Πριν κάνω παιδιά, νεαρά και κλειστόμυαλη ακόμη, άκουγα για εκτρώσεις και μέσα μου ενεργοποιούνταν σχεδόν αυτόματα η κοινωνική επιταγή «αυτά είναι του διαβόλου, ανήθικα πράγματα». Η σκέψη μου και η ευαισθησία μου εξαντλούνταν στο γεγονός ότι ένα παιδί είναι δώρο από το θεό, από τη φύση. Ένα παιδί είναι ευλογία και όλα τα συναφή. Η αντίδραση μου εστίαζε στο αγέννητο μωρό. Για τη γυναίκα που το φέρει, δεν σπαταλούσα και πολύ φαιά ουσία. Φυσικά και δεν εξέταζα περισσότερο το θέμα γιατί δεν με απασχολούσε. Ως μικρά και ανόητη που ήμουν.Όταν έκανα παιδιά συνειδητοποίησα ποια είναι ακριβώς η ευλογία να κάνεις παιδί.
Συνειδητοποίησα ότι κλονίζεται όλο σου το είναι και αν έχεις μια ευκαιρία να βελτιωθείς σαν άνθρωπος και να αποτινάξεις από μέσα σου τα μικρά και περίεργα που σε ταλαιπωρούν και κατ΄ επέκταση ταλαιπωρείς και εσύ τους άλλους, αυτή η ευκαιρία σίγουρα είναι όταν γίνεσαι γονιός. Η βιολογική σύλληψη ενός παιδιού δεν σε κάνει αυτόματα γονιό και σίγουρα δεν σε κάνει αυτόματα ικανό και άξιο να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο, να του δημιουργήσεις ένα ασφαλές πλαίσιο να αναπτυχθεί σαν προσωπικότητα και να ξεδιπλώσει όλο του το μεγαλείο.
Τόμοι επιστημονικών βιβλίων, ώρες διαλέξεων , συζητήσεις επί συζητήσεων μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας για την υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, για την αποτελεσματική διαπαιδαγώγηση, για όλες εκείνες τις λεπτομέρειες ή τις κομβικές στιγμές που σηματοδοτούν θετικά ή αρνητικά την εξέλιξη ενός μικρού παιδιού σε ένα υγιή, ανεξάρτητο, χαρούμενο, ισορροπημένο ενήλικα. Και σε όλα αυτά φυσικά πρωταρχικό ρόλο έχουν οι γονείς. Οι επιλογές που θα κάνουν, η στάση που θα κρατήσουν. Και αλίμονο σε εμάς που κάνουμε λάθη και πληγώνουμε τα παιδιά. Τόσο αυστηρή είναι η κοινωνία μας σε αυτό το θέμα που είναι πάντα έτοιμη να λιθοβολήσει το γονιό και να του επιρρίψει την ευθύνη για κάθε – μα κάθε- λάθος που κάνει το παιδί του.Αυτή η ίδια η κοινωνία που θέλει τους άριστους γονείς, που δεν συγχωρεί λάθη, είναι η ίδια που υποστηρίζει ότι οι αμβλώσεις, οι εκτρώσεις δηλαδή, είναι ανήθικες. Είναι η ίδια κοινωνία που αναρτά αφίσες για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού και την ανηθικότητα στην επιλογή μιας γυναίκας να σταματήσει την εγκυμοσύνη. Σε αυτή την περίπτωση δεν εξετάζει ούτε στο ελάχιστο αν η γυναίκα, αν οι βιολογικοί γονείς του αγέννητου παιδιού, είναι σε θέση, είναι ικανοί να μεγαλώσουν ένα παιδί.Όλη η αγωνία και η αυστηρότητα της κοινωνίας για τους τέλειους- αποτελεσματικούς γονείς, εξαφανίζεται ως δια μαγείας, και αναδύεται η επιτακτική ανάγκη να γεννηθεί ένα παιδί οπωσδήποτε από τη στιγμή που έχει γίνει η βιολογική σύλληψη.
