Το (μικρο)φασισμό μου μέσα …

Απόψεις
Το (μικρο)φασισμό μου μέσα …

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη

Τώρα που καταδικάσαμε και με τη βούλα της Δικαιοσύνης την φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, ως εγκληματική, πάμε τώρα για λίγη εσωτερική δουλίτσα….

Μιλάμε για το φασισμό των άλλων, μιλάμε γι΄αυτή τη μούχλα που απλώνεται ύπουλα παντού και η μπόχα της είναι αφόρητη. Μιλάμε για το καρκίνωμα της κοινωνίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου σαν κάτι μεγάλο, εξωγενές που λαμβάνει χώρα μόνο σε πολιτικές πράξεις και αντιλήψεις.

Στοπ. Η σκέψη μας να πάει τώρα στο δικό μας μικρόκοσμο. Έχεις αντιληφθεί πόσος φασισμός χωρά στις ανθρώπινες σχέσεις ακόμη και τις πιο στενές; Έχεις πάρει χαμπάρι ότι αυτός ο εχθρός τρυπώνει και καλλιεργείται στις οικείες μας σχέσεις; Τις οικογενειακές, τις εργασιακές, φιλικές, συντροφικές, ερωτικές. Πολλές φορές ακόμη και στη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πολύπλοκη συνθήκη. Πολλές οι συνισταμένες. Μα μην πάμε μακριά τη σκέψη μας, όπως  για παράδειγμα τι εξυπηρετεί  στα πλαίσια ενός πολιτικού συστήματος μια Χρυσή Αυγή. Αυτό θα το αναλύσουν πολύ καλύτερα από εμένα οι ειδικοί, οι ιστορικοί, οι πολιτικοί επιστήμονες και αναλυτές.

Μπορώ όμως και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις δικές μου σκέψεις για το μικρο-φασισμό που ζούμε στη ζωή μας, που καταφέρνει και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για να «δεχτούμε» είτε ενεργητικά είτε παθητικά την ύπαρξη του άλλου του «μεγάλου» του οφθαλμοφανούς  φασισμού που παίρνει σάρκα και οστά μέσα από ομάδες και πολιτικές πράξεις.

Μικρο- φασισμός λοιπόν… πως τον βιώνεις; Τον βιώνεις όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση οποιασδήποτε μορφής που τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η αυταρχική συμπεριφορά του ενός, η βία που διατρέχει τη σχέση με όλες της τις μορφές, σωματική, λεκτική, συναισθηματική. Φασισμός σε μία σχέση είναι όταν κυριαρχεί η καταπίεση και αγνοούνται πλήρως τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του ενός. Φασισμός είναι όπου δεν υπάρχει σεβασμός.

Και αυτή είναι η δική μου ερμηνεία για τον μικρο-φασισμό, η βιωματική μου ερμηνεία.

Αφού πανηγύρισα, έκλαψα, χάρηκα, ένιωσα μια ταφόπλακα και μια ντροπή να φεύγει από πάνω μου, το επόμενο λεπτό ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου.

Αλήθεια Ανδριανή εσύ πόσο φασισμό χωράς στη ζωή σου; Χαστούκι…..

Πόσοι άνθρωποι με το πρόσχημα της φροντίδας, της αγάπης και της ασφάλειας σου, δεν σε έχουν βάλει σε καλούπια, δε σε έχουν «δέσει» χειροπόδαρα πριν προλάβεις καν να το αντιληφθείς; Μα είναι φασισμός αυτό θα μου πεις; Ναι είναι. Ότι εμπεριέχει βία είναι φασισμός. Είναι φασισμός, είναι βία, οποιαδήποτε πράξη, θέση και στάση δε σε σέβεται. Δεν σέβεται την διαφορετικότητα σου, την ατομική σου θέση γύρω από τα πράγματα. Και όχι απλά δεν σέβεται, αλλά σε εξαναγκάζει να απολέσεις τη δική σου θεώρηση και μοναδικότητα και να υποταχθείς στις επιλογές του ενός ισχυρού.

Είναι φασισμός όταν απορρίπτεις τον άλλο επειδή είναι γκέι, γυναίκα, κοντός, χοντρός, παιδί, γέρος, με τατουάζ, χωρίς τατουάζ, όμορφος, άσχημος, με μαλλιά μακριά, κοντά, ξυρισμένα, χωρίς μαλλιά.  Επειδή δεν φορά τα ρούχα που εσύ γουστάρεις, επειδή είναι καλλιτέχνης, τραπεζικός, οικοδόμος, πλούσιος, φτωχός. Είναι φασισμός να στηλώνεις τα πόδια σου από τη θέση ισχύος σου και να απορρίπτεις τον άλλο γιατί απλά περισσεύει από το «πατρόν» σου.

Και κυρίως είναι φασισμός όταν επιβάλλεσαι απλά και μόνο γιατί βρίσκεσαι σε θέση ισχύος- εξουσίας, λόγω ηλικίας, χρημάτων ή σωματικής δύναμης και πάει λέγοντας.

Και ξέρεις ποια είναι η πιο ύπουλη εκδοχή αυτής της μαύρης τρύπας της ανθρώπινης συμπεριφοράς; Παγιωμένες συμπεριφορές που έχουν νομιμοποιηθεί μέσα στο χρόνο.

Όχι δεν είναι αποδεκτό η γυναίκα, η κόρη, η μάνα, η αδερφή, η υπάλληλος, η συνεργάτης, η φίλη να εξαιρείται ευκαιριών και ελευθεριών επειδή είναι γυναίκα. Αυτό είναι πατριαρχεία. Μια παγιωμένη μέσα στους αιώνες στάση, μια νομιμοποιημένη θέση. Και αυτό είναι φασισμός.

Αλλά δεν τον αναγνωρίζουμε εύκολα. Γιατί; Γιατί έχει μπει στο πετσί μας. Γιατί τα κοινωνικά μας μοντέλα τον έχουν νομιμοποιήσει, τον έχουν επιβάλλει. Από τη στιγμή όμως που η πρακτική αυτή αφαιρεί από έναν άνθρωπο τα φτερά προς την ατομική του ελευθερία, έκφραση και εξέλιξη, τότε είναι φασισμός. Και φοβάμαι περισσότερο από όλα τους ανθρώπους που ασυναίσθητα έχουν φασιστικές συμπεριφορές γιατί έτσι έμαθαν από την οικογένεια, το περιβάλλον, την κοινωνία τους. Ασυναίσθητα και άκριτα.

Το κλείνω εδώ το άρθρο για σήμερα, γιατί όλη αυτή τη σκέψη ακόμη την επεξεργάζομαι μέσα μου.

Συγχωράτε με αν μοιάζουν όλα τα παραπάνω λίγο σαν σκόρπιες σκέψεις, τώρα κάπως έτσι είναι μέσα στο μυαλό μου. Προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά, να αναγνωρίσω τα σημάδια γύρω μου. Προσπαθώ να καταλάβω εγώ που έχω υπάρξει  φασίστρια με τα όλα της. Μου φαίνεται σχεδόν αδιανόητο να έχω ξεφύγει από αυτή τη συμπεριφορά.

Ψάχνω μέσα μου το αποτύπωμα όλων αυτών. Ψάχνω αυτά τα φαντάσματα να τα βγάλω στο φως. Δεν είναι εύκολη μέρα σήμερα. Την Τετάρτη είχαμε γιορτή μα σήμερα είναι ώρα για περισυλλογή. Και σήμερα και αύριο και μια ζωή, είναι ισόβιος ο αγώνας και η ψυχή μας πολύ βαθιά και σκοτεινή.

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Unsplash

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News