Τη συγκίνησε τόσο πολύ η εικόνα της εγγονής της, δίπλα-δίπλα με τους συμμαθητές της, να τραγουδούν όμορφα, να χαμογελούν, να λάμπουν τα όμορφά τους μάτια, που η γλυκιά κυρία συγκίνησε και εμένα.
Την παρατηρούσα ώρα πολλή. Ήρθε στη γιορτή καλοντυμένη, περιποιημένη, χτενισμένη, όμορφη και λίγο αγχωμένη.
Πάλευε και με το κινητό, που ήταν μάλλον πολύ σύγχρονο για να το χειριστεί. Πάλευε να βγάλει το κορίτσι της το μικρό μια φωτογραφία. Είμαι σίγουρη, θα ανατρέχει στη φωτογραφία αυτή συχνά τις επόμενες μέρες.
Διάβασα την αγγελία ενός κυρίου, συνταξιούχου του Δημοσίου, που αναζητά κυρία να συμβιώσει. Ζητά μονάχα να είναι υγιής, κοινωνική και να μην καπνίζει. Και σε αντάλλαγμα θα της δώσει τη σύνταξή του και το ακίνητό του.
Μια συντροφιά αναζητά και είναι διατεθειμένος να δώσει ό,τι υλικό έχει στη διάθεσή του, ακόμη και αν είναι αυτά για τα οποία πάλευε σε όλη του τη ζωή.
Τη σύνταξή του τη χαρίζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτή τη σύνταξη που για να θεμελιώσει το δικαίωμα να την πάρει δούλευε για μια ζωή ολόκληρη: 8 ώρες, 5 μέρες την εβδομάδα για 5 δεκαετίες.
Το σπίτι, που πολύ πιθανά απέκτησε με πολύ κόπο και στερήσεις, και αυτό το χαλαλίζει για τη συντροφιά της κυρίας που προσμένει να μπει στη ζωή του.
Σκέφτομαι πως είναι πολύ μόνος. Σκέφτομαι πως τα υλικά αγαθά που κατέκτησε σε όλη του τη ζωή τώρα δεν έχουν καμία αξία, υπό την έννοια ότι δεν έχουν να του προσφέρουν καμία χαρά. Η μόνη αξία που έχουν είναι ότι τα βάζει “ενέχυρο” για την ευτυχία που θα βρει στο πλάι της νέας του συντροφιάς.
Βρήκα σήμερα στο γραφείο το πρώτο δώρο από τον δικό μου Άγιο Βασίλη. Ένα υπέροχο κουτί, τόσο καλοβαλμένο, τόσο φινετσάτο με ένα σωρό καλούδια μέσα, που μου χάρισαν τόση πολύ χαρά, που ήταν σαν να πήρα πραγματικά δώρο από τον ασπρομάλλη παππούλη... Χάρηκα, ζεστάθηκε το μέσα μου, γιατί ένας άνθρωπος, μια υπέροχη γυναίκα, με σκέφτηκε, αφιέρωσε χρόνο να επιλέξει το δώρο που θα μου στείλει και το έκανε τη σωστή χρονική στιγμή. Τα μελέτησε όλα για να μου δώσει χαρά.
Και με “έλουσε” και με ένα σωρό ευχές και μαγικές κουβέντες, που με ανέστησαν σε μια δύσκολη κατά τα άλλα μέρα.
Η γιαγιά με συγκίνησε, ο συνταξιούχος κύριος με συγκλόνισε και ο δικός μου Άγιος Βασίλης μού θύμισε να είμαι ανοιχτή στις στιγμές που η χαρά τρυπώνει στη ζωή μου.
Γλυκιά μου γιαγιά που σε συνάντησα στο Μουσείο, σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχεις την εγγονή σου δίπλα σου, κοντά σου, να την καμαρώνεις και να την σφιχταγκαλιάζεις!
Καλέ μου συνταξιούχε του Δημοσίου - όπως αυτοπροσδιορίζεσαι - σε καμαρώνω που δεν καταθέτεις τα όπλα και συνεχίζεις να αναζητάς τον άνθρωπο που θα σε κάνει να νιώθεις όμορφα και να ζεις καλά. Το συνοικέσιο να είναι επιτυχές εύχομαι, και να ζήσεις με μια σύντροφο στο πλευρό σου, που θα έχει την ίδια όρεξη για ζωή, όπως εσύ!
Και εσύ υπέροχή μου γυναίκα, που με σκέφτηκες με έναν τρόπο τόσο γλυκό και ξεχωριστό, σου εύχομαι να έχεις γύρω σου ανθρώπους όπως εσένα. Ανθρώπους που δεν είναι φειδωλοί, αλλά είναι κιμπάρηδες και στα συναισθήματα, και στα λόγια τα αληθινά και στις πράξεις. Όλα άφθονα να τα έχεις, μα πάνω από όλα άφθονη να έχεις αγάπη και αξιοσύνη για τον εαυτό σου.
Καλές γιορτές σε όλους μας. Ανθρώπινες μέρες στη ζωή μας. Αληθινές αγάπες στην καρδιά μας!
