Αλήθεια; Τόση εγκατάλειψη πια;

Ηράκλειο
Αλήθεια; Τόση εγκατάλειψη πια;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το Ηράκλειο με ποιο τρόπο τροφοδοτεί την αισθητική μας και τις ανάγκες μας για ποιότητα ζωής;

Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη

Αν κάτι μας δίνει μικρές ανάσες τις μέρες του Lockdown είναι ο κωδικός 6 που σου επιτρέπει να βγεις έξω και να τρέξεις, να περπατήσεις, να κινηθείς βρε αδερφέ σε ένα χώρο μεγαλύτερο από τα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού σου.

Το έκανα με όρεξη την Κυριακή και αν εξαιρέσεις τα πρώτα λεπτά που το μάτι μου απέκτησε μεγαλύτερο ορίζοντα από την πόρτα του γραφείου μου, την οθόνη του υπολογιστή μου και την τζαμαρία του σπιτιού μου, τα όσα είδα γύρω μου, όχι μόνο με βοήθησαν να ηρεμήσω και να ανανεώσω τον αέρα μου αλλά μάλλον με θύμωσαν.

Με θύμωσαν οι εικόνες εγκατάλειψης. Με θύμωσε η παντελής έλλειψη νοικοκυροσύνης, με θύμωσε η απουσία αισθητικής. Με θύμωσε η εικόνα της πόλης μου. Με θύμωσε πολύ το Ηράκλειο μου.

Κινήθηκα στην παραλιακή από το ύψος της Πλατείας 18 Άγγλων μέχρι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και κάθε βήμα μου έδινε και μια κακή αφορμή να δω τις κακοτεχνίες, την εγκατάλειψη και την άσχημη, πολύ άσχημη εικόνα της βιτρίνας της πόλης μας. 

Έργα που πολυδιαφημίστηκαν, τώρα ρημάζουν αφημένα στο χρόνο και την αλμύρα. Παρεμβάσεις για την ανάδειξη αρχαιοτήτων, έμειναν στη μέση λες και ο χρόνος σταμάτησε σε αυτή την πόλη. Από το στέγαστρο πάνω από τα εστιατόρια στην Σοφοκλή Βενιζέλου έως τις αρχαιλογικές σκαπάνες στο Μπεντενάκι, τις "ατυχείς" περιφράξεις τους και φυσικά το υπο κατάρρευση Λιμενικό Περίπτερο. Μέσα σε μια τόσο μικρή απόσταση τόσες "αστοχίες";

 

 

Η εικόνα των φωτιστικών που έχουν σκουριάσει από την πολυκαιρία και την αλμύρα είναι πλέον ο κανόνας κατά μήκος όλης της παραλιακής. Είμαστε τυχεροί δε όταν αυτά ανάβουν τις βραδινές ώρες για να μπορούμε να κινούμαστε με ασφάλεια όσοι τρέχουμε, περπατάμε ή πάμε βόλτα με τα παιδιά μας.

Και φτάνουμε στο κτήριο "ιστορία μου αμαρτία μου". Το Λιμενικό Περιπτέρο, κατασκευής του 1951 με την υπογραφή του αείμνηστου αρχιτέκτονα Ιωάννα Τζομπανάκη. Το "μπαλκόνι" της παραλιακής λειτουργούσε μέχρι και το 2009 ως χώρος διασκέδασης. Έκτοτε αφότου χαρακτηρίστηκε Νεότερο μνημείο, έχει μείνει "αγκυλωμένο" στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Με σοβαρά προβλήματα στατικότητας, συνεχίζει να ρημάζει μπροστά στα μάτια όλων, καθώς δύο υπηρεσίες ερίζουν για το μέλλον του. Με πιο πρόσφατη εξέλιξη το έγγραφο που απέστειλε η Διεύθυνση Αναστήλωσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού, προς την Υπηρεσία Νεότερων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Κρήτης, και ζητά τον αποχαρακτηρισμό του πρώην Λιμενικού Περιπτέρου από διατηρητέο μνημείο και την κατεδάφισή του καθώς όπως αναφέρεται στο εν λόγω έγγραφο επιβαρύνει στατικά τα ενετικά τείχη.

Επιβαρύνει σίγουρα την αισθητική μας και την εικόνα της πόλης μας. Είναι άδικο να μαραζώνουν κτίσματα και να αλλοιώνεται η εικόνα μιας ολόκληρης πόλης γιατί το γραφειοκρατικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας, κινείται με ρυθμούς χελώνας. Δεν μπορώ να μιλήσω για την ιστορικότητα του κτηρίου αλλά καταλαβαίνω ως πολίτης οτι αυτή η εικόνα με θλίβει. Αδυνατώ να κατανοήσω οτι δεν μπορεί να βρεθεί μια λύση. 

Οι εμπλεκόμενοι φορείς είναι πολλοί. Από το δήμο, τον ΟΛΗ, τις αρχαιολογικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας η λίστα είναι μακρά και η συνεννόηση μεταξύ τους απούσα.  Καμία δικαιολογία δεν μπορώ πια να βρω για να αφήσω ασχολίαστη την εικόνα αυτή που βλέπω εγώ, οι συμπολίτες μου, οι επισκέπτες μας. 

Και για το κλείσιμο είπα να το πάμε λίγο ρομαντικά. Στην επιστροφή από τη βόλτα στο σπίτι, πέρασα από την παραλιακή της Νέας Αλικαρνασσού. Εκεί δεν μπόρεσα να δω τις κακοτεχνίες γιατί πολύ απλά υπήρχε το απόλυτο σκοτάδι. Οι κολώνες φωτισμού δεν λειτουργούν εδώ και καιρό. Οπότε αν κάποιος από την περιοχή αποφασίσει να πάει τη βόλτα του για να πάρει λίγο καθαρό αέρα ή θελήσει να κάνει την προπόνηση του ή τη βόλτα με το κατοικίδιο του, πρέπει να το κάνει νωρίς - νωρίς, πριν σκοτεινιάσει γιατί μετά χρειάζεται φακό για να κυκλοφορήσει και να μην σκοντάψει, πέσει ή συγκρουστεί με κάποιο διερχόμενο όχημα. 

Ιδού και το σχετικό video

Μέσα στο lockdown οι ρυθμοί επιβραδύνουν και οι περισπασμοί επίσης. Έχεις το χρόνο να δεις με μεγαλύτερη προσοχή, να παρατηρήσεις και να βγάλεις συμπεράσματα. 

Και το δικό μου συμπέρασμα είναι οτι η πόλη που ζω με απογοητεύει και έχω πια μπουχτίσει να θεωρώ δεδομένο οτι σε ζω ένα περιβάλλον άναρχα δομημένο, εγκαταλειμμένο και άσχημο. 

Αντιλαμβάνομαι την ίδια στιγμή οτι κάθε ερέθισμα που δεχόμαστε, μας διαμορφώνει. Γίνεται συστατικό στοιχείο της αισθητικής μας, της κουλτούρας μας, της καθημερινότητας μας, της ποιότητας που αναζητούμε στη ζωή μας. Το Ηράκλειο με τι ακριβώς μας τροφοδοτεί; 

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News