Τα καλοκαίρια οι γυναίκες , που δεν πήγαιναν στα καφενεία, μαζευόταν στο Σταυρί ή στην Καταβλοδού ή στην Ακακία και βεγγέριζαν (έκαναν διάφορες συζητήσεις)…..
Πρόσωπα, ονόματα, αγαπημένοι άνθρωποι, ιστορίες που άκουγα από τον πατέρα μου, σοκάκια που παίζαμε, βρύσες που πηγαίναμε με τα λαήνια για το νερό του σπιτιού, γεύσεις και αρώματα που ξεφυτρώνουν μέσα στη μνήμη βλέποντας μία φωτογραφία, σου διηγούνται τόσες μικρές και μεγάλες στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, σταμάτησαν μπροστά μου μέσα από τα κείμενα του καθηγητή Γιώργου Κονδυλάκη που δημοσιεύτηκαν στην ''Ηχώ της Βιάννου'' και αφορούν στην κάτω Βιάννο, με τον τίτλο:
''Κάτω Βιάννος - Ταξίδι στο Χρόνο''.
Το οδοιπορικό του καθηγητή μέσα στο χρόνο και στην ιστορία ενός χωριού που ακόμα και σήμερα βασανίζεται, ακόμα και σήμερα μοναχικά πορεύεται, είναι μοναδικό, ''φωνάζει'' για τις ευθύνες μας και τις ευθύνες της πολιτείας απέναντί του.
Μέρος 19ο
Τα καλοκαίρια οι γυναίκες , που δεν πήγαιναν στα καφενεία, μαζευόταν στο Σταυρί ή στην Καταβλοδού ή στην Ακακία και βεγγέριζαν (έκαναν διάφορες συζητήσεις).
Τα παιδιά έβρισκαν την ευκαιρία για παιγνίδια και διασκέδαση στην αυλή του Σχολείου όπου μαζευόταν και τα περισσότερα απογεύματα. Παιχνίδια έφτιαχναν μόνα τους . Κρυφτό , τσούρλι, μούτζος, κισκιντάκη , τριόδι, ντάμα, μακριά γαϊδούρα κ.λ.π.
Το κρασί έπαιρναν οι Κατωβιαννίτες από τα σταφύλια των αμπελιών που υπήρχαν στα Λιβάδια και στη Μέση. Πατούσαν τα σταφύλια με τα πόδια στα πατητήρια που στο χωριό υπήρχαν αρκετά. Το κρασί το αποθήκευαν στα πιθάρια πολύ παλιά και στα ξύλινα ή πλαστικά βαρέλια αργότερα. Λίγο ελαιόλαδο έβαναν στην επιφάνεια για να μην έρχεται σε επαφή με τον αέρα και ξιδιάσει.
Όταν κάτι δεν πήγαινε καλά ο πρακτικός οινολόγος Στυλιανός Θεοδοσάκης είχε τη λύση. Βέβαια ακολουθούσε και η απόσταξη της ρακής.
Στο χωριό στηνόταν κάθε χρόνο καζάνια (αποστακτήρες) από τον Γεώργιο Τζανάκη κάτω από το Δημοτικό σχολείο και τον Εμμανουήλ Βασιλάκη στην βορεινή άκρη του χωριού. Κάθε βράδυ μαζευόταν στα καζάνια οι περισσότεροι άνδρες και δοκίμαζαν την πρωτόρακη με οφτή πατάτα.
Οι γάμοι και οι Βαπτίσεις των παιδιών γινόταν στο χωριό. Στα καφενεία ή στους δρόμους στηνόταν τα τραπέζια, στους φούρνους έψηναν τα ψητά και πάντα ερχόταν και λυράρης ή τον αντικαθιστούσε ο Στυλιανός Θεοδοσάκης.
Πολλές φορές ο χορός γινόταν στην πίστα έξω από το καφενείο του Ιωάννη Δουλγεράκη που υπάρχει ακόμη.
Σινεμά, μετά την κατοχή, έφερνε ο Χαλκούτσης από την Άνω Βιάννο στα καφενεία του χωριού. Συνήθως Ελληνικές ταινίες της εποχής. Μετά το 1970 ήρθε η τηλεόραση και οι προβολές σταμάτησαν.
Η αγορά ψαριών μέχρι τη δεκαετία του 70 γινόταν και με ανταλλαγή ελαιόλαδου από τους πωλητές. Οι νοικοκυρές, πήγαιναν ένα κιλό λάδι στον ψαρά και έπαιρναν ψάρια ίσης αξίας. Ψαράδες ερχόταν από τις παραλίες με τα ζώα. Αργότερα άρχισαν να έρχονται με αυτοκίνητα από το Ηράκλειο.
Παγωτά έφερνε από το Ηράκλειο ο Περίανδρος Δουλγεράκης που πολλές φορές τα πωλούσε με τον αδελφό του Ζαχαρία. Αργότερα αγόρασε φορτηγό και έτσι εκτελούσε πάσης φύσεως μεταφορές.
Ο Γιώργος Αγγουράκης (Αλέκος Ψηλορείτης) γεννήθηκε στην Κάτω Βιάννο. Ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης. Ταγματάρχης του Δημοκρατικού Στρατού και, για πολλά χρόνια, υπεύθυνος του παράνομου Ραδιοφωνικού Σταθμού του ΚΚΕ «Ελεύθερη Ελλάδα» και «Φωνή της Αλήθειας» και του περιοδικού «Νέος Κόσμος». Μετά τον εμφύλιο πήρε την οικογένειά του και πήγε στην Ρουμανία όπου ζούσε εξόριστος. Όμως το 1967 ένα τροχαίο έκοψε το νήμα της ζωής του.
Ο γιός του Μπάμπης Αγγουράκης με μακρά ιστορία στους αγώνες του ΚΚΕ, στα 15 του χρόνια έχασε τον πατέρα του. Το 1968 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Το 1973 πήρε το πτυχίο του μηχανικού συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης. Μέχρι το 1979 οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνταν να επαναπατρίσουν την οικογένειά του. Λίγο πριν τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, παίρνει το πτυχίο του διδάκτορα συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης, στο οποίο και εργάζεται από το 1973 έως το 1979.
Το 1968 οργανώνεται στη ΚΝΕ και αργότερα στο Κόμμα. Συμμετείχε στα Συντονιστικά της ΚΝΕ και των Φοιτητών στις σοσιαλιστικές χώρες και στη Δυτική Ευρώπη. Εκλέγεται μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ στο 1ο, 2ο και 3ο Συνέδριο της Οργάνωσης. Στην ΚΝΕ δουλεύει στην αρχή στην Ιδεολογική Επιτροπή και στη συνέχεια στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων.
Στο 12ο Συνέδριο, τον Μάη του 1987, εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέγεται στην ΚΕ στο 13ο, 14ο, 15ο, 16ο, 17ο και στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος. Το 1987 αναλαμβάνει υπεύθυνος του Τμήματος πληροφορικής και πολιτικής έρευνας και τεχνολογίας του Κόμματος. Από το 1992 έως το 2009 διετέλεσε υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, συμβάλλοντας ιδιαίτερα στη διοργάνωση των Διεθνών Συναντήσεων των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Από το 1997 έως το 2000 ήταν βουλευτής Α' Αθήνας. Το 2009 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Ήταν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ). Έφυγε από την ζωή τον Μάιο του 2014 αφήνοντας πίσω τον γιο του Γιώργο, σε ηλικία επίσης 15 ετών.
