Είναι πρωί. Στον ορίζοντα η ομίχλη της υγρασίας καλύπτει την ορατότητά σου. Στους δρόμους των χωριών, κινούνται μόνο τα αγροτικά και τα τρακτέρ.
Είναι "φορτωμένα" με πανιά, ελαιοραβδιστικά, γυναίκες και παιδιά που ντυμένοι με χοντρά ρούχα κατευθύνονται προς το λιόφυτο. Είναι ώρα για το εισόδημα της οικογένειας.
Το αγροτικό σταματά στο σταυροδρόμι ή αλλιώς το "ντουκιάνι", που λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης. Λείπουν δύο ακόμα χέρια εργατικά, τώρα που βοηθά και ο καιρός για να μαζέψουμε το λάδι της χρονιάς.
Στη σειρά, σε "παζάρι" προσφοράς - ζήτησης εργατικών χεριών στέκονται καμιά δεκαπενταριά άτομα. Όλοι τους οικονομικοί μετανάστες από το Πακιστάν, τη Συρία, τις Βαλκανικές χώρες. Κανείς Έλληνας.
Όλοι τους ευγενικοί που ζητούν τα νόμιμα γιατί αυτή είναι η ζωή. Παζαρεύουν το μεροκάματο, την ώρα που θα σχολάσουν.
Κανείς Έλληνας.
Το απόγευμα με την κόπωση να βαραίνει το σώμα, κατευθύνομαι στο καφενείο. Να πιω τον καφέ μου. Να δω τους συγχωριανούς μου. Να μάθω τα νέα τους. Να ψάξω και για κανένα νεαρό, παιδί συγχωριανού άνεργο που θέλει κι αυτό στήριξη, να έρθει στο χωράφι, να δουλέψει να πληρωθεί.
Συναντώ τους οικονομικούς μετανάστες που δουλεύαμε όλη μέρα μαζί. Ψώνιζαν για το σπίτι και τα παιδιά τους.
Φίλους ή γνωστούς συγχωριανούς δεν είδα.
Ρώτησα τον καφετζή αν γνωρίζει κανένα "δικό" μας να θέλει δουλειά. Μου απάντησε: «Ενδιαφέρον κανένα. Κουβέντα καμία. Βλέπεις κανένα τους να πίνει καφέ εδώ τριγύρω; Ο μπαμπάς έχει ακόμα να πληρώνει».
Τα συμπεράσματα δικά σας, αν είναι έτσι τα πράγματα. Πάντως εγώ έτσι τα έζησα στο χωριό μου και συμπαθάτε με!
