Ξεχνούν τα μάτια; Η αγάπη ξεχνά;

Απόψεις
Ξεχνούν τα μάτια; Η αγάπη ξεχνά;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στις 30 Οκτωβρίου η πρεμιέρα της ταινίας "Για θύμισε μου" στο Ηράκλειο

Έχεις σταθεί ποτέ σου απέναντι σε δυο μάτια που κάποτε ξεχείλιζαν αγάπη μα τώρα σε κοιτούν με ένα κενό;

Έχεις πάρει στα δύο σου τα χέρια,  ένα χέρι λατρεμένο, που άλλοτε σε κανάκευε, σε παρηγορούσε, έπαιρνε μακριά κάθε πόνο, πόνο από το κορμί και την ψυχή σου, μα τώρα αυτό το χέρι μοιάζει τόσο δα μικρό στην δική σου τη χούφτα , μικρό και αδύναμο ;

Έχεις νοιώσει τον πόνο τον αβάσταχτο, να χάνεις το γονιό σου, το σύντροφο , τον αδερφό σου, όσο είναι ακόμη ζωντανός;

Σκληρό… απάνθρωπο το συναίσθημα.

Αυτό είναι το συναίσθημα που νοιώθουν κάθε στιγμή οι άνθρωποι που αναγκάζονται να βλέπουν τους αγαπημένους τους να φεύγουν λίγο- λίγο κάθε μέρα από τη ζωή, και να πορεύονται «αλα μπρατσέτα» με την άνοια, με το Alzheimer.

Είναι ότι πιο σκληρό να ζεις ένα ζωντανό θάνατο.  Να κοιτάς τη μάνα σου στα μάτια, να περιμένεις να ψελλίσει έστω και το όνομα σου και αυτή να σε κοιτά, σαν να ήσουν ένας ξένος, ένας άγνωστος.

Πονάει πολύ…. ο άνθρωπος που ζήσατε χιλιάδες στιγμές δίπλα- δίπλα, τώρα να μη σε αναγνωρίζει καν. Πονάει να τον βλέπεις κάθε μέρα να φθίνει και να μην μπορείς να κάνεις το παραμικρό γι΄ αυτό. Νοιώθεις πως η ζωή του φεύγει μέσα από τα χέρια σου, σαν την άμμο. Είναι αβάσταχτο να μην μπορείς πια να μοιραστείς μαζί του, όλα όσα ζήσατε παρέα.

Τα μικρά, τα μεγάλα, τα σημαντικά μα και τα ασήμαντα που κάνουν τις μέρες μας  ζωή.

Πόσο σκληρό είναι να μην μπορείς να κάνεις όνειρα πια με τον αγαπημένο σου.

Να νοιώθεις πως ήρθε ένα χέρι και έσβησε τα πάντα. Έσβησε όσα ζήσατε μαζί, έσβησε όσα νοιώσατε μαζί.

Όλα αυτά τα συναισθήματα δύσκολα μπαίνουν σε σειρά, δύσκολα περιγράφονται με λέξεις. Είναι η ψυχή που τα νοιώθει, είναι η ψυχή που υποφέρει. Και ο πόνος της ψυχής δεν απαλύνεται με λέξεις, αλλά με αγκαλιές και άλλα συναισθήματα δυνατά, ζεστά και ανθρώπινα.

Με την ψυχή μας οδηγό, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων μπήκαμε σε μια περιπέτεια, ξεκινήσαμε ένα ταξίδι με προορισμό την ψυχή όσων υποφέρουν. Όσων η άνοια μπήκε στη ζωή τους και την ανέτρεψε ολοκληρωτικά. Δημιουργήσαμε μια ταινία για όλους αυτούς τους μικρούς ήρωες της ζωής μας, που πονούν, που θρηνούν για την δική τους προσωπική απώλεια.

Η ταινία «Για θύμισε μου» μπήκε στη ζωή μου πριν 1,5 περίπου χρόνο. Όταν η Μαρία Σβολιαντοπούλου που έγραψε το σενάριο και σκηνοθετεί την ταινία με τον Αντώνη Ρενιέρη, μου πρότεινε να συμμετέχω.

