Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
6:45 χτύπησε το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι, τεντώνομαι και περνάω στα γρήγορα τα TO DO της ημέρας. Πρώτη μέρα σχολείο. Ένα πρωτάκι και ένα πεμπτάκι.
Να φάνε πρωινό, να ντυθούν, να είναι στην πένα καθαροί και μυρωδάτοι, να πάρουν το τσαντάκι της μέσης με αντισηπτικό, extra μάσκα και χαρτομάντηλα . Μέχρι τις 8:00 όλοι έτοιμοι. Παίρνουμε μάσκες και φεύγουμε από το σπίτι. Τα παιδιά στο σχολείο με μάσκα. Οι γονείς στη δουλειά με μάσκα.
Άγχος και αγωνία για τα παιδιά δεν είχα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα βάλουν μάσκα, το έχουν κάνει ξανά και γνωρίζουν. Δεν δυσανασχετούν. Μερικές φορές ξεχνιούνται αλλά σιγά σιγά θα μάθουν.
Μάσκα φοράω και εγώ στη δουλειά και έξω στο δρόμο και όπου αλλού βρεθώ εκτός σπιτιού. Ναι δεν είναι ότι καλύτερο αλλά το κάνω και πια η αλήθεια είναι γίνεται εντελώς μηχανικά.
Η μέρα όπως ήταν αναμενόμενο είχε τα ευτράπελα της. Τα περιμέναμε, από δημοσιογραφικής άποψης. Γνωρίζαμε ότι θα βρεθούν ορισμένοι γονείς, από το «τάγμα» των αρνητών της μάσκας! Τους είδαμε έξω από τα σχολεία μαζί με τα παιδιά τους. Η είσοδος δεν επιτράπηκε στους μαθητές σύμφωνα με την υπουργική απόφαση που ισχύει.
Και όπως και σε άλλα πολλά περιστατικά που μας διχάζουν στη διάρκεια της ιστορίας μας ως κοινωνία και στην περίπτωση της μάσκας λειτούργησε ο περίφημος κοινωνικός αυτοματισμός.
Γονείς εναντίον εκπαιδευτικών. Κεφαλιές, γροθιές και διαπληκτισμοί.
Για να βλέπουμε όμως και τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, δεν μιλάμε και για εθνικό διχασμό, αλλά για μια μερίδα κόσμου που είναι αντίθετοι στη χρήση μάσκας. Ακόμη και λίγοι όμως να είναι, μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό.
Είδα γονείς που βγήκαν στα κανάλια να καταφερθούν εναντίον της μάσκας στα μικρά παιδιά με επιχείρημα ότι άκουσαν ένα γιατρό να λέει ότι η μάσκα σκοτώνει. Ποιο γιατρό; Ποιον ειδικό; Πόσους ειδικούς; Με βάση ποιες έρευνες και ποιες τεκμηριωμένες μελέτες;
Είδα γονείς που έκαναν καραμέλα την ανακοίνωση του ΠΟΥ όπου δεν καθιστά υποχρεωτική τη χρήση μάσκας στα παιδιά έως 12 ετών. Βεβαίως δεν είναι υποχρεωτική και βεβαίως υπάρχουν χώρες που δεν φορούν τα παιδιά κάτω των 12 μάσκα στο σχολείο. Με τη διαφορά ότι σε αυτές τις χώρες πχ Σουηδία,, οι μαθητές είναι πολλοί λιγότεροι αριθμητικά ανα τμήμα και οι αίθουσες που κάνουν μάθημα είναι αρκετά μεγάλες για να έχουν τις απαραίτητες αποστάσεις μεταξύ τους. Επίσης στη Σουηδία είδαμε και αντίστοιχη προσπάθεια να εφαρμόσουν την ανοσία της αγέλης, με αποτέλεσμα να μετράμε 5846 θανάτους μέχρι αυτή τη στιγμή σε μια χώρα με πληθυσμό 10 και κάτι εκατομμύρια ανθρώπους. Άρα μην κρατάμε μόνο ότι στοιχεία μας βολεύουν αλλά να βλέπουμε τη συνολική εικόνα.
Στην Ελλάδα στα περισσότερα σχολείο οι μαθητές είναι 25 ανα τμήμα και οι αίθουσες είναι μικρές. Άρα οι μάσκες είναι υποχρεωτικές αφού δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε ολιγομελή τμήματα σε μεγάλες αίθουσες.
Είδα παιδιά που είπαν ότι δεν θέλουν να βάλουν μάσκα γιατί…. Δεν θέλουν να βάλουν μάσκα. Αυτό τους είπαν οι γονείς και μέχρι εκεί τους επέτρεψαν να φτάσει η σκέψη τους.
Αυτά τα παιδιά είδαν όλους τους συμμαθητές και φίλους τους να μπαίνουν στο σχολείο, με μάσκα, να γίνονται και πάλι μια κοινότητα και αυτά να μένουν εκτός.
Και οι γονείς τους είναι αποφασισμένοι να … μείνουν εκτός, μέχρι να περάσει το δικό τους.
Δεν έχουν προφανώς αναλογιστεί πόσο κοστίζει αυτό στα μικρά παιδιά.
Να διεκδικείς το παιδί σου να μείνει εκτός ενός συστήματος που το φθείρει, το αλλοιώνει και το ισοπεδώνει σαν προσωπικότητα το δέχομαι. Και αυτά το κάνει με χίλιους δύο τρόπους το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όχι όμως με τη μάσκα.
Να ζητάς το παιδί σου να έχει φωνή, λόγο και άποψη μαζί σου. Η μάσκα όμως δεν του τα στερεί. Αυτά του τα στερεί η πεισματική σου άποψη χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα.
Αυτή η πρακτική ισοπεδώνει τον εγκέφαλο, όχι η μάσκα.
Δυστυχώς μάσκες φοράμε χρόνια τώρα. Άλλες μάσκες, αδιόρατες, που μας φιμώνουν, μας ποδοπατούν. Μάσκες ευπρέπειας, καλής και υποτακτικής συμπεριφοράς για να τη βολέψουμε και να μην χάσουμε τα λίγα κεκτημένα μας. Μάσκες που δεν μας αφήνουν να έχουμε ουσιαστική σχέση ούτε με τον εαυτό μας ούτε και με τους άλλους.
Η σχολική χρονιά ξεκίνησε. Σίγουρα θα έχουμε πολλές δυσκολίες. Μαθητές και εκπαιδευτικούς που θα νοσήσουν. Τμήματα ή σχολεία που θα κλείσουν για ένα διάστημα. Γονείς που θα τρέχουν αλαφιασμένοι να τα προλάβουν όλα.
Κανείς δεν μας είπε ότι όλα θα είναι καλά από σήμερα και μετά. Όλα θα είναι απαιτητικά.
Προσωπική επιλογή; Να συγκεντρωθώ σε αυτό που συμβαίνει και να κάνω επιλογές που δεν θα βλάψουν ούτε εμένα ούτε εσένα, ούτε κανένα άλλο.
Να είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας, αλλά να θυμόμαστε ότι η ατομική μου ελευθερία σταματά εκεί που ξεκινά η δική σου. Και όταν η δική μου ελευθερία καταπατά την ασφάλεια σου και την ίδια σου τη ζωή, δε λέγεται ελευθερία αλλά … λάθος, όλο λάθος.
