'Έχασα το σκυλάκι μου και στεναχωριέμαι. Κάποιος ελπίζω θα βρεθεί να το ταΐσει, να του δώσει λίγο νερό''….. τα καημένα τα εγκατέλειψαν….. γεμίσαμε αδέσποτα στη γειτονιά τι θα κάνουμε;…… Αχ, τι ήθελα να του κάνω δώρο το κουταβάκι;
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν προφέρει κάποιες από τις παραπάνω φράσεις, για να τις ακούσουν τα αυτιά τους και η συνείδησή τους, προκειμένου να ''απαλύνουν'' τον πόνο τους, για τα ''ζωάκια'' τους, που ''τυχαία'' θα βρεθούν εγκαταλελειμμένα σε άλλες συνοικίες, γειτονιές και χωριά κι άλλοι για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους καθώς ο φόβος τους κάνει να είναι επιθετικοί και δύστροποι έναντι των τετράποδων φίλων μας που βρίσκονται έξω από τα σπίτια τους;
Πόσοι από εμάς σκεφτήκαμε ωστόσο ότι τα αδέσποτα δεν αποφάσισαν μόνα τους να πάρουν αυτό τον τίτλο; Ότι η εγκατάλειψη τους είναι δικό μας προνόμιο;
Ότι η ενέργεια αυτή είναι η χειρότερη μορφή κακοποίησης του ζώου ακόμα και αν η τσέπη σου δεν αντέχει πια να το ζει, να το ταΐζει, να το πηγαίνει στο γιατρό, καθώς δίνει το παράδειγμα: ''Σήμερα το κάνω δώρο, είναι γιορτή άλλωστε, κι αύριο το πετώ ως σπασμένο πλαστικό στον κάδο των απορριμμάτων;''
Έτσι οι γειτονιές, όλες μα όλες γέμισαν ζώα φοβισμένα, πεινασμένα, γεμάτα τσιμπούρια και ψύλλους, ζώα που χρειάζονται εμβόλια, καθαριότητα και όταν σε πλησιάσουν και τύχη να κρατάς φαγητό σε κοιτάζουν στα μάτια και γλείφονται, σου κουνούν τη ουρά…..
Σκέφτηκες τι μπορεί να νοιώθει ; με ρώτησε ένας πιτσιρικάς πριν από μερικούς μήνες καθώς το σκυλί που έφθασε στη γειτονιά μας, ένα μαύρο με κοντό τρίχωμα, φαινόταν έτοιμο να βουτήξει στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί;
Όσο το παρατηρούσα και ο πιτσιρικάς περίμενε την απάντηση μου, το μυαλό με βούτηξε σε ένα βιβλίο που διάβαζα πρόσφατα, με ένα μικρό τετράποδο να μου ζητά να γίνουμε οικογένεια γιατί έχασε τη δική του.
''……. Ξέρετε, πριν από αρκετό καιρό - δεν μπορώ να θυμηθώ αν είναι μήνας ή μήνες - ζούσα παρέα με δύο υπέροχους ανθρώπους που με φώναζαν ''καλέ μου'', αλλά αυτό δεν είναι όνομα. Με φρόντιζαν, μου μιλούσαν, μου έλεγαν ιστορίες -έτσι έμαθα και τον Πάρη - μου έλεγαν τα βάσανά τους, γελούσαν μαζί μου, είχα φαγητό, νερό, ήμουν καθαρός, πηγαίναμε στο γιατρό ……
Εγώ έτρεχα ξωπίσω τους, βοηθούσα όταν έκαναν δουλειές, έριχνα το νερό μου, με τη μουσούδα μου όταν η κυρία ''Καλή'' σφουγγάριζε, γάβγιζα καθώς το θηρίο η ηλεκτρική σκούπα βρυχιόταν για να την προστατεύσω, εκείνη γελούσε κι εγώ της κουνούσα την ουρά μου.
Μα ένα βράδυ, έλεγε ο μικρός σκύλος, είδα κάτι να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Η ''Καλή'' κυρία που με έλεγε ''καλέ μου'' άρχισε να κλαίει, ενώ ο κος ''Καλός'' με πήρε αγκαλιά, μου έδωσε ένα από τα μπισκοτάκια μου, μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε μάλλον για βραδινό παιγνίδι κάπου που δεν ήξερα και μετά …….. μετά τον έχασα.
Δεν κατάλαβα πώς. Έτρεχα σαν τρελός από το φόβο μου γύρω - γύρω .
Δεν ξέρω πού. Πίσω μου έτρεχαν γαβγίζοντας κι άλλα σκυλιά. Επικρατούσε πανικός. Φωνές, λάστιχα αυτοκινήτων που στρίγγλιζαν στο δρόμο, βρισιές γιατί πεταγόμουν στη μέση - μέση …….
Κι όμως στ αυτιά μου νομίζω έφτανε μια φωνή που έλεγε:
''Καλέ μου'', ''καλέ μου'', ''πού τρύπωσες, εδώ είμαι, μη φοβάσαι'' ……. ''καλέ μου'' ….. έλα να πάμε σπίτι μας, περιμένει η ''καλή γιαγιά''. Μα δεν έβλεπα πουθενά τον ''Καλό παππούλη''. Όπου κι αν πήγαινα.
Έπρεπε να τον βρω. Να θυμάμαι το όνομά του. Το έγραφε το κολάρο μου; Φορούσα;
Ήταν εκείνο το κόκκινο που έλεγαν ότι μου πήραν για να ταιριάζει με το μαύρο μου χρώμα. Θα του τηλεφωνούσαν κι εκείνος θα βρισκόταν αμέσως κοντά μου.
Λαχταρούσα, στον ''καλό παππούλη'' μόλις τον έβλεπα να του έδινα ένα φιλί με τη γλώσσα μου….. γλουτς, να του ζητήσω συγγνώμη που τον ταλαιπώρησα, που τον έχασα, που δεν πρόσεξα όσο έπρεπε. Να χωθώ και πάλι στην υπέροχη αγκαλιά του.
Πόσο μου λείπει αυτή η αγκαλιά……
Εγώ τον έχασα, έτσι δεν είναι; Δεν με εγκατέλειψε εκείνος έτσι; Ναι, ναι, δεν χωρίζουν έτσι οι οικογένειες. Δεν ήμασταν οικογένεια;''
Η ερώτηση του πιτσιρικά και η αναδρομή στην ιστορία εκείνη μας οδήγησε στην απόφαση να υιοθετήσουμε όλοι μαζί στη γειτονιά το σκυλάκι.
Δεν μας κοστίζει πολύ. Πιο υπεύθυνοι μόνο γίναμε.
