Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας.
Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι ζούμε σε ένα νησί με πληθυσμό 650.000 κατοίκους.
Σε αυτό το νησί έχει συμβεί το εξής δεδομένο.
Τους τελευταίους 9 μήνες 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την ίδια αιτία.
Ας υποθέσουμε ότι αυτή η αιτία ήταν για παράδειγμα ένας «ιός», μια ασθένεια.
Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η αντίδραση του κόσμου και της πολιτείας;
Φαντάζομαι ότι ο κόσμος θα είχε ανησυχήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, έως και πανικοβληθεί. Θα υπήρχαν σίγουρα έντονες κινητοποιήσεις, ίσως ακόμη και οργανωμένες αντιδράσεις έξω από τα νοσοκομεία και τις υπηρεσίες του τομέα υγείας.
Η πολιτεία θα είχε κινητοποιήσει ειδικούς, γιατρούς, επιστήμονες ώστε να βρει άμεσα, τώρα, αυτή τη στιγμή, τη λύση. Να δημιουργήσει ένα αντίδοτο, ένα εμβόλιο, ένα φάρμακο που να καταπολεμά τον ιό που έχει οδηγήσει στο θάνατο, τόσους ανθρώπους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Ίσως να είχε ζητήσει τη συνεργασία επιστημόνων από άλλες χώρες. Ίσως υπουργοί και διοικητικοί να είχαν παραιτηθεί. Πολύ πιθανόν να είχε κλονιστεί η αξιοπιστία της ίδιας της κυβέρνησης, δεδομένου ότι δεν θα έχει βρει τη λύση στην απειλή που οδηγεί στο θάνατο τους πολίτες με σταθερά αυξανόμενο ρυθμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπήρχε μεγάλη, τεράστια κινητοποίηση για να αντιμετωπιστεί η απειλή. Μια απειλή πραγματική, όχι υποθετική. Μια απειλή που είναι εδώ, και έχουμε να την αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητα μας, και όχι απλά σαν ενδεχόμενο που προκύπτει από κάποιο μαθηματικό μοντέλο προβλέψεων.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση θα είχε να αντιμετωπίσει μια ακόμη σημαντική επίπτωση, κοινωνική και οικονομική. Όσοι κατάφερναν να επιζήσουν της μυστηριώδους ασθένειας, θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ασθένειας στο σώμα και την ψυχή τους.
Μεγάλη διάρκεια νοσηλείας, με πολύ υψηλά κόστη για τα ασφαλιστικά ταμεία και το κράτος το ίδιο. Άνθρωποι εκτός αγοράς εργασίας λόγω ανικανότητας, άνθρωποι εκτός κοινωνικού ιστού λόγω βεβαρημένης ψυχολογίας από το τραυματικό σοκ και τις πιθανές επιπτώσεις από την περιπέτεια της υγείας που έζησαν και απείλησε τη ζωή τους.
Προσθέστε επίσης στο σενάριο μας και τη συνθήκη, μεγάλη μερίδα του κόσμου, να μην ανταποκρίνεται στο κάλεσμα, τις προειδοποιήσεις και τα προσωρινά μέτρα που έχουν ληφθεί ώστε να προστατευθεί το υγιές κομμάτι του πληθυσμού.
Και εδώ φαντάζομαι τα κοινωνικά αντανακλαστικά θα ήταν έντονα. Περιθωριοποίηση των «επικίνδυνων» ή ακόμη και βίαια ξεσπάσματα σε βάρος τους.
Ταινία Made in Hollywood !!!!
Πάμε τώρα να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα Made in Crete.
Από τον Ιανουάριο του 2019 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2019, 50 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, από την ίδια ακριβώς αιτία. Σε τροχαίο ατύχημα.
Οι ειδικοί βέβαια συνιστούν να μην τα αποκαλούμε ατυχήματα, καθώς δεν οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον παράγοντα τύχη. Επιλέγοντας τον όρο ατύχημα, υποβαθμίζουμε το μέγεθος της ευθύνης που έχουμε οι ίδιοι σε ένα τέτοιο περιστατικό.
Ας τα αποκαλούμε πλέον, τροχαία συμβάντα.
50 άνθρωποι νεκροί μέσα σε 9 μήνες στους δρόμους της Κρήτης.
Οδηγοί, συνοδηγοί, αναβάτες, πεζοί.
Τα αναλογίζεστε αυτό; 50 άνθρωποι……..
Και ποια τα αντανακλαστικά; Αν εξαιρέσεις τις αναφορές και τα ρεπορτάζ στα ΜΜΕ, τις κουβέντες που κάνουμε μεταξύ μας στις παρέες και μερικά περιπολικά της Τροχαίας στον φονικό ΒΟΑΚ, επι της ουσίας τι άλλαξε;
Άλλαξε μήπως η οδηγική μας συμπεριφορά; Προσωπικά δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής, ούτε εντός πόλης ούτε και στο εθνικό δίκτυο.
