Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
Ω μα τι σύγχυση! Θυμάστε καλέ τότε που βγαίναμε στις πλατείες και ανεβαίναμε στα αγροτικά με πλαστικά σημαιάκια με ήλιους και πυρσούς, πράσινα ή μπλε αναλόγως το κόμμα που είχε ταχθεί η κάθε φαμίλια; Θυμάστε τότε που οι συζητήσεις στις παρέες ήταν πολωμένες και έτοιμες να εξελιχθούν σε καυγά; Θυμάστε τότε που τα καφενεία ήταν πράσινα και μπλε, χωρισμένα, με τα πορτρέτα των αρχηγών σε περίοπτη θέση;
Που τα θυμήθηκα όλα τούτα ε; Είναι που σήμερα έχουμε 3 του Σεπτέμβρη. Ημέρα ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Διαβάζοντας το άρθρο του φίλου και συναδέλφου Στέλιου Ζερβού, «έσκασαν» κυριολεκτικά στο μυαλό μου, εικόνες από το πρόσφατο αλλά άγνωστο για τους νεότερους κομματικό παρελθόν της χώρας μας.
Ίσως η πρώτη παράγραφος να μην έχει κανένα νόημα για τους σημερινούς εικοσάρηδες. Οι γενιές όμως που ζήσαμε τη δεκαετία του ‘80 και του ’90, ερμηνεύουμε αυτόματα τον ήλιο σε πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, τον πυρσό σε λογότυπο της ΝΔ και όταν λέμε αρχηγούς καταλαβαίνουμε ότι αναφερόμαστε στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη.
Τα χρόνια πέρασαν, τα πρόσωπα άλλαξαν, τα κόμματα άλλαξαν όνομα, λογότυπο, αρχηγό. Η κοινωνία η ίδια άλλαξε. Η πόλωση στις συζητήσεις δεν είναι πλέον κομματικού χαρακτήρα. Στα καφενεία έφυγε το πορτρέτο και μπήκε ο κωδικός του WIFI. Οι θαμώνες δεν μιλούν για πολιτικά αλλά ανταλλάσσουν μηνύματα στα κινητά, σκρολάρουν στο Facebook, το Instagram και κάνουν TIK TOK. Ναι, ναι στα καφενεία, που έγιναν café και έχουν και Take away στο πλαστικό που έγινε χάρτινο γιατί έχουμε και μια οικολογική συνείδηση.
Και αν ο Ανδρέας με το ζιβάγκο φώναζε «έξω οι Βάσεις του Θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», σήμερα παρακαλούμε για μια δήλωση ξένου αξιωματούχου που να υποδηλώνει μια κάποια εύνοια για την Ελλάδα. Μια δήλωση στήριξης και θετικής διάθεσης προς τη χώρα «μαγαζί γωνία» της Ευρώπης. Θυμάστε τότε με το ΔΝΤ και τα μνημόνια που διψούσαμε για μια θετική δηλωσούλα χάδι από τους γραβατοφορεμένους των διεθνών και ευρωπαϊκών κέντρων λήψης αποφάσεων; Βλέπετε τώρα πως αναπαράγεται ηδονικά και με πάθος η κάθε δήλωση ξένων υπουργών και αρχηγών κρατών υπέρ της Ελλάδας απέναντι στις προκλητικές κινήσεις του Ερντογάν.
Η ιστορία μας είναι δεμένη με όσα σκέφτονται και σχεδιάζουν οι ξένοι για εμάς.
Φαντάζεστε την εποχή Παπανδρέου – Μητσοτάκη να είχαμε social media? Δεν θα βγαίναμε στις πλατείες εννοείται. Σιγά μην σηκώσουμε την αρίδα μας να τρέχουμε σε ομιλίες. Από τη γωνίτσα μας με το κινητό ανα χείρας θα λέγαμε τα δικά μας όπως και σήμερα.
