Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
Σήμερα έφαγα ένα μήλο και οι πρώτες μπουκιές είχαν γεύση αντισηπτικού. Κοιτάζω τα χέρια μου που είναι σκασμένα και κάθε φορά που βάζω οινόπνευμα με τσούζουν σαν να έχω ανοιχτές πληγές. Η καθημερινότητά μου είναι μπροστά σε έναν υπολογιστή, ένα κινητό και μια τηλεόραση. Δεν έχω χρόνο, και πολύ περισσότερο δεν έχω αντοχή να κάνω τίποτε άλλο πέραν της δουλειάς μου. Η δουλειά μου είναι η ενημέρωση και αυτές τις μέρες εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε στην πρώτη γραμμή. Κάθε λεπτό προκύπτουν νέα δεδομένα. Δεν υπάρχουν στιγμές ησυχίας και με λιγότερο φόρτο εργασίας.
Βλέπω τα παιδιά μου ελάχιστα. Κοιμάμαι ελάχιστα. Είμαι σε συνεχή εγρήγορση. Είναι επιλογή μου αυτή τη στιγμή.
Και όμως, όταν κάποια στιγμή ο υπολογιστής κλείνει και το κινητό σταματά να χτυπάει σαν τρελό, επιστρέφω σπίτι μου. Που είναι το καταφύγιό μου. Που είμαι ασφαλής. Είμαι ασφαλής και ήρεμη με την οικογένειά μου και αυτό είναι μεγάλη ευλογία.
Και πιστέψτε με δεν το έχουν όλοι αυτό το πλεονέκτημα. Υπάρχουν οικογένειες που η βία είναι η καθημερινότητά τους. Γυναίκες, παιδιά αλλά και άνδρες που η συνύπαρξη με τα μέλη της οικογένειάς τους δεν είναι ειρηνική. Και δεν αναφέρομαι στα συνηθισμένα καβγαδάκια και τις αψιμαχίες που όλοι έχουμε κάποιες στιγμές. Αναφέρομαι σε οικογένειες που η βία - λεκτική, σωματική, σεξουαλική - είναι εκεί, κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Αναφέρομαι στους ανθρώπους που η παραμονή τους στο σπίτι δε σημαίνει θαλπωρή, αγάπη και ξεκούραση έστω και με στιγμές έντασης. Αλλά σε αυτούς που ο εγκλεισμός είναι "θηλιά" και η συνύπαρξη οδηγεί σε εξάρσεις βίας με πολύ άσχημα αποτελέσματα.
Συνεχής τριβή, πίεση, φόβος, αβεβαιότητα μάς κλονίζουν όλους. Πόσω μάλλον αυτούς που ζουν σε ήδη κλονισμένα και δυσκολεμένα περιβάλλοντα.
Ο Σύνδεσμος Μελών Γυναικείων Σωματείων, που στηρίζει τη Γραμμή SOS για τις κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, είναι σε απόλυτη εγρήγορση. Η Γραμμή SOS 801.11.16000 συνεχίζει να προσφέρει βοήθεια και στήριξη 24 ώρες το 24ωρο.
Αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο για όλους μας. Οι στιγμές έντασης, τουλάχιστον μέχρι να το συνηθίσουμε όλο αυτό, είναι αναπόφευκτες.
Ας βρίσκεται όμως ψηλά στις προτεραιότητές μας και η έννοια της ασφάλειας σε όλα τα επίπεδα. Ενημερώστε τους ανθρώπους που ξέρετε ή πιστεύετε ότι ζουν σε συνθήκες βίας, ότι έχουν μια γραμμή στην οποία μπορούν να απευθυνθούν.
Συνήθως στα δύσκολα λέμε "πάρε μια βαθιά ανάσα, πάλεψε και κάποια στιγμή όλα τα τελειώσουν".
Είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά είμαι και προσγειωμένη στην πραγματικότητα, θέλοντας και μη.
Ακολουθούμε τις οδηγίες, μένουμε σπίτι. Φροντίζουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, το μυαλό μας, την ψυχή μας. Τώρα είμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Και αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τώρα χρειάζεται να είμαστε ευσυνείδητοι περισσότερο από ποτέ, καλοί με τον εαυτό μας και να φροντίζουμε έστω και εξ αποστάσεως αυτούς που νοιαζόμαστε.
