Σε μια γειτονιά από τις πολλές αυτής της πόλης με μία ιστορία που θα μπορούσε να μας διηγηθεί ένα μικρό πλασματάκι…
Γεια σας.
Με λένε ''Πάρη Αδέσποτο'' και το όνομά μου το διάλεξα μόνος. Άκουγα άλλωστε τόσα πολλά εκεί έξω στις γειτονιές , που αποφάσισα να κρατήσω αυτό που μου πηγαίνει καλύτερα.
Όχι, δεν είμαι τόσο όμορφος όσο ο Πάρης της ιστορίας, ούτε οι σκυλίτσες με παίρνουν από πίσω, αλλά σκέφτηκα πως με ένα όμορφο όνομα οι άνθρωποι …. θα με αγαπούσαν. Θα μου έδιναν και πάλι τα χάδια τους.
Αααχχχχ…! τι όμορφα που θα ήταν, στη ζεστασιά ενός χαλιού, στην ασφάλεια ενός σπιτιού. Με την δική μου οικογένεια. Θα γέμιζα τον κόσμο με γαβ και γουβ….
Ξέρετε, πριν από αρκετό καιρό - δεν μπορώ να θυμηθώ αν είναι μήνας ή μήνες - ζούσα παρέα με δύο υπέροχους ανθρώπους που με φώναζαν ''καλέ μου''….
Μα ένα βράδυ είδα κάτι να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Η ''Καλή'' κυρία που με έλεγε ''καλέ μου'' άρχισε να κλαίει, ενώ ο κος ''Καλός'' με πήρε αγκαλιά, μου έδωσε ένα από τα μπισκοτάκια μου, μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε μάλλον για βραδινό παιγνίδι κάπου που δεν ήξερα και μετά …….. μετά τον έχασα.
Δεν κατάλαβα πώς. Έτρεχα σαν τρελός από το φόβο μου γύρω - γύρω .
Δεν ξέρω πού. Πίσω μου έτρεχαν γαβγίζοντας κι άλλα σκυλιά. Επικρατούσε πανικός. Φωνές, λάστιχα αυτοκινήτων που στρίγγλιζαν στο δρόμο, βρισιές γιατί πεταγόμουν στη μέση - μέση …….
Κι όμως στ αυτιά μου νομίζω έφτανε μια φωνή που έλεγε:
''Καλέ μου'', ''καλέ μου'', ''που τρύπωσες, εδώ είμαι, μη φοβάσαι'' ……. ''καλέ μου'' ….. έλα να πάμε σπίτι μας, περιμένει η ''καλή γιαγιά''. Μα δεν έβλεπα πουθενά τον ''Καλό παππούλη''. Όπου κι αν πήγαινα…..
Πόσο μου λείπει αυτή η αγκαλιά……
Εγώ τον έχασα, έτσι δεν είναι; Δεν με εγκατέλειψε εκείνος έτσι; Ναι, ναι, δεν χωρίζουν έτσι οι οικογένειες. Δεν ήμασταν οικογένεια;
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου στέκονταν πέντε μεγάλα σκυλιά και με έβλεπαν προσεκτικά.
Μαζί μας θα ζεις πια, σταμάτα λοιπόν να φωνάζεις, σταμάτα να κλαις σα μωρό με συμβούλευαν. Είσαι ένα ακόμα αδέσποτο. Θα το μάθεις. Βρες τη γωνιά σου να κοιμηθείς και το πρωί θα πάμε όλοι μαζί βόλτα στα γύρω μαγαζιά να βρούμε φαγητό ή στους κάδους στην κάτω γωνία, αλλά για όνομα του θεού σταμάτα να κλαις…..
…. Είδα λίγο παρακάτω ένα σωρό από ξύλα. Κρύφτηκα από κάτω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ. Ήξερα μόνο πως τα πίσω πόδια με πονούσαν και ότι τα μάτια μου έτσουζαν από τα κλάματα. Έπρεπε να ξεκουραστώ, να πάρω δύναμη και μετά να αποφασίσω τι και πως θα το έκανα. Ο ύπνος ήρθε αμέσως.
Μόνη μου παρηγοριά κι ελπίδα οι δύο νέοι μου φίλοι, αδέσποτοι επίσης, ο ένας στο καφέ χρώμα που τον ονομάσαμε ''Καφέ'' και ένα μαλλιαρό άσπρο μικρό σκυλάκι που του δώσαμε το όνομα ''Άσπρος Μαλλιαρός'' και φορούσε ένα μεγάλο κολάρο στο λαιμό….
