Τι μπορούν να κάνουν 80 εθελοντές και ένα γενναίο κορίτσι με όραμα; Πολλά πράγματα! Πιστέψτε με….
Όπως για παράδειγμα μια ταινία. Μια ταινία για το Alzheimer, για τους φροντιστές, για τους ασθενείς, για όλους αυτούς που εμπλέκονται σε μια τόσο επώδυνη πορεία ζωής.
Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για μια ακόμη φορά για την ταινία μας, και πια να μιλήσω για όλα αυτά που μοιραστήκαμε μαζί σας , κατά τη διάρκεια των προβολών της στην Κρήτη και την Αθήνα.
Όλοι μας είχαμε μια τεράστια συστολή αρχικά. Αγωνιούσαμε πως οι ίδιοι οι φροντιστές που θα δουν την ταινία, θα αισθανθούν. Αν καταφέρει να φτάσει σε αυτούς ακέραιος, ο σεβασμός μας στον καθημερινό τους αγώνα.
Και για να είμαι ειλικρινής είχαμε και την αγωνία αν το αποτέλεσμα δικαιώσει την αρχική μας πρόθεση. Την αρχική πρόθεση και σκέψη της Μαρίας, της δημιουργού της ταινίας, η οποία είχε το κουράγιο να τη μοιραστεί με όλους εμάς, και να μας κάνει αυτομάτως κοινωνούς του στόχου της. Και αυτός ο στόχος ήταν και παραμένει ένας. Να νοιώσουν οι φροντιστές περήφανοι για τον εαυτό τους. Περήφανοι για το κουράγιο που επιδεικνύουν κάθε μέρα να φροντίζουν τους αγαπημένους τους που πάσχουν και να τους βλέπουν την ίδια στιγμή να χάνονται στο λαβύρινθο της ασθένειας τους.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι καθημερινοί ήρωες που ζουν δίπλα μας, δεν ζουν μόνο την απώλεια του δικού τους ανθρώπου αλλά χάνουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί η αγωνία μας ήταν μεγάλη. Πως θα καταφέρουμε να στείλουμε το μήνυμα μας και αυτό να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στους θεατές.
Από τη μια λοιπόν ήταν το μήνυμα που θέλαμε να στείλουμε και από την άλλη το μέσο που θα χρησιμοποιούσαμε. Το μέσο μας, ήταν η ταινία η ίδια.
Μια ταινία από εθελοντές, μια ταινία που όσοι εμφανίστηκαν στην οθόνη ουδεμία σχέση είχαν με την υποκριτική και τον κινηματογράφο.
Εξαιρούμε φυσικά τους επαγγελματίες ηθοποιούς που μοιράστηκαν το στόχο μας, ο Γιώργος Κιμούλης, η Κάρμεν Ρουγγέρη, ο Κώστας Αποστολάκης, ο Γιώργος Χρανιώτης και ο Γιάννης Ζουγανέλης. Όλοι οι υπόλοιποι με το συναίσθημα μας σταθήκαμε στο ρόλο μας.
Δεν είμαστε ηθοποιοί, υποδυθήκαμε τους ρόλους της ταινίας. Δεν κάναμε κινηματογράφο, κάναμε μια ταινία για το Alzheimer.
Και το αποτέλεσμα αυτού;
Τα βλέμματα σας μετά από κάθε προβολή. Οι κουβέντες που μοιραστήκαμε. Οι σφιχτές αγκαλιές σας.
Όλα αυτά ήταν το μεγαλύτερο μπράβο για την προσπάθεια μας. Όλοι εσείς μας κάνατε να νοιώσουμε ότι το μήνυμα έφτασε στους αποδέκτες του. Σε κάθε προβολή που συναντιόμαστε θυμάμαι γιατί βρίσκομαι εκεί, γιατί βρισκόμαστε όλοι μας εκεί. Γιατί έχουμε καλή πρόθεση. Γιατί θέλουμε όσοι περνούν πολύ ζόρικα στη ζωή τους, να νοιώσουν ένα χέρι να τους ακουμπά στον ώμο και να τους δίνει κουράγιο.
Αυτή ήταν η αρχή της σκέψης που είχε η Μαρία ξεκινώντας την ταινία και εκεί στο ίδιο ακριβώς σημείο, φτάνει και η πρόθεση όλων μας.
Είμαι πολύ περήφανη για τη δουλειά μας. Είμαι πολύ περήφανη για την μηδενικού budget ταινία μας. Είμαι πολύ περήφανη για όλους τους ανθρώπους που έγιναν μια γροθιά και για 2 χρόνια δούλεψαν σκληρά. Είμαι πολύ περήφανη για τους ανθρώπους που ενσάρκωσαν τους ρόλους και δεν ήταν ηθοποιοί . Είμαι πολύ περήφανη για τους επαγγελματίες που μας στήριξαν και μας αντιμετώπισαν σαν ίσους προς ίσο. Είμαι πολύ περήφανη για το σκοπό της ταινίας. Είμαι πολύ περήφανη που ξέρω ότι κάθε εισιτήριο που κόπηκε είναι ένα λιθαράκι στις δράσεις ενός δυναμικού και αποτελεσματικού συλλόγου και αναφέρομαι στην Αλληλεγγύη Ηρακλείου. Είμαι πολύ περήφανη που ξέρω πως η πρόθεση 80 και πλέον ανθρώπων θα έχει αντίκρισμα στη ζωή και στην καθημερινότητα ασθενών και φροντιστών μέσα από τις δράσεις της Αλληλεγγύης. Είμαι πολύ περήφανη για τη Μαρία, τον Αντώνη, το Μάνο, την Αμαλία, τον Χρήστο, την Ιωάννα, τη Φωτεινή, τον Μάνο , τον Alex, τη Βέρα, την Έλσα, την Κατερίνα και όλα τα μέλη της ομάδα μας που για δυο χρόνια αφιερώθηκαν στην ταινία.
Είμαι σίγουρη πια, ότι το μήνυμα έφτασε σε εσάς που έχετε ανάγκη να νοιώσετε έστω και νοερά ένα χέρι στον ώμο σας, να σας δίνει κουράγιο και να αναγνωρίζει τον καθημερινό αγώνα που δίνετε.
Σας ευχαριστούμε.