Αναρωτήθηκε κανείς για τις συνθήκες;
Αυτή η κοινωνία αναρωτήθηκε υπό ποιες συνθήκες προέκυψε η εγκυμοσύνη; Μήπως ήταν τυχαία; Μήπως οι δύο σύντροφοι ελάχιστα γνωρίζονταν; Μήπως η γυναίκα δεν ήταν καν γυναίκα αλλά ένα ανήλικο κορίτσι, μια μαθήτρια γυμνασίου ή λυκείου που θα έπρεπε ξαφνικά να ξεχάσει ότι είναι παιδί η ίδια και να μεγαλώσει ένα άλλο παιδί με τα μυαλά και την ωριμότητα που κουβαλά ένας έφηβος; Μήπως η εγκυμοσύνη ήταν αποτέλεσμα μιας κακοποιητικής πράξης σε βάρος της γυναίκας, δηλαδή ενός βιασμού;
Μήπως η οικονομική κατάσταση της γυναίκας ή του ζευγαριού ακόμη, είναι τόσο άθλια που δεν είναι δυνατό ούτε οι ίδιοι να επιβιώσουν σε ανθρώπινες συνθήκες, πόσο μάλλον ένα παιδί;
Μήπως η γυναίκα αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που μια εγκυμοσύνη μπορεί να αποβεί μοιραία;
Μήπως το έμβρυο είναι καταδικασμένο λόγω σοβαρότατου προβλήματος υγείας;
Μήπως απλά η γυναίκα δεν είναι έτοιμη να γίνει μάνα; Μήπως δεν είναι έτοιμο το ζευγάρι και κυρίως η γυναίκα να αναλάβει την τεράστια, την γιγάντια ευθύνη να φέρει στη ζωή έναν άνθρωπο και να του δείξει το δρόμο; Χιλιάδες μήπως, χιλιάδες σενάρια, χιλιάδες προσωπικές ιστορίες.
Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση
Οι αυστηροί της υπόθεσης θα πουν με υψωμένο τα δάχτυλο «αν δεν ήθελε παιδί, να μην πήγαινε γυρεύοντας». Είναι αυτοί οι ίδιοι προφανώς που τηρούν το αλάθητο στη ζωή τους. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν κάνει ούτε ένα σφάλμα, δεν έχουν κάνει ποτέ τους κακή εκτίμηση των πραγμάτων. Είναι οι τέλειοι…… Οι άλλοι τώρα, οι κανονικοί, που κάνουν και λάθη, να σας ενημερώσω ότι έχουν ως άνθρωποι το δικαίωμα για αυτοδιάθεση. Έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν πως θα διορθώσουν το λάθος που έγινε. Έχουν το δικαίωμα να μετριάσουν τις επιπτώσεις, τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει αυτό το λάθος στη ζωή τους. Έχουν το δικαίωμα να μην καταδικάσουν τον εαυτό τους και κανένα άλλο υπο την ομηρία της κοινωνικής ηθικής που ουδόλως ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα συναισθήματα, τα αληθινά, γιατί είπαμε οι διαλαλήσαντες την κοινωνική ηθική είναι τέλειοι!
Επίσης κύριοι τέλειοι θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι καμία γυναίκα δεν χαίρεται όταν παίρνει μια τέτοια απόφαση. Καμία γυναίκα δεν φεύγει από το ιατρείο, την κλινική, το νοσοκομείο μετά από μια τέτοια πράξη, με το χαμόγελο στα χείλη. Καμία γυναίκα δεν επανέρχεται σε αυτό που ήταν πριν. ΚΑΜΙΑ! Το σώμα καταπονείται. Το σώμα πονά. Η ψυχή θρυμματίζεται είτε γιατί κουβαλά όλο αυτό το βάρος της κοινωνικής ηθικής, είτε γιατί κουβαλά τα βάρη μιας τέτοιας απόφασης. Τα βάρη που προηγήθηκαν της ιατρικής πράξης, τα βάρη που την ακολουθούν. Κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα, όπως και κάθε άνθρωπος, να διαθέσει το σώμα της όπως επιθυμεί και επιλέγει.
Και κάθε κοινωνία έχει την υποχρέωση να αγκαλιάζει τα δικαιώματα όλων των μελών της με την ίδια θέρμη. Η αυτοδιάθεση είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Αλλά βλέπεις ζούμε σε έναν κόσμο που την ίδια στιγμή είναι απολύτως κατοχυρωμένο, με τη βούλα της υποτιθέμενης κοινωνικής ευαισθησίας, και το δικαίωμα της κρίσης της ζωής των άλλων σύμφωνα μόνο με τα δικά μας πρότυπα… που ανάθεμα και αν τα ακολουθούμε και εμείς οι ίδιο, οι τέλειοι!
