Τελευταία έχει επικρατήσει να είναι οι εθνικές επέτειοι μια ωραιότατη αργία για τον κουρασμένο εργαζόμενο, δημόσιο υπάλληλο και μαθητή. Και δεν είναι κακό πράγμα οι αργίες και οι σχόλες, αρκεί να μη σχολάζει το μυαλό και η ψυχή μας. Κάτι που δυστυχώς γίνεται συχνά, καθώς όλα τα άψυχα γίνονται πιο smart, ενώ εμείς βαλθήκαμε με πείσμα να επιβεβαιώνουμε τον Einstein... γράφει ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Θεολογίας.
Και κοντά σε αυτά ξεφυτρώνουν εξυπνάκηδες αυτόκλητοι αποδομητές, που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Το ερώτημα είναι γιατί εμείς αγοράζουμε…
Περί 25ης Μαρτίου ο λόγος….
α) Είναι πασίγνωστο ότι η Επανάσταση στα διάφορα μέρη της υπόδουλης πατρίδας κηρύχθηκε σε ποικίλες ημερομηνίες, πριν και μετά την 25η Μαρτίου. Υπό τις συνθήκες της εποχής και με τα μέσα επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης του τότε δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Για λόγους σημειολογίας και προφανούς συμβολισμού προτάθηκε από τους οπλαρχηγούς η 25η Μαρτίου ως κοινή ημερομηνία του κοινού αγώνα. Η πρόταση αυτή έγινε αργότερα αποδεκτή από τους Βαυαρούς. Δεν ήρθε λοιπόν η «κακή» Εκκλησία για να καπελώσει την Επανάσταση, όπως αστήρικτα και προκατειλημμένα υποστηρίζεται από κάποιους. Κάτι που έγινε όμως σε άλλες περιπτώσεις από ιδεολογικούς και κομματικούς χώρους, όπου γαλουχήθηκαν πολλοί από τους εξυπνάκηδες θηρευτές «μύθων»…
β) Κανείς ποτέ δεν πρόβαλε όλους τους τότε ιεράρχες ως ένθερμους υποστηρικτές του Αγώνα από την αρχή του. Ασφαλώς κάποιοι ήταν βολεμένοι, άλλοι φοβισμένοι, ευθυνόφοβοι ή διστακτικοί. Υπήρχαν από όλα τα είδη, όπως συνέβαινε και σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Βέβαια, εμείς κρίνουμε εκ του αποτελέσματος και από την ασφάλεια του γραφείου μας. Αυτοί ήταν πριν από τα γεγονότα και έβλεπαν και το γυμνό σπαθί του Τούρκου κατακτητή. Ειδικά οι ανώτερης βαθμίδας κληρικοί με πρώτους τους εκάστοτε Πατριάρχες έπρεπε συχνά να ελίσσονται διπλωματικά για αποφυγή γενικών σφαγών. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο απαγχονισθείς Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Το να μιλούν κάποιοι για προδοτική στάση όλης της Εκκλησίας ξεπερνάει κάθε προκατειλημμένη ανάγνωση της ιστορίας.
γ) Οι αυτόκλητοι σωτήρες μας από τους «μύθους» που μας περιτριγυρίζουν, ερμηνεύουν τους πίνακες ζωγραφικής ως κατά γράμμα ιστορικά ντοκουμέντα για να πουν σε αυτούς που δεν το κάνουν ότι κάτι τέτοιο …είναι λάθος. Έτσι το κρυφό σχολειό δεν υπήρχε, γιατί… απλούστατα υπάρχει σχετικός πίνακας με το θέμα του. Άρα είναι μύθος. Μάλλον ποτέ δεν έγινε και η σφαγή της Χίου, αφού υπάρχει σχετικός πίνακας.
Πράγματι, ειρωνικά μιλώντας, τι λόγο ύπαρξης είχε η κρυφή εκπαίδευση σε μια τόσο φωτισμένη, ανεκτική και προοδευτική κοινωνία; Σε όλα τα σχολεία διδασκόταν ελεύθερα η ελληνική ιστορία με έμφαση στη Βυζαντινή περίοδο. Μάλιστα, ο δάσκαλος μάθαινε ελεύθερα τους μαθητές του τραγούδια και θρήνους για την άλωση της Πόλης και το θρύλο του μαρμαρωμένου Βασιλιά. Γενικά, το επίσημο σχολείο καλλιεργούσε στους μαθητές το «ποθούμενο» για τη λευτεριά.
Της ειρωνείας συνεχιζομένης, ιδιαίτερη βαρύτητα δινόταν στη θρησκευτική παιδεία. Στην πίστη στη θεότητα του Χριστού, στην Ανάσταση του Θεού και του Γένους. Οι αίθουσες ήταν γεμάτες από εικόνες του Χριστού και των αγίων. Το γεγονός ότι το Κοράνι δεν δέχεται τα παραπάνω (κι άλλα πολλά) ούτε για αστείο είναι αμελητέα λεπτομέρεια. Ασχετοσύνης το ανάγνωσμα.
Εν τέλει, οι φωτεινές εξαιρέσεις χρονικών περιόδων και κατά τόπους πασάδων δεν μετατρέπουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο…
Τελικά, ο Θούριος του Ρήγα είναι πάντα διαχρονικός: Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή….
