Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
«Προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για τη μάχη που θα δοθεί με διακύβευμα μια νέα πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε καν να φανταστούμε»
Ναι, αυτός είναι ο φόβος μου, τον τακτοποίησα μέσα μου με αυτή τη φράση της Όλγκα Τοκάρτσουκ.
Ο φόβος του μετά, του άγνωστου μετά. Ο φόβος πως θα είμαι εγώ η ίδια αλλά και πως θα έχουν εξελιχθεί οι άλλοι γύρω μου, μετά από τον εγκλεισμό.
Δεν σημαίνει για όλους η καραντίνα, χρόνος για αυτοβελτίωση. Όταν έχεις μέσα σου δαίμονες και δεν είχες ποτέ μέχρι στιγμή αναζητήσει εργαλεία για να «συνομιλήσεις» μαζί τους, να τους γνωρίσεις και να δεις τι στον άνεμο θα κάνεις με αυτούς, δεν μπορείς ξαφνικά τώρα μέσα στην ασφυκτική ζωή της καραντίνας να αυτοβελτιωθείς έτσι απλά.
Μάλλον θα αγριέψεις και εσύ και οι δαίμονες σου.
Υπάρχει βέβαια και το άλλο σενάριο που μπορεί να ανατρέψει εντελώς την παραπάνω σκέψη.
Μπορεί τελικά αυτός ο ρυθμός ζωής σου πάει περισσότερο.
Μπορεί η προηγούμενη ζωή να ήταν ρυθμισμένη σε τόση μεγάλη ταχύτητα, με επίπλαστες ανάγκες, με μια κακώς εννοούμενη συνεχή εξωστρέφεια που το μόνο που έκαναν ήταν να οδηγούν στην εξάντληση. Στην εξάντληση της ουσίας μας, σωματικής, ψυχικής και πνευματικής.
Γράφει η Τοκάρτσουκ στους New York Times
«Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς, γρήγορος, έντονος, θορυβώδης. Συνεπώς δεν βιώνω κάποιο «τραύμα απομόνωσης» και δεν μου είναι διόλου δύσκολο να μη συναντώ άλλους ανθρώπους. Δεν στεναχωριέμαι που έκλεισαν οι κινηματογράφοι. Και μου είναι αδιάφορο το γεγονός πως εμπορικά κέντρα έβαλαν προσωρινά λουκέτο. Ο ιός μας υπενθύμισε αυτό που αρνιόμασταν τόσο καιρό: ότι είμαστε ευάλωτα πλάσματα φτιαγμένα από το πιο λεπτό υλικό Φυσικά ανησυχώ και θλίβομαι όταν σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους. Όμως όταν έμαθα για την επερχόμενη καραντίνα, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν το ίδιο, ακόμα κι αν αισθάνονταν επίσης και λίγη ντροπή γι' αυτό. Η εσωστρέφειά μου, τόσα χρόνια πνιγμένη και κακοποιημένη από τους υπερδραστήριους εξωστρεφείς, τίναξε τη σκόνη από πάνω της και βγήκε από την ντουλάπα. Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Τακτοποίησα επιτέλους την ντουλάπα μου και μάζεψα στοίβες από παλιές εφημερίδες για να τις πάω στον κάδο ανακύκλωσης. Πήρα το ποδήλατό μου από το μαγαζί που το είχα παρατήσει για επισκευή. Ξεκίνησα να απολαμβάνω περισσότερο το μαγείρεμα. Διαρκώς στο μυαλό μου, έρχονται εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια. Υπήρχε πολύ περισσότερος χρόνος τότε, και μπορούσες να τον «σκοτώσεις», απλώς ξοδεύοντας ώρες με το να χαζεύεις έξω από το παράθυρο».
Βγαίνοντας από το δικό μου ζωτικό χώρο προσπαθώ να τακτοποιήσω μέσα μου το φόβο του μετά, στο ευρύτερο περιβάλλον, οικονομικό, εργασιακό, κοινωνικό.
Τροφή για σκέψη προς το παρόν όλα τα παραπάνω. Η δράση αργεί αλλά τουλάχιστον να μας βρει έτοιμους τουλάχιστον για το πρώτο βήμα.
Η Όλγκα Τοκάρτσουκ , από την Πολωνία, είναι συγγραφέας και ψυχολόγος/ψυχοθεραπεύτρια, ακτιβίστρια και έχει τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2018.