Δειλά - δειλά, ξεκινήσαμε τις πρώτες πρόβες και τότε έκανα τη βουτιά σε ένα κόσμο, εντελώς άγνωστο σε εμένα. Δεν είχα την εμπειρία της άνοιας, κανένας πολύ κοντινός που άνθρωπος δεν είχε νοσήσει ποτέ. Γνώριζα για το Alzheimer όσα ξέρει ο περισσότερος κόσμος. Ότι ο ασθενής χάνει σταδιακά τη μνήμη του. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα. Δεν μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ ότι όταν το σώμα χάνει τη μνήμη του, χάνει όχι μόνο όσα έζησε αλλά χάνει και βασικές ιδιότητες – ικανότητες του. Χάνει την ικανότητα της ομιλίας, της επικοινωνίας και πολλές άλλες που σε καθιστούν αυτόνομο και ικανό ενήλικα. Εκφυλιστική η ασθένεια βλέπεις……

Η ασθένεια αυτή όμως δεν αφορά μόνο τον ίδιο τον ασθενή. Αφορά και όσους ζουν μαζί του, όσους τον φροντίζουν. Οι οποίοι σταδιακά επιφορτίζονται με μια τεράστια ευθύνη. Την ευθύνη της φροντίδας ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Σταδιακά βλέπουν έναν ενήλικα που άλλοτε ήταν απόλυτα υγιής και αυτόνομος, να χρειάζεται δίπλα του 24 ώρες το 24ωρο έναν άνθρωπο για να τον ταΐσει, να τον αλλάξει, να τον πλύνει, να τον προσέχει για να μην φύγει, να μην χαθεί, να μην κάνει κακό στον εαυτό του.

Δίπλα σε όλα αυτά που είναι κουραστικά , είναι πραγματικά εξαντλητικά, ο άνθρωπος – φροντιστής ζει ένα μεγαλύτερο δράμα. Ζει την ψυχική απώλεια του αγαπημένου του.

Αυτό ήταν ότι πιο σκληρό κλήθηκα να διαχειριστώ στα πλαίσια της ταινίας.

Ξαφνικά δεκάδες άνθρωποι που συναντώ καθημερινά στη δουλειά μου, στις δραστηριότητες μου για χρόνια, μου μίλησαν για την εμπειρία τους με την άνοια. Μου μίλησαν δακρύζοντας για το πόσο σκληρό είναι να μη σε αναγνωρίζει ο δικός σου άνθρωπος.

Ήταν πολλοί αυτοί οι άνθρωποι, που βουβά ζουν το δικό τους πένθος.

Σε όλους αυτούς είναι αφιερωμένη η ταινία. Η Μαρία έχει ζήσει την ασθένεια. Έχει σπουδάσει την ασθένεια, την έχει μελετήσει και έκανε μια ταινία θαρρώ για να ξορκίσει τον πόνο που γιγαντώθηκε μέσα της, όταν έχασε 2 πολύ αγαπημένα της πρόσωπα.

Όσοι βρεθήκαμε στο πλάι της, νοιώσαμε την ψυχή της. Την άνοιξε μπροστά στα μάτια μας και μας έκανε συνοδοιπόρους στην προσωπική της λύτρωση.

Η ταινία μας κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 30 Οκτωβρίου. Ξεκινώντας από το Ηράκλειο και συνεχίζει σε πολλές πόλεις και φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδας.

Η αγωνία μας μεγάλη. Αγωνία να εισπράξουν τον σεβασμό μας οι άνθρωποι που βιώνουν την ασθένεια στην καθημερινότητα της.

Η καλλιτεχνική αρτιότητα της ταινίας θα κριθεί σε δεύτερο χρόνο. Σε πρώτο πλάνο για εμάς είναι οι ασθενείς, οι φροντιστές και όλοι εμείς που πιθανά να βρεθούμε σε μια από τις δύο θέσεις. Με την ταινία μας θέλουμε να σας ενημερώσουμε, να σας ευαισθητοποιήσουμε και να σας πούμε μέσα από την καρδιά μας ότι ποτέ κανείς δεν μένει μόνος του. Κανείς ποτέ δεν πρέπει να μένει μόνος του.

Κρατήστε στην ατζέντα σας δυο ημερομηνίες.

Στις 30 Οκτωβρίου η ταινία κάνει πρεμιέρα στο Ηράκλειο.

Σε λίγες μέρες θα δημοσιοποιηθούν περισσότερες πληροφορίες για εκείνη τη βραδιά.

Ωστόσο στις 22 Σεπτέμβρη στην αίθουσα «Μ. Καρέλλης» στο κτίριο της Ανδρόγεω, θα γίνει μια μεγάλη εκδήλωση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Alzheimer . Μεταξύ άλλων η υπέροχη Βούλα Στρατάκη θα παρουσιάσει το τραγούδι της ταινίας, ένα τραγούδι καθηλωτικό γεμάτο έντονο συναισθήματα.

Ευχή μας, η ταινία αυτή να  μιλήσει στην καρδιά σας, να σας λυτρώσει...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News