….. σε μία από τις πρόσφατες βόλτες μου στο πάρκο που πηγαίναμε με τους άλλους, γιατί εκεί περίσσευε περισσότερο φαγητό, με συνάντησε ένας κύριος που μου μίλησε φιλικά, μου είπε ότι είμαι πολύ όμορφος και ότι λυπάται που ζω μόνος στο δρόμο. Μάλιστα πρόσθεσε ότι είμαι τόσο όμορφος όσο και ο δικός του Πάρης, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να με έχει κοντά του …..
Ο δικός του ο Πάρης! Αχ! να ήμουν κι εγώ Πάρης! Ποιος Πάρης, αυτός της ιστορίας;
Πάρης είπα; Πάρης ο … Αδέσποτος;
Μήπως μπορεί να γίνει το νέο μου όνομα και επίθετο;
Ναι, ο Πάρις ήταν όμορφος έλεγε η κυρία ''Καλή''.
Όνομα κι επίθετο, καταπληκτικό. Το φόρεσα. Τέλος.
Όνομα κι επίθετο, καταπληκτικό. Το φόρεσα. Τέλος.
Με λένε ''Πάρη Αδέσποτο''. Μου αρέσει. Πρέπει να το γράψω και στο κολάρο μου. Πρέπει να μάθω και να το λέω. Το θέλω το πιστεύω, πρέπει να προχωρήσω. Να πάω μπροστά. Να βρω την οικογένεια μου. Τη δική μου οικογένεια.
Από τη χαρά μου έκανα κύκλους γύρω μου, κυνηγούσα την ουρά μου κι αυτή εμένα, μπέρδευα τα πόδια μου και τα λόγια μου, τρέλανα τους φίλους μου τον ''Καφέ'' και τον ''Άσπρο Μαλλιαρό'' που με έβλεπαν και χαχάνιζαν….
Οχτώ πόδια, μανούλα μου. Όχι πάλι.
Μα για στάσου, δεν είναι τόσο μεγάλα είπα αρχικά στον εαυτό μου. Μη φοβάσαι λοιπόν ''Πάρη Αδέσποτε''.
Παιδιά, μην τρέμετε είναι μικρά τα πόδια. Είναι παιδιά. Βλέπετε δεν φοβούνται, βλέπετε δεν μας χτυπάνε είπα και στους φίλους μου.
Άλκη, τον λένε ''Πάρη Αδέσποτο'' το άκουσες; Αυτός ο σκύλος μιλάει, είπε όλο έκπληξη το παιδί που στεκόμουν μπροστά του.
Πρώτη μου φορά το βλέπω αυτό ψέλλισε ο Βασίλης. Όπου κι αν το πω, θα πουν πως είμαι χαζό, γιατί τα σκυλιά είναι μόνο στο γαβ - γουβ.
Όχι, καλέ όλοι, μαζί χαζέψαμε; Όλοι το ίδιο ακούσαμε, πρόσθεσε ο Πέρι.
Το μικροκαμωμένο αγόρι που στεκόταν στην άκρη της τετράδας κι άκουσα πως το λένε Γιώργο, δεν έβγαλε ούτε άχνα. Άπλωσε μόνο το χέρι του στο κεφάλι μου, με απίστευτη καλοσύνη.
Έλειωσα. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Τα παιδιά μας καταλάβαιναν. Τους είπαμε τα ονόματα μας και μας είπαν τα δικά τους. Το θαύμα είχε γίνει. Τους είπαμε την ιστορία μας και ότι ψάχναμε να βρούμε τη δική μας οικογένεια .
Τα τέσσερα αγόρια ζήτησαν να περιμένουμε. Έφυγαν προς τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις και επέστρεψαν μετά από λίγο. Το καθένα τους κρατούσε στα χέρια του κάτι για να μας φιλέψει. Πρώτη μας φορά μετά από πολύ καιρό, πριν δηλαδή μας εγκαταλείψουν, τρώγαμε τόσο νόστιμο φαγητό.
Είχε τόοοοοσηηηηηηηη αγάπη…
…Με λένε ''Πάρη Αδέσποτο''
Να γίνουμε οικογένεια;
Είναι η ιστορία ενός αδέσποτου που έφθασε στη γειτονιά μου κι αγαπήθηκε από τα παιδιά που έπαιζαν σε αυτή. Τα πιτσιρίκια αυτά με πήγαν στα παρακάτω βήματα για να γράψω αυτή την ιστορία.
Τους αφιέρωσα το βιβλίο, σημεία του οποίου μόλις διαβάσατε.