Έγιναν έργα – παρεμβάσεις, ώστε να αναγκαστούν οι οδηγοί να συμπεριφέρονται διαφορετικά σε σημεία «καρμανιόλες»;
Και αυτά είναι τα 2 βασικά αντανακλαστικά που θα έπρεπε να λειτουργήσουν από τον πρώτο μόλις θάνατο, καιρό τώρα.
Γιατί το φαινόμενο αυτό, των φονικών τροχαίων δεν συνέβη ξαφνικά το 2019.
Σημειώστε ότι το 2018, είχαμε 58 νεκρούς, μόνο στην Κρήτη.
Σκεφτείτε λίγο τι πραγματικά άλλαξε; Τίποτα.
Ούτε η αίσθηση της ατομικής ευθύνης ως οδηγοί άλλαξε, ούτε η κοινωνική ευθύνη του κράτους ενεργοποιήθηκε.
Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε ακόμη χρόνο, ότι έχουμε περιθώρια, να μην κάνουμε κάτι; Ατομικά, συλλογικά, σε επίπεδο πολιτείας;
Να μας φτιάξουν τους δρόμους. Και αυτό δεν είναι απλά επιθυμητό, είναι απαραίτητο, αναγκαστικό, υποχρεωτικό. Όχι γιατί ενισχύουμε τα κρατικά ταμεία με εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, σαν περιφέρεια. Αλλά γιατί είμαστε πολίτες αυτού του κράτους, που οφείλει, είναι υποχρεωμένο ξανά λέω, να μας παρέχει ασφαλείς δρόμους.
Και τότε θεωρείτε θα λυθεί το πρόβλημα; Σίγουρα θα αποφευχθούν πολλά τροχαία, ίσως αλλάξει η έκβαση τους. Ίσως να μην είναι θανατηφόρα.
Τροχαία θα γίνονται πάντα, όσο οι οδηγοί στερούμαστε παιδείας.
Βαριέμαι και εγώ η ίδια να γράφω και να ξαναγράφω γι΄αυτή την καραμέλα.
Έλα όμως που το κλειδί εκεί βρίσκεται.
Τον ΚΟΚ υποτίθεται τον ξέρουμε όλοι, αφού κάποτε δώσαμε εξετάσεις για δίπλωμα και τα καταφέραμε.
Μήπως να δίναμε αραιά και που ένα επαναληπτικό τεστ να δούμε τι πουλιά πιάνουμε; Ίσως με κάποιο τρόπο και αυτό να βοηθούσε.
Ωραία, ο κανόνας έχει μπει, και σύμφωνα με το δίπλωμα μας, τον έχουμε μάθει.
Το εφαρμόζουμε όμως; Όχι!
Όπως δεν εφαρμόζουμε πολλούς, δεκάδες άλλους κανόνες, γιατί η κουλτούρα μας είναι η κουλτούρα του μάγκα που τα αμφισβητεί όλα και η κουλτούρα της αγένειας. Αυτοί είμαστε. Αγενείς και μαγκιόροι.
Να κάνω εγώ ότι γουστάρω με το αμάξι μου, με τη μηχανή μου. Να γουστάρω τα χιλιόμετρα που ανεβαίνουν στο κοντέρ. Να περάσω με κόκκινο, να περάσω το STOP, να πάω αντίθετα στο μονόδρομο, γιατί είναι η γειτονιά μου εδώ και κάνω εγώ κουμάντο.
Να το πατήσω το «εργαλείο» γιατί ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου και τη βρίσκω.
Να καβαλήσω το παπί ακόμη και αν η όραση μου και η ακοή μου με έχουν αφήσει χρόνια τώρα, γιατί εγώ θέλω να κάμω τις δουλειές μου και δε θέλω να με ενοχλεί άνθρωπος.
Να παρακάμψω τον πεζό στη διάβαση, γιατί οδηγώ και έχω πάντα προτεραιότητα.
Δεν γράφω άλλα παραδείγματα, τα ξέρουμε, τα ζούμε, τα κάνουμε οι ίδιοι.
Το χειρότερο που μας έχει συμβεί πια, είναι ότι ξεφοβηθήκαμε τα τροχαία, ακόμη και τα θανατηφόρα. Εξοικειωθήκαμε με το τέρας. Άλλωστε το έχουμε αντικρύσει τόσες φορές που πια δεν κόβονται τα πόδια μας από τον φόβο.
Κουνήστε λίγο το κεφάλι! Αν ήταν ιός, αν ήταν ασθένεια θα είχαμε κάνει μεγάλο χαμό. Τώρα που η ευθύνη περιλαμβάνει και εμάς, κάνουμε τους παρατηρητές.
Να αλλάξουμε μυαλά γίνεται; Να αλλάξουμε ποιότητα συμπεριφοράς γίνεται;
Τότε ίσως έχουμε την ευκαιρία να γλιτώσουμε από τους επόμενους φόνους που με βεβαιότητα θα ακολουθήσουν.
