται; Εμένα το παιδί μου θα με άκουγε κι άλλα πολλά.
Μετά εγώ σταμάτησα και να σου μιλάω! Γιατί άκουσες τις φίλες σου που σου είπανε ότι μόνο με κανόνες και πειθαρχία μπορώ να μάθω. Άσε που μου έκανες όλη μέρα μούτρα. Ήμουνα τελικά πολύ κακό παιδί. Εξαιτίας μου επειδή ήμουνα κακό παιδί , πιστεύω μάλωνες και τόσο πολύ με το μπαμπά. Σας άκουγα. Σπάζατε και πράγματα στο σπίτι. Δεν ήθελα να υπάρχω ανάμεσα σας.
Μετά σταμάτησα να σε βλέπω και στα μάτια. Τα έκλεινα ή γύριζα το πρόσωπο μου από την άλλη όταν μου μιλούσες , γιατί η εικόνα σου πια δεν μου άρεσε.
Εγώ αναζητούσα το λαμπερό χαμόγελο σου, το όλο κατανόηση και αγάπη βλέμμα σου στις αταξίες μου, τις ήρεμες συμβουλές σου που μιλούσαν στην ψυχή μου, έμειναν στο μυαλό μου και τις ακολουθώ μέχρι και σήμερα.
Εσύ μάνα, όσο περνούσε ο καιρός χάθηκες μέσα στην καθημερινότητά σου. Στη μάχη της επιβίωσης μας. Στο τραπέζι μας άλλωστε , έπρεπε να υπάρχει φαγητό, στις ντουλάπες μας ρούχα και στην τσέπη τη δική σου και του μπαμπά το χρήμα για τα φροντιστήρια και τα εξωσχολικά μας.
Τα απλά έγιναν σύνθετα. Η ζωή μας δύσκολη.
Εσύ δεν μας είπες το είμαι ευτυχισμένη μόνο που υπάρχετε και εμείς δεν ψελλίσαμε μάνα σε αγαπάμε μόνο γιαυτό που είσαι. Εσύ μεγάλωνες μαζί μας και εμείς μαζί σου με ρόλους ανταγωνιστικούς.
Ακόμα βγαίνουν στα απωθημένα μας. Κι όμως ξέρω ότι με αγαπάς και ξέρεις ότι σε αγαπώ.
Ξέρεις πόσα ευτυχισμένα χρόνια χάσαμε;
Μην τρέφεις αυταπάτες. Κανείς μας δεν μπορεί να αναπληρώσει ότι χάθηκε. Μεγαλώσαμε.
Μόνο να θέσουμε τη ζωή μας και τη σχέση μας σε άλλη βάση μπορούμε αν θέλουμε.
Μάνα μου είσαι μόνο εσύ και παιδί σου μόνο εγώ.
Σ’ αγαπώ !!!!!!
Έλα μπορούμε!!!!
(Αντί για λουλούδια , στιχάκια , ποιηματάκια).
Αναγνωρίζει κανείς τον εαυτό του;
