Είναι Παρασκευή πρωί και είμαι στο υγειονομικό. Κάνω τα τελευταία εμβόλια πριν φύγω για την Ουγκάντα. Στο γραφείο της Ειρήνης είναι δύο καθηγητές και μια μαθήτρια. Ετοιμάζονται να πάνε Μαρτινίκα στα πλαίσια του Erasmus. Πόσο τυχεροί μαθητές σκέφτομαι. Από μικροί έχουν την ευκαιρία να κάνουν ένα ταξίδι που εύκολο δεν το λες. Πάνε σε μια χώρα τόσο διαφορετική, θα μείνουν εκεί για λίγο. Θα γνωρίσουν ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, μια άλλη καθημερινότητα. Η εμπειρία τους αυτή είμαι σίγουρη θα καθορίσει πολλά για το μετέπειτα. Όταν εκτίθεσαι σε ερεθίσματα πολύ διαφορετικά από τα συνήθη, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου σε ένα τόσο διαφορετικό περιβάλλον, όταν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που έχουν τόσο διαφορετικές συνήθειες από τις δικές σου, αυτό μόνο να σου ανοίξει τους ορίζοντες μπορεί. Βλέπεις το διαφορετικό. Σκέφτεσαι διαφορετικά. Ανοίγει το μυαλό σου. Ανοίγει η σκέψη σου και η αντίληψη σου. Τα ζήλεψα τα παιδιά, αλήθεια. Πολύ θα ήθελα να ταξιδέψω στον κόσμο από μικρότερη ηλικία. Νομίζω θα είχα ξεπεράσει πολλές φοβίες και θα είχα «σπάσει» πολλά στεγανά νωρίτερα.
Πιάσαμε την κουβέντα και όταν τους είπα ότι πάμε στην Ουγκάντα για εθελοντισμό, είδα πως ζήλεψαν και αυτοί λιγάκι! Και όπως μου είπε ο καθηγητής τους, θα ήταν εξαιρετική ευκαιρία για τα παιδιά να βιώσουν μια τέτοια εμπειρία! Έφυγα και συνειδητοποίησα ότι χαμογελούσα…. Μπήκε το σποράκι! Έπεσε η ιδέα στο τραπέζι. Μαθητικές εκδρομές για εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ζόρικο να το οργανώσεις αλλά όχι ακατόρθωτο! Σκεφτείτε το μέγεθος της εμπειρίας και τα οφέλη που θα έχουν αυτά τα παιδιά, βρισκόμενα σε μια ξένη χώρα, να λειτουργούν σαν ομάδα για να κάνουν το καλύτερο τους με στόχο να στηρίξουν και να βοηθήσουν ανθρώπους εντελώς άγνωστους σε αυτά. Μαθήματα ζωής τα λένε αυτά. Παιδαγωγική στην πράξη. Κοινωνική αλληλεγγύη στην πράξη. Το αφήνω σαν ιδέα, να υπάρχει…
Το δικό μας ταξίδι!
Για μένα αυτή η εμπειρία ξεκινά σε λιγότερο από ένα μήνα. Μάλλον έχει ξεκινήσει λίγους μήνες τώρα, από την στιγμή που μπήκα στην ομάδα Bombo Kids και άρχισα να μοιράζομαι την αγωνία όλη της ομάδας να συγκεντρώσουμε πόρους για να χτίσουμε μια αίθουσα στο σχολείο – ορφανοτροφείο της κοινότητας του Μπόμπο. Μια αίθουσα για 300 παιδιά που ζουν σε συνθήκες δύσκολες αλλά χαμογελούν πολύ.
