Δύο ιστορίες θα σας πω...

Απόψεις
Δύο ιστορίες θα σας πω...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δύο ιστορίες έχω σήμερα να σας πω. Πολύ διαφορετικές αλλά τόσο ίδιες. Δύο ιστορίες για τη ζωή, τη δική μας και των άλλων ….

 ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 1

«Εμένα η φίλη μου είναι μόνο 35 χρονών και έχει καρκίνο, και εγώ αυτό δεν το αντέχω». Αυτή είναι η σκέψη μου, η αφιλτράριστη, όπως ξεπήδησε μέσα στο μυαλό μου, μόλις έμαθα τα νέα …. Εμένα…. Εγώ …… όλη μέρα αυτό στριφογύριζε στο μυαλό μου. Εγώ δεν  μπορώ να το αντέξω. Εγώ έχω θυμώσει. Εγώ φοβάμαι για ότι θα της συμβεί. Εγώ με έχω βάλει σε ένα θρόνο μέχρι τον ουρανό και τώρα μη μου μιλάτε, μη με ενοχλείτε, μη με κοντράρετε σήμερα, γιατί εμένα η φίλη μου έχει καρκίνο. Η φίλη μπήκε σε δεύτερο πλάνο. Τον δικό μου τον πανικό όμως τον έβαλα σε πρώτο πλάνο και θέση διακεκριμένη. Σιγά τα νέα…. Όλοι με το εγώ μας παλεύουμε να δούμε ποιος θα βγει νικητής. Μα δε θέλω να πω τώρα γι αυτό. Θέλω σήμερα να πω άλλα πράγματα. Να πω, σε εσένα που με διαβάζεις και σε εμένα την ίδια, ότι ο αγώνας είναι της φίλης μου. Και οφείλω να σεβαστώ κάθε επιλογή της, κάθε στιγμή της και κάθε συναίσθημα της. Σε αυτή την συνάρτηση ΦΙΛΗ – ΚΑΡΚΙΝΟΣ , υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο συνισταμένες. Οι υπόλοιποι είμαστε εξωτερικοί παράγοντες. Είμαστε γύρω, κοντά, δίπλα. Ακούμε, αγκαλιάζουμε, βοηθάμε, τρέχουμε, δίνουμε φιλί, κρατάμε χέρι. Αυτό που εμένα με βγάζει στο κλάμα και τόσο με τρομάζει, οφείλω να το δω με τον εαυτό μου, να το δουλέψω με μένα. Στη φίλη πρέπει να φτάσω καθαρή και απελευθερωμένη από το προσωπικό μου δράμα, γιατί αλλιώς δεν βοηθάω. Μάλλον βάρος γίνομαι.

Δυστυχώς το κάνουμε αυτό. Άλλος ζει το πρόβλημα, και εμείς πάμε και του κάνουμε προβολές τα δικά μας ζόρια. Όταν ο άλλος απέναντι σου έχει να τραβήξει κουπί γιατί αλλιώς χάθηκε, ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΟΗΘΑΕΙ να του λες εσύ τι πέρασες, εσύ πως νιώθεις, εσύ πόσο βράχος ή χαλικάκι στάθηκες. Βγες από το μικρόκοσμο σου και άκου τι έχει να σου πει. Αν θέλει να σου πει ότι φοβάται πως τίποτα δεν θα πάει καλά, άφησε τον να το πει. Αν φοβάται ότι θα πεθάνει, άφησε τον να το ξεστομίσει, μην του το απαγορεύσεις επειδή εσύ φοβάσαι να το ακούσεις. Άφησε τον να κλάψει, να πέσει, να σηκωθεί, να λυπηθεί, να πενθήσει, να γελάσει, να σταθεί δυνατός. Άφησε τον να είναι ο εαυτός του και όχι να κάνει ότι θα έκανες εσύ. Βγες από το κάδρο, άλλος είναι τώρα ο πρωταγωνιστής.

Η φίλη μου είναι 35 χρονών, πολύ ζωηρή, πνευματικά και σωματικά. Είναι ένα κινητό τρελοκομείο, με ένα μυαλό απίστευτο, μαγικό και ανεξέλεγκτο. Με μια αγκαλιά ζεστή και δυνατή. Με νεύρα που σου σπάνε τα νεύρα. Η φίλη μου δεν ξέρω πως θα το διαχειριστεί όλο αυτό αλλά ότι και αν επιλέξει να κάνει, ο σεβασμός, η κατανόηση και η συμπαράσταση μου θα είναι εκεί γι αυτήν.

 ΙΣΤΟΡΙΑ νο 2

Πριν μέρες ο 93χρονος παππούς μου αισθάνθηκε μια αδιαθεσία και λιποθύμησε. Όταν έφυγαν όλοι οι συμπαραστάτες, που από αγάπη σχεδόν τον μάλωναν για ότι συνέβη, και μείναμε μόνοι μου είπε κατά λέξη…. «Νόμιζα πως πέθανα και ξέρεις τι ωραία που ένιωσα;»

Σκέφτηκα να τον μαλώσω που σκέφτεται τέτοια πράγματα, αλλά όταν είδα την ηρεμία, τη γαλήνη στο πρόσωπο του, το χαμόγελο του, όταν σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος αυτός είναι 93, έχει χαρεί τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονα του και νοιώθει τόσο καλά πια και με τη ζωή και με το θάνατο, τότε άφησα τα επιχειρήματα περί μακροζωίας στην άκρη και χώθηκα στην αγκαλιά του. Αυτό ένιωθε, αυτή είναι η αλήθεια του. Την άκουσα και συμφιλιώθηκα μαζί της, όπως έχει κάνει καιρό τώρα και ο ίδιος. Δε σημαίνει πως δεν φοβάμαι, δεν λυπάμαι, δεν νιώθω παγωμάρα στη σκέψη και μόνο ότι κάποια στιγμή θα φύγει από κοντά μου…. Αλλά οφείλω να σεβαστώ το πώς νιώθει ο ίδιος.

Δύσκολο φίλε μου να βγεις από τη μέση, να κατέβεις από το θρόνο και να αποδεχτείς ειλικρινά τη σκέψη και τα συναισθήματα του άλλου. Μα τελικά είναι απελευθερωτικό και πολύ ανθρώπινο.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News