Το ξύπνησες, το αγκάλιασες , το συνόδευσες, του ευχήθηκες, το χαιρέτησες και το άφησες σε αυτή την άλλη οικογένεια, που τη λένε σχολείο, και που εκεί έχει τις δικές του συμπεριφορές, άλλους φίλους από αυτούς που γνωρίζεις και καλείς σπίτι, και που τελικά αποτελεί ένα μικρόκοσμο στον οποίο δεν ανήκεις.
Για το παιδί σου λέω, το μικρό ή το μεγάλο, που ξεκίνησε σήμερα τη σχολική χρονιά.
Σίγουρα το πρωί χρειάστηκε να σφίξεις λίγο το χειλάκι ένα δυο φορές, για το δάκρυ που χωρίς κανένα προφανή λόγο, ήθελε να κάνει την εμφάνιση του.
Κάθε χρόνο το ίδιο, τι να κάνεις όμως και εσύ , τα βλέπεις μικρά, στην πρώτη – πρώτη μέρα που μπαίνουν στη μεγάλη αυλή. Τα βλέπεις να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να αυτονομούνται, να αγριεύουν, να γλυκαίνουν.
Έχει τη γλύκα της αυτή η πρώτη μέρα της χρονιάς. Είναι και αυτή μια αφετηρία. Σκέφτεσαι πως είναι μια καλή στιγμή να μπουν όλοι πάλι σε πρόγραμμα. