Σε ένα από τα ωραιότερα μπαλκόνια του νησιού μας, συνάντησα και γνώρισα λίγο καλύτερα την υπέροχη Μαρινέλλα Βλαχάκη.
Την τηλεοπτική Ελπίδα από το Νησί, την Βενετία από το Κομάντα και Δράκοι, την Ελένη από το Καρτ Ποστάλ. Το μικρό κορίτσι που ξεκίνησε τη ζωή του στο χωριό Κεφαλά στο Βάμο, που στα μικράτα της έγραφε σκέψεις και συναισθήματα σε χαρτάκια και τα έκρυβε στους βράχους, σήμερα γράφει και εκδίδει ποίηση, διηγήματα, θεατρικά έργα, τηλεοπτικά σενάρια.
Μικρή κρυβόταν σε μια στέρνα για να απαγγείλει ποιήματα που την είχαν συγκινήσει, ενώ σήμερα ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι και μοιράζετε σκέψεις και συναισθήματα.
Σήμερα μας λέει τη δική της ιστορία, και όπως η ίδια ξεκινά τη μέρα της με την ανατολή του ήλιου άρχισε να μας μιλά για τη ζωή της από την αρχή, από τη χαραυγή της.
Μου εξομολογείται ότι πάντα έγραφε, ήταν το καταφύγιο της η γραφή, ο δικός της τρόπος να καταλαβαίνει τη ζωή και να την εξηγεί.
Και αν μικρή κρυβόταν σε μια στέρνα για να απαγγείλει ποιήματα, ώστε κανείς να μην τη δει ή την ακούσει, αποφάσισε στη ζωή της να πάψει να κρύβεται και επέλεξε να εκτεθεί στο θεατρικό σανίδι.
Όταν της λέω πως αποτελεί παράδειγμα μιας και αποφάσισε να κάνει τη δουλειά της και να υπηρετήσει την τέχνη από τον τόπο της, μακριά από τα θελκτικά φώτα του κέντρου και της Αθήνας, η ίδια το βλέπει διαφορετικά.
Εντελώς συνειδητά πια μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στα εγγόνια της και τη δουλειά της, απολαμβάνοντας εξίσου και τα δύο.
Παραμένει δραστήρια και δημιουργική, σε συνεχή κίνηση , όχι άσκοπα όμως, αλλά με μια βαθύτερη ανάγκη να ανακαλύψει το ουσιώδες. Και εδώ θα δανειστώ δυο στίχους της που αποτυπώνουν την ουσία της Μαρινέλλας
«Εξακολουθεί να με κρατάει
Το νόημα της επόμενης μέρας
Όχι η επόμενη μέρα»
Η μέρα της μου λέει πως κλείνει με ένα ποίημα, εκεί βρίσκει τον εαυτό της και κάπως έτσι και εμείς κλείσαμε και τη δική μας συνάντηση, με ένα ποίημα, δίπλα στη θάλασσα , στον αγαπημένο της γιαλό.
