Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
(Τίτος Πατρίκιος, ποίημα από τη συλλογή «Σε βρίσκει η ποίηση» (2012)
Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουνε πια περάσει
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα
για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
γι’ άλλα που επαναλαμβάνονται μ’ ελάχιστες παραλλαγές
για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν κατάλληλη τιμή
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ’ την αρχή και δεν το έβλεπες
εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις
για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου
για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα
για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες ν’ αναλάβεις
για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν
γι’ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά
για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες
και κάποτε, μία στις χίλιες, πραγματώθηκαν…
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ζωή, εκεί στις ανατροπές, στην αλλαγή σεναρίων, στην ακύρωση όλων των πλάνων, στον τερματισμό πριν καν βρεθείς στην αφετηρία.
Το ποίημα του Πατρίκιου ήταν η πάσα που έδωσαν στους υποψήφιους των Πανελλαδικών, να αναπτύξουν τη σκέψη τους στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσα και Λογοτεχνίας.
Ίσως στα 17 ή 18 σου να αναλογίζεσαι τα λόγια του ποιητή ως βαρετές διαπιστώσεις ενός γέροντα, που έζησε, ματαιώθηκε και αποφάσισε να στείλει μήνυμα στους νεότερους.
Εσύ στα χρόνια αυτά της νιότης και της ορμής, δεν ακούς τα λόγια. Θες να βάλεις τα χέρια σου στη φωτιά. Να καείς και να νοιώσεις πως είναι η αίσθηση. Να τη βιώσεις την εμπειρία για να καταλάβεις το μέγεθος της, την ομορφιά και την ασχήμια της. Θες να πάθεις για να μάθεις. Και αυτή είναι η ζωή. Τα προκάτ βιώματα των άλλων δεν έχουν πεδία εφαρμογής. Δεν χωρούν σε μια ζωή που είναι υπο διαμόρφωση. Και αυτό είναι το σωστό. Να πάθεις για να μάθεις.
Μα πόση αλήθεια βρίσκεται σε κάθε μια από τις λέξεις του Πατρίκιου. Αλήθεια και νόημα.
Όλα είναι ρευστά, τίποτα παγιωμένο και σίγουρο. Όλα ενδεχόμενα.
Όλα αλλάζουν μορφή, ουσία και αποτύπωμα. Εκεί ο ποιητής συναντά την ποίηση, το δικό του ατομικό νόημα, εμείς συναντάμε τη ζωή. Κρατείστε τους στίχους σαν άσκηση εργασίας. Άσκηση προετοιμασίας και επιβεβαίωσης του ρυθμού που έχει η ζωή.