Ανδρέας και Κωσταντίνος πάντως θα είχαν χιλιάδες followers και ακόμη περισσότερους haters. Γιατί αν κάτι μας χαρακτηρίζει αυτή την εποχή, είναι η παρουσία και η δράση των Haters. Αυτών που σχολιάζουν με μίσος και εμπάθεια και συνήθως με χυδαιότητα, ανθρώπους, συνθήκες, καταστάσεις. Απλά σχολιάζουν, χωρίς να γνωρίζουν, χωρίς να αναλύουν σε βάθος.
Να τη μας η νέα πραγματικότητα. Να τι μας πολώνει στις μέρες μας. Ότι γίνεται θέμα συζήτησης στα social. Και εκεί πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να βγάλουν όλη τους τη χολή. Τα αρνητικά σχόλια συνήθως είναι περισσότερα από τα θετικά. Οι άνθρωποι που παίρνουν θέση στα social και εκτίθενται μέσα από τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα τους, αφιερώνουν πλέον πάρα πολύ χρόνο για να αντιμετωπίσουν τους διαδικτυακούς αντιπάλους τους.
Κάθε you tuber – influencer με λογαριασμό και δραστηριότητα στα social, αφιερώνει πλέον ανα τακτά χρονικά διαστήματα χρόνο για να απαντήσει επίσημα στα σχόλια μίσους που δέχεται.
Και επικεντρώνω το ενδιαφέρον σας τώρα στους haters. Που είναι ειδική κατηγορία «θαμώνων» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί τόσοι πολλοί και γιατί τόση αρνητικότητα; Γιατί να μπεις στη διαδικασία να εξαπολύεις επίθεση με τόσο πάθος απέναντι σε κάποιον που απλά δεν συμφωνείς μαζί του; Τόση μαυρίλα που την κρατούσαμε κρυμμένη; Μήπως πάντα την είχαμε αλλά τη μοιραζόμασταν μόνο με τους κολλητούς; Και τώρα με το ψεύτικο προφίλ αλωνίζουν και βρίζουμε επί παντός επιστητού;
Σκεφτείτε το λιγάκι και αναμένω σχόλια …..
Τώρα πως μέσα σε λίγες γραμμές μπερδεύτηκαν η 3η Σεπτεμβρίου, το ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, το wifi και οι haters;
Όλα έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Και αυτός είναι οι άνθρωποι και οι σχέσεις που έχτισαν και χτίζουν με όλους και όλα τα παραπάνω.
Είμαστε πάντα έτοιμοι να ακολουθήσουμε, να υποστηρίξουμε, να αποθεώσουμε, να υποδουλωθούμε σχεδόν κάτω από ένα άνθρωπο, μια ιδέα, μια πρακτική.
Και είμαστε και πάντα έτοιμοι να τα ξεχάσουμε όλα μέσα σε ένα λεπτό.
Είναι βέβαια και οι συνθήκες, είναι η ίδια η ιστορία μας που γράφεται κάθε λεπτό, είναι η ζωή που μας προσπερνά και αφήνει πίσω της ανθρώπους και καταστάσεις. Αλλά εμείς, οι πολλοί, οι απλοί, οι μαζικοί, είμαστε πάντα εκεί έτοιμοι να αναπαράγουμε το ίδιο μοτίβο.
Ενθουσιασμός, αποθέωση, απόρριψη, λήθη….. Και όλα με μια πρωτόγνωρη ένταση. Είμαστε και μεσογειακός λαός και τα πάθη μας είναι σε έξαρση λόγω ταπεραμέντου.
Ενθουσιασμός, αποθέωση, απόρριψη, λήθη… άραγε ποιος θα καταφέρει να σπάσει το μοτίβο;
ΥΓ. η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι αρχειακή και υπέροχη! Ουδεμία σχέση έχει με τη σημερινή πραγματικότητα. Αν μάλιστα ο μυστοκοφόρος κύριος που αποθανατίζεται στο φακό έριχνε μια ματιά στο μέλλον του και σημερινό παρόν μας θα έλεγα κάτω από τα χοντρά μουστάκια του .... "Ωρέ που πάμε"!
