Πήρα τη βαλίτσα μου γεμάτη δώρα και τον υπέρμετρο εγωισμό μου και πήγα στην Αφρική να βοηθήσω τα παιδιά που υποφέρουν….Την πρώτη μέρα είχα μια υπερδιέγερση, έναν αχαλίνωτο ενθουσιασμό. Να δω τα μικρά παιδιά, να τα αγκαλιάσω, να παίξω μαζί τους, να τους δώσω τα δώρα μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή στο δρόμο για το Bombo, την κοινότητα που θα πηγαίναμε να κάνουμε δράσεις και να βοηθήσουμε με το χτίσιμο μιας αίθουσας, με φάρμακα, με εξετάσεις παιδιών και ενηλίκων από τους γιατρούς μας, με χίλια δυο που είχαμε σκεφτεί ότι θα τους έκαναν τη ζωή καλύτερη.
Μου πήρε λίγες ώρες μέχρι να καταλάβω ότι λειτούργησα πολύ, μα παρα πολύ εγωιστικά. Πήγα σε έναν τόπο, με άλλη κουλτούρα, άλλη καθημερινότητα, κουβαλώντας όσα ξέρω από τη δική μου κουλτούρα. Λάθος, μεγάλο λάθος. Αυτά έπρεπε να τα είχα αφήσει πίσω μου, σπίτι μου, πριν καν μπω στο αεροπλάνο και φύγω από την Ελλάδα. Η διαίσθηση μου, μου έλεγε ότι κάπου σε όλο αυτό υπάρχει ένα λάθος. Μα την ίδια στιγμή σκεφτόμουν ότι ήρθα σε αυτό τον τόπο με πολύ αγάπη μέσα μου, που θέλω να τη μοιράσω, να τη σκορπίσω απλόχερα σε όλους γύρω μου.
Και όμως…. Τον εγωισμό να προσφέρω, να νοιώσω σημαντική, είχα ανάγκη τελικά να τροφοδοτήσω.
Δεν ήμουν όμως μόνη. Στην Ουγκάντα είχα την ευλογία να πάω με άλλους 12 ανθρώπους που μέχρι πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο είμασταν εντελώς άγνωστοι. Και όμως συντονιστήκαμε. Όλοι κάναμε αυτή την κοινή συνειδητοποίηση. Όλοι αποφασίσαμε από το πρώτο μόλις 24ώρο ότι οφείλουμε αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι να αλλάξουμε προσέγγιση στον τρόπο που βλέπαμε ότι θα βοηθήσουμε τα παιδιά και τους ενήλικες στην πανέμορφη αυτή χώρα. Όλοι πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι τα χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν θα τους προσέφεραν επι της ουσίας τίποτα. Μιλήσαμε, εκφράσαμε απόψεις, συν-λειτουργήσαμε σαν ομάδα, συνεργαστήκαμε και αποφασίσαμε να γίνουμε ουσιαστικοί. Να αφήσουμε στην άκρη τα δεδομένα που είχαμε στο μυαλό μας και να αφουγκραστούμε όσα έχουν πραγματικά ανάγκη οι άνθρωποι που συναντήσαμε.
Και οι άνθρωποι στην Ουγκάντα δεν έχουν ανάγκη από χρήματα και υλικά αγαθά.
Δεν έχουν ανάγκη από τροφή, δεν πεινούν, είναι αγρότες και όλοι έχουν από ένα μικρό ελάχιστο κομμάτι γης να καλλιεργήσουν και να πάρουν τα χρειαζούμενα για να επιβιώσουν.Αυτό που έχουν ανάγκη είναι να τους δώσεις τα εργαλεία να είναι αυτόνομοι. Να τους εκπαιδεύσεις! Αυτή ήταν η απάντηση στο ερώτημα μας, μα τι κάνουμε εδώ; Πως μπορούμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί. Να τους εκπαιδεύσεις στα απλά και καθημερινά – αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα- όπως την υγιεινή για παράδειγμα. Να τους μεταφέρεις γνώση πως μπορούν να καλλιεργήσουν τη γη τους πιο αποδοτικά και ποιοτικά. Να τους δώσεις εργαλεία για την εκπαίδευση των παιδιών στα σχολεία. Νέες μεθόδους που να ανταποκρίνονται στην κουλτούρα και τις ανάγκες τους. Δεν θα τους πας τόνους ρύζι, αλλά θα τους βοηθήσεις να καλλιεργήσουν τη γη τους και να παράγουν μόνοι τους την τροφή τους. Θα τους ενημερώσεις για την διατροφή που είναι ωφέλιμη για τις δικές τους ανάγκες. Προσαρμοσμένη στον τρόπο ζωής τους, το κλίμα τους, τις συνήθειες και τις πρώτες ύλες που μπορούν οι ίδιο να παράγουν.
Θα τους δείξεις με ποιο τρόπο μπορούν να συλλέγουν και να φιλτράρουν το νερό της βροχής για να το χρησιμοποιούν οι ίδιοι , δεδομένου ότι δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Θα εκπαιδεύσεις τους γιατρούς τους να αντιμετωπίζουν με τις νέες μεθόδους που υπάρχουν, τα προβλήματα που περισσότερο τους απασχολούν. Η λίστα είναι ανεξάντλητη αλλά η προσέγγιση είναι μια και μοναδική. Εκπαίδευση. Να σταθούν στα πόδια τους με τις δυνάμεις τους.
