Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
Είμαι σπίτι τις τελευταίες 5 μέρες. Δεν έχω συμπτώματα του ιού, αλλά ζω μαζί του. Διαβάζω γι΄αυτόν , γράφω γι΄αυτόν, μιλάω γι΄ αυτόν.
Έχω την πολυτέλεια αυτή τη στιγμή να προφυλάσσομαι από τον ιό και όχι να τον αντιμετωπίζω με πυρετό στο κρεβάτι μου ή με ακόμη χειρότερα συμπτώματα σε κάποιο νοσοκομείο.
Έχω την πολυτέλεια να σκεφτώ, γιατί πολυτέλεια είναι, ότι εγώ που έχω την υγεία μου, έχω να τα βάλω και να αντιμετωπίσω μόνο τον εαυτό μου.
Το είπε πολύ περιγραφικά η Σταυρούλα Χριστοφιλέα στην ΕΡΤ1. «Με το εγώ μας έχουμε να τα βάλουμε, που το έχουμε στριμώξει σε λίγα τετραγωνικά».
Σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά το κουτουλάμε το εγώ μας το μεγάλο ή το μικρό. Και αν είναι μεγάλο πέφτεις πάνω του και παλεύεις να το προσπεράσεις, να το κάνεις στην άκρη για να μπορέσεις να περάσεις. Μα πόσοι θαρρείς πως χωράμε σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά; Και αν είναι μικρό, το κλωτσάς , το παραπετάς, το κουρελιάζεις. Και αυτό πάει σε μια γωνιά για να μη σε ενοχλεί. Καμπουριασμένο, τόσο δα μικρό, ίσα με το πάτωμα. Να μην ενοχλεί, ούτε σκιά να μην κάνει.
Μα έχουμε μια υπέρβαση να κάνουμε τώρα. Να ζήσουμε μαζί του, να το φροντίσουμε γιατί άλλωστε αυτό και εμείς ένα είμαστε. Και αυτή η πράξη που εστιάζει τόσο στο ατομικό, είναι η μόνη πράξη που μπορεί να ωφελήσει το συλλογικό.
Περίεργη η ζωή ε; Η ατομικότητα τελικά είναι αυτή που τροφοδοτεί και περιφρουρεί τη συλλογικότητα. Και πίσω από όλες αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις του μυαλού μου μια λέξη, μια έννοια είναι εκεί σταθερή. Η Αγάπη.
Η αγάπη προς τον εαυτό μας. Που για μένα σημαίνει, με φροντίζω , με προφυλάσσω, με τρέφω, με ενισχύω .
Αγάπη προς τους άλλους. Φροντίζω για τους άλλους να είναι ασφαλείς. Προφυλάσσω τους άλλους και από εμένα τον ίδιο αν χρειαστεί. Έχει πια εντυπωθεί μέσα μας τι οφείλουμε να κάνουμε για να αναχαιτίσουμε τον ιό.
Το στοίχημα λοιπόν τώρα είναι, πώς θα είναι η ζωή μας μέσα στο σπίτι για όσο χρειαστεί αλλά και πως θα είναι όταν θα βγούμε πια από αυτό.
Πρόταση από Ανδριανή.
Πάρε το χρόνο σου. Τώρα μπορεί ακόμη να μην έχεις βρει τους ρυθμούς σου. Ή μπορεί να είσαι ήδη αρκετές μέρες μέσα και να νοιώθεις σαν τη γάτα στο κλουβί. Φυσιολογικό.
Ξαναλέω πάρε το χρόνο σου. Δες πως κυλάει η καθημερινότητα από μόνη της. Που σε πάει. Τι έχεις περισσότερο ανάγκη. Να κοιμηθείς; Να διαβάσεις; Να δεις τηλεόραση; Να μιλήσεις στο τηλέφωνο;
Να κάνεις …. Τίποτα; Να γράψεις βιβλίο; Post; Ημερολόγιο; Να μαγειρέψεις; Να γυμναστείς; Να τραγουδήσεις; Να χορέψεις; Να παίξεις; Να κλάψεις; Να ξεσπάσεις; Να αδειάσεις ντουλάπες; Να κάνεις φασίνα; Να πλέξεις; Να κοιτάς το ταβάνι;
Άστο για λίγο να σε πάει. Κάποια στιγμή θα νοιώσεις που είσαι οκ, με τι περνάς καλά. Άσε που τώρα που δεν έχουμε περισπασμούς από έξω – που να πάω, τι να μην χάσω, ποιον να δω- μπορούμε να κεντράρουμε καλύτερα.
Εκεί που θα νοιώσεις ότι είσαι καλά, ότι νοιώθεις όμορφα, μην του αντιστέκεσαι…. Αφήσου. Αφήσου φυσικά.
Άσε τα μεγαλόπνοα περί εγώ που έγραφα πιο πριν. Αν νοιώθεις έτοιμος να παλέψεις με το εγώ σου και τα θηρία που κρύβεις μέσα σου , μπράβο σου , κάνε το , είσαι ήρωας.
Αν δεν είσαι, το βρίσκω πολύ λογικό. Είμαστε όλοι λίγο στην τσίτα με όλο αυτό το άγνωστο και το διαφορετικό, που γίνεται και λίγο φοβιστικό.
Αφέσου σε ότι σε κάνει να νοιώθεις καλά και άσε το Project «πώς να γίνω καλύτερος μέσα σε 14 μέρες» για μια άλλη εποχή. Για τότε που θα μπορείς να βγαίνεις έξω στα χωράφια να τρέχεις και να φωνάζεις για εκτόνωση.
Τώρα πάρε αγκαλιά το εγώ σου, σου αρέσει δε σου αρέσει, σε δυσκολεύει δε σε δυσκολεύει. Αυτό έχεις με αυτό πορεύεσαι.
Πάρε το λοιπόν αγκαλιά και πες του σε παρακαλώ: «όταν θα τελειώσουν όλα αυτά να μην ξεχάσει πως είναι να παίρνεις αγκαλιά τους φίλους σου. Να μην ξεχάσει πως είναι να πηγαίνεις για φαγητό στο σπίτι της μαμάς και του μπαμπά, πως είναι να πηγαίνεις στη δουλειά και να βλέπεις όλες τις γνωστές φάτσες που σου λένε χρόνια τώρα καλημέρα, πως είναι να πηγαίνεις με τους φίλους σου θέατρο και να κάθεστε δίπλα δίπλα, πως είναι να βγαίνεις βόλτα και να δοκιμάζεις από το παγωτό της κολλητής σου. Πως είναι να συναντάς ένα αγαπημένο στο δρόμο που έχεις πολύ καιρό να δεις και να του πιάνεις το χέρι, να τον κοιτάς στα μάτια από πολύ κοντά και να του δίνεις μια αγκαλιά σφιχτή σφιχτή».
Γιατί την αλήθεια μου θα σας την πω. Το εγώ μου και εγώ έχουμε μια ανησυχία όταν τελειώσει όλο αυτό μήπως και έχουμε ξεχάσει το κοντά. Κοντά στον άλλο. Κοντά στο σώμα, κοντά στην ψυχή.
Ένας αρκεί να μου πει ότι ΟΧΙ αυτό δεν θα συμβεί, ο άνθρωπος είναι για το μαζί…. Και εγώ θα τον πιστέψω…. στη στιγμή.