300 παιδιά που άλλα από αυτά είναι ορφανά και από τους δύο γονείς, άλλα ζουν στο ορφανοτροφείο γιατί η οικογένεια τους δεν μπορεί να τα μεγαλώσει λόγω φτώχιας, άλλα πηγαίνουν στο σχολείο του Μπόμπο, για να έχουν τη βασική εκπαίδευση και ένα πιάτο φαγητό. Και πιστέψτε με αυτό το πιάτο φαί δεν είναι δεδομένο σε πολλά σπίτια στην Ουγκάντα. Η φτώχια θερίζει. Ο αναλφαβητισμός επίσης. Και όσο τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, τόσο δεν θα δημιουργούνται και οι συνθήκες για να αλλάξουν κάποια πράγματα σε αυτή τη χώρα. Η εκπαίδευση είναι εργαλείο και στην περίπτωση τους, όπου η οικονομική εξαθλίωση είναι δεδομένη, η εκπαίδευση είναι όπλο. Δημιουργεί μια διέξοδο. Πολλά μπορούν να αλλάξουν όταν ένα παιδί μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει. Αλλάζει ο τρόπος σκέψης του, αλλάζουν τα δεδομένα στο μυαλό του, οι δυνατότητες του και σίγουρα του μπαίνουν ιδέες(!) να αλλάξει αυτό που ζει. Στην αποστολή μας αυτή, δεν θέλουμε να προσφέρουμε προσωρινή ανακούφιση. Δεν πάμε για να δώσουμε λίγο ρύζι, να κατευνάσουμε την πείνα για μερικούς μήνες και να φύγουμε.Και όσοι το κάνουν , καλώς το κάνουν. Η ουσιαστική ανάγκη σε χώρες όπως η Ουγκάντα είναι η δημιουργία δομών. Είναι η βάση για να αλλάξουν τα πράγματα. Και στη δική μας ομάδα, η σκέψη είναι κοινή. Όλα ξεκινούν από την εκπαίδευση των παιδιών . Αν τα παιδιά μπορούν να πάνε στο σχολείο, αν έχουν μια αίθουσα να στεγάζονται και να κάνουν σε ανθρώπινες συνθήκες την προσπάθεια τους να αποκτήσουν έστω και τις βασικές δεξιότητες, αν έχουν την πρόσβαση στην πληροφορία μέσω του διαδικτύου, αν έχουν εκπαίδευση στις σύγχρονες τεχνολογίες, αν έχουν και ένα πιάτο φαγητό – που γι αυτά και τις οικογένειες τους αποτελεί κίνητρο αλλά και λύση στο καθημερινό πρόβλημα της επιβίωσης- τότε μπορούμε να μιλάμε έστω και με συγκρατημένη αισιοδοξία, για μια προσπάθεια που μπορεί να αποφέρει καρπούς στα επόμενα χρόνια.
Τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα
Ξέρουμε πολύ καλά και οι 13 που θα πάμε σαν ομάδα στην Ουγκάντα ότι δεν θα λύσουμε τα βασικά τους προβλήματα. Που είναι πολλά, μεγάλα και πολύ μακριά από τη δική μας πραγματικότητα. Αλλά βάλαμε τα δυνατά μας, βρήκαμε πόρους και ταξιδεύουμε μέχρι εκεί για να βάλουμε ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο. Για να μπορούν αυτά τα παιδιά και όσα ακολουθήσουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους με ένα ισχυρό εργαλείο, αυτό της γνώσης. Στην άκρη του μυαλού μας έχουμε τη σκέψη ότι φεύγοντας από εκεί τα παιδιά αυτά, που πιθανότατα δεν έχουν ιδέα που είναι η Ελλάδα και σίγουρα δεν ξέρουν ούτε την Κρήτη, πόσο μάλλον το Ηράκλειο, ξέρουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται γι ΄αυτά και προσπαθούν με όσες δυνάμεις έχουν, για τη ζωή και το μέλλον τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Περιμένω πως και πώς να φτάσω στην Ουγκάντα, να δω αυτές τις υπέροχες φάτσες και να ανοίξει το μυαλό κ η καρδιά μου. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο ωραίο σε όλη αυτή την ιστορία; Οι άνθρωποι που άκουσαν τις σκέψεις μας και πολύ αυθόρμητα στάθηκαν δίπλα μας. Πολλούς από αυτούς δεν τους γνωρίζω καν. Αλλά η αποστολή μας τους συγκίνησε και στάθηκαν στο πλάι μας. Οι γονείς από τα σχολεία των παιδιών μου, οι συμμαθητές του Αντώνη και του Κωσταντή που φορούν τα φοβερά μπλουζάκια με το σήμα της αποστολή μας «We love Bombo Kids» και έστειλαν χρήματα από τους κουμπαράδες τους, οι συνάδελφοι μου στη δουλειά, οι φίλοι μου που μπήκαν μπροστάρηδες και μετέδωσαν το μήνυμα. Όλοι αυτοί είναι η ομάδα μας. Μια τεράστια ομάδα από εκατοντάδες Κρητικούς που στέλνουν εμάς τους 13 στην Ουγκάντα για να κάνουμε πράξη την αγάπη μας στον άλλο άνθρωπο.
Σας ευχαριστούμε που πιστεύετε σε εμάς. Σας ευχαριστούμε που πιστεύετε ακόμα στα μικρά θαύματα που κάνει η αλληλεγγύη. Είναι στιγμές που όλοι μας νοιώθουμε μικροί, αβοήθητοι και αδύναμοι να αλλάξουμε τούτο τον κόσμο. Και αυτή είναι η αλήθεια δυστυχώς. ΑΛΛΑ υπάρχουν και φορές που εμείς οι μικροί, γινόμαστε πολλοί και μπορούμε. Μπορούμε πολλά!