Οτιδήποτε φτάνει σε αυτούς έτοιμο στο πιάτο, απλά ενισχύει την λογική της επαιτείας. Του ανοιχτού χεριού που περιμένει να πάρει. Και εμείς οι δυτικοί τους το έχουμε καλλιεργήσει δεκαετίες τώρα. Είναι βαθιά πολιτικό το ζήτημα. Η Ουγκάντα και οι περισσότερες χώρες της Αφρικής ήταν αποικίες χωρών της Δύσης. Τις απομυζούσαν και τις εκμεταλλεύονταν. Και αυτό δεν έχει πάψει. Συνεχίζει χωρίς τη σφραγίδα του αποικιοκράτη που εισέβαλε στη χώρα, καταλάμβανε και έκανε κουμάντο. Τώρα είναι τα μεγάλα κεφάλαια που κάνουν τη δουλειά. Αθόρυβα και χωρίς πολιτικά αξιώματα. Τώρα είναι τα μεγάλα κεφάλαια που κάνουν business στην ήπειρο, κρατώντας τους λαούς σε μια μόνιμη εξαθλίωση για να μην έχουν δυνάμεις αλλά ούτε και συνείδηση να διεκδικήσουν για τη ζωή τους.
Όσοι θέλουν να βοηθήσουν θα πρέπει να το έχουν αυτό καλά στο μυαλό τους. Λίγα ή πολλά χρήματα δεν θα φέρουν την αλλαγή. Για να βοηθήσεις πρέπει να πας πολύ συνειδητά να καταθέσεις ψυχή. Να είσαι παρών, να έχεις ανοιχτά μάτια και αυτιά. Να κατανοήσεις ποιος είναι λαός που συναντάς. Να αντιληφθείς ποιες είναι οι δικές του ανάγκες και οι δυνατότητες. Και εκεί πάνω να χτίσεις. Ή μάλλον καλύτερα να προμηθεύσει με τα εφόδια να χτίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Με σεβασμό στην ταυτότητα τους ως λαός και στην αξιοπρέπεια τους ως άνθρωποι.
ΥΓ 1 Στην Ουγκάντα η ομάδα Bombo Kids έφτιαξε μια αίθουσα για 300 παιδιά στο σχολείο του BOMBO, δώρισε φάρμακα, οι γιατροί εξέτασαν παιδιά και ενήλικες, παρείχε εκπαιδευτικό υλικό σε 4 σχολεία, δώρισε Lap top με εκπαιδευτικό υλικό σε 3 σχολεία, παρείχε τρόφιμα για τα γεύματα εκατοντάδων παιδιών σε σχολεία και διαμεσολάβησε με τη βοήθεια των γιατρών της ομάδας, να έρθουν στην Κρήτη για μετεκπαίδευση γιατροί από τα τοπικά νοσοκομεία. Πέρασε δεκάδες ώρες με τα παιδιά σε Bombo, Monte και Jinja. Τα μέλη της ομάδας μιλήσαμε πολύ, ακούσαμε πολύ περισσότερο τις ανησυχίες, τα όνειρα και τους προβληματισμούς των νέων παιδιών. Πολλοί από την ομάδα βάφτισαν παιδιά με στόχο όχι να τα προσηλυτίσουν, μακριά από εμάς… αλλά να αναλάβουν ως πνευματικοί γονείς την ευθύνη τους. Να φροντίσουν για τα δίδακτρα τους και να τους δώσουν μια ευκαιρία να κυνηγήσουν άλλα πράγματα στη ζωή τους. Στην Ουγκάντα αγκαλιάσαμε και αγκαλιαστήκαμε, φιλήσαμε και φιληθήκαμε. Δώσαμε και πήραμε. Στην Ουγκάντα το μυαλό μας αναγκάστηκε να πάρει άλλες στροφές για να συναντήσει τη συνείδηση μας.
Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ Η ΟΜΑΔΑ BOBMO KIDS ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ BOMBO
ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ BOMBO KIDS ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΑΔΡΑΚΤΑ
ΤΑ LAP TOP ΠΟΥ ΔΩΡΗΣΕ Η ΟΜΑΔΑ BOMBO KIDS ΜΕ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ "ΨΗΦΙΑΚΑ" ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
ΥΓ 2 Σε αυτό το ταξίδι που έκανα με τον Κωσταντίνο Κολυμπιανάκη, τον Δημήτρη Σφακιανάκη, την Τζέσικα Κολυμπιανάκη, τον Μακάριο Μαρματάκη, τη Δώρα Αδρακτά, την Πελαγία Κυριακάκη, την Ειρήνη Νικολούδη, την Μαρία Καρτσώνη, τη Βάλια Λασηθιωτάκη, τον Αντώνη Ρενιέρη, τη Μαρία Παπουτσάκη και την Άννα Φραγκάκη κατάλαβα στο πετσί μου πόσο σημαντική είναι η ομάδα. Η ομάδα που συντονίζεται, συζητά, συναποφασίζει, είναι ευέλικτη και έχει ένα κοινό στόχο και σκοπό.
Πήγαμε με αγάπη και γυρίσαμε πίσω περισσότερο συνειδητοποιημένοι και με τον εγκέφαλο μας σε εγρήγορση για όσα συμβαίνουν στον κόσμο, τον δύσκολο που ζούμε.
Καλοί μου άνθρωποι από τύχη γεννηθήκαμε στον τόπο που γεννηθήκαμε, και εμείς είμαστε πολύ τυχεροί. Κρατήστε το αυτό και θυμηθείτε το κάθε φορά που στο μυαλό σας θα σφηνωθεί η ιδέα ότι είμαστε καλύτεροι. Είμαστε απλά πιο τυχεροί….
ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ TV ΑΝΔΡΙΑΝΗ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΝΙΕΡΗΣ
