Στην ''παράνοια'' της λογικής ….
Της Αγγέλας Δουλγεράκη
Ντρέπεται και πονά είναι η αλήθεια, η ''συνείδηση'' του ανθρώπου όταν βλέπει ανθρώπινες τραγωδίες εκτεθειμένες στα φανάρια της πόλης, σε κοινή θέα κι απροστάτευτες από την όποια νομοθεσία ή ασυλία.
Παιδιά σε αγκαλιές, παιδιά μόνα κι εκτεθειμένα σε παντός είδος κινδύνους, ανάπηροι, τετραπληγικοί, μετανάστες που σε παρακαλούν να καθαρίσουν το τζάμι του αυτοκινήτου σου για ένα πεντάλεπτο, χέρια που ανοίγουν και σε εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί.
Μόνο που μαζί με τους πραγματικά αναξιοπαθούντες συγχωνεύτηκαν μπερδεύτηκαν και μπέρδεψαν κι εμάς κι εκείνοι, οι άλλοι, οι επαγγελματίες επαίτες, τα κυκλώματα που επιχειρούν να κάνουν περιουσία με τη συνδρομή εκείνων που μία σύνταξη αναπηρίας έχουν αλλά το να επαιτούν είναι κάτι παραπάνω από επάγγελμα.
Ποιος είναι ποιος λοιπόν; Ποιος είναι εκείνος που έχει την πραγματική ανάγκη;
Στο φανάρι των πέντε Ηπείρων
Είναι το φανάρι που κάθε ημέρα συναντώ στο δρόμο προς τη δουλειά μου. Είναι το φανάρι στο οποίο οι ένοικοι του ανά οκτάωρο ή εβδομάδα αλλάζουν με την ίδια σύνθεση. Σήμερα οι αλλοδαποί από το Πακιστάν. Το απόγευμα εκείνοι που προέρχονται από τα Βαλκάνια με κινητικά προβλήματα κι όχι μόνο. Την επόμενη ημέρα οι μαυροφορούσες που κάνουν το σταυρό τους πριν σου απλώσουν το άσπρο πλαστικό ποτηράκι για τον οβολό σου κι ακολούθως οι Έλληνες με την όποια αμφίεση τους…..
Υπάρχουν και οι μέρες της ανάπαυλας, οπότε στο φανάρι των πέντε Ηπείρων δεν υπάρχει κανείς. Είναι οι μέρες που νοιώθεις ανακούφιση. Που δεν χρειάζεται να νοιώθεις ''αχρείος, κακός, τσιφούτης, ανήμπορος'' αφού δεν μπορείς να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις ….
Σε αυτό το φανάρι των αναστεναγμών υπάρχουν κι εκείνοι που με αξιοπρέπεια στέκονται και ζητούν τη βοήθεια μας. Είναι καθαροί. Είναι σεμνοί. Σου λένε ευχαριστώ για ότι τους δώσεις χωρίς να το ελέγξουν πρώτα. Είναι εκείνοι που και μια φέτα ψωμί να τους δώσεις ικανοποιούνται κι το εκτιμούν το ίδιο.
Οι άλλοι, θυμωμένοι που δεν αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να βγάλουν το μεροκάματο για το ''αφεντικό'' πρωτίστως , λίγο πιο επίμονοι κι επιθετικοί προσπαθούν να βρουν τρόπο για να σε ρίξουν.
''Κοίτα στο κάθε φανάρι των καημών και των Ηπείρων, είναι πιθανόν να συναντήσεις το μεγάλο αφεντικό. Εσύ ξέρεις αν πρέπει να ενδώσεις.''
Η ταρίφα των ''5'' ευρώ.
Βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου, όταν ακούω μία κυρία να φωνάζει : Κυρία, κυρία, χρυσή μου Κυρία'' ……
Γυρίζω το βλέμμα και συναντώ μία γυναίκα που κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι να μου απευθύνει το λόγο.
''Σε παρακαλώ, χρειάζομαι τη βοήθεια σου. Σε παρακαλώ, χρειάζομαι πέντε ευρώ για να πάω στο φαρμακείο να πάρω μία κρέμα. Κοίτα '' μου λέει και σηκώνει τη φούστα της για να δω ότι δεν έχει πόδια και το δέρμα της έχει μαραθεί.
''Κοίτα , χρειάζομαι την κρέμα για το δέρμα μου. Με βγάλανε από το σπίτι μου'' συνέχισε'' είμαι έγκυος …. ''
Δεν ξέρω πως, αλλά πίστεψα ότι μου έλεγε την αλήθεια. Την παρακάλεσα να μην εκθέτει σε κοινή θέα το σώμα της και της έδωσα περίπου ένα ευρώ. Είχα δύο, αγόρασα το εισιτήριο μου και τα υπόλοιπα της τα έδωσα. Τη χαιρέτησα και προχώρησα προς το παγκάκι.
Πριν περάσουν πέντε λεπτά, με πλησίασε και πάλι με τον ίδιο τρόπο. Μου είπε τα ίδια μόνο που τώρα πρόσθεσε το : '' Έχω 90 λεπτά. Μου λείπουν τα υπόλοιπα …. για το γνωστό λόγο.
Της είπα, καλή μου δεν έχω άλλα χρήματα , σου έδωσα ότι είχα.
Η ''καλή μου'' όμως, όχι μόνο επέμενε αλλά εξιστόρησε μία ζωή κόλαση, με ένα άνδρα που τη χτυπούσε, την έφερε από την Αθήνα στο Ηράκλειο, τους έκαναν έξωση από το σπίτι και τα φάρμακα που τους λείπουν.
Μόλις όμως άκουσε ότι υπάρχει λύση για το πρόβλημα της, αφού την ταρίφα των πέντε ευρώ δεν μπορούσε να την εξασφαλίσει , όπως η πρόνοια, ο ξενώνας κακοποιημένης γυναίκας, ο εισαγγελέας για τον βίαιο σύζυγο, με κοίταξε θυμωμένα και μου είπε ότι παίρνει το βοήθημα της πρόνοιας, παράλληλα με το ότι προτιμάει να μένει στο δρόμο…..
Εγώ έφυγα. Η γυναίκα εξακολουθεί με τον ίδιο τρόπο να εξασφαλίσει τα πέντε ευρώ από κάποιους άλλους.
Διαφορετικές ιστορίες - παραδείγματα σε μία εποχή που ο καθένας από μας καλείται να είναι προσεκτικός, παρατηρητικός, αλληλέγγυος και ανθρώπινος.
Που κανείς δεν είναι δεδομένος σε κανένα και κανείς πιο κορόιδο από τον άλλο.
Ακόμα και σήμερα στην εποχή της παρακμής.
