Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
Κύριες και κύριοι το παραδέχομαι, είμαι αμαρτωλή.
Έχω φάει τα χρόνια μου στις γιόγκες. Hatha yoga, Vinyasa, Ashtanga, Yin Yoga και χίλιες δυο άλλες. Με ρωτάτε αν προσηλυτίστηκα σε καμία θρησκεία ανατολικής προέλευσης; Να σας πω την αλήθεια μου, δεν κατάλαβα να μου συνέβη τέτοιο πράγμα!
Εγώ η χριστιανή τη γυμναστική μου πήγαινα να κάνω και αυτό έκανα. Τα τεντώματα μου, την ενδυνάμωση μου, έμαθα το σώμα μου, με έμαθε και αυτό. Άρχισα να το ακούω. Άρχισα να καταλαβαίνω μέχρι που με παίρνει να το πιέσω. Θυμηθήκαμε μαζί τα μυοσκελετικά μας τραύματα και προσπαθήσαμε συνεργατικά! να τα θεραπεύσουμε.
Αυτό συνέβη με μένα και τη γιόγκα. Και όσο για τον διαλογισμό, εντός και εκτός μαθήματος, το δικό μου το μυαλό το αντιλήφθηκε σαν πνευματική άσκηση. Σαν χρόνος για συνειδητότητα και αναγνώριση. Ή μάλλον καλύτερα γνωριμία με τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα μπλοκαρίσματα μου. Χρόνος με τον εαυτό μου, με τα καλά και τα άσχημα μου. Ούτε κανένα θεούλη με 16 χέρια είδα σε όραμα, ούτε μαύρα κοράκια.
Συνεχίζω να απορώ γιατί η Ιερά Σύνοδος σε επίσημη ανακοίνωση της, δίνει οδηγία στους πιστούς να μην εμπλέκονται με τέτοιες διαδικασίες- σωματικά και πνευματικά.
Δεν είμαι εδώ για να φωνάξω υπερ της γιόγκα, αλλά είμαι εδώ για να πω σε κάθε τόνο ότι ο κάθε ένας από εμάς οφείλει και πρέπει να αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του. Τέτοιου είδους ανακοινώσεις πάνε το μυαλό μου σε ομάδες κλειστού τύπου όπου κάθε κίνηση των μελών τους οφείλει να είναι πλήρως υποταγμένη στα πλαίσια της ομάδας και η όποια απόκλιση, τιμωρείται με διαγραφή και αποκλεισμό. Πόσο ανελεύθερο ε;
Η ουσία είναι να κρίνεις εσύ, εγώ ο κάθε ένας μας τι είναι ωφέλιμο για τον εαυτό μας, για τα πιστεύω, τις αρχές μας. Και τώρα δεν μιλάω για καμία γιόγκα, καμία ορθοδοξία, κανένα δόγμα.
Οτιδήποτε επιβάλει αποκλεισμούς, την ίδια στιγμή αναιρεί τον ίδιο του τον εαυτό. Μοιάζει να νοιώθει απειλή από κάθε τι άλλο, ξένο, διαφορετικό. Μοιάζει να μην έχει εμπιστοσύνη στην ίδια του την ουσία. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο τίμιο και ώριμο είναι να αποφασίζουν άλλοι για εσάς και να σας επιβάλλουν κανόνες που ούτε οι ίδιοι μπορούν να επεξηγήσουν επακριβώς την στόχευση τους.
Δεν διδάσκω αναρχία. Μιλώ για θέματα που αφορούν αποκλειστικά τον ατομικό μας χώρο και όχι για ζητήματα που η συμπεριφορά μας επηρεάζει τη ζωή και των άλλων. Εκεί αλλάζουν τα δεδομένα. Εκεί ναι μπαίνουν κανόνες για να μπορέσουμε να συμβιώσουμε. Κανόνες και όρια ξεκάθαρα.
Να με συμπαθάτε αλλά για το πώς θα γυμναστώ και πως θα σκεφτώ επιλέγω να το αποφασίσω μόνη μου με ελεύθερο μυαλό. Και με το ίδιο ελεύθερο μυαλό θα αποφασίσω αν συντάσσομαι με κάποιο θρήσκευμα ή αν θέλω να δημιουργήσω ένα «πνευματικό κοκτέιλ» που θα απαντά στις προσωπικές μου ανησυχίες.
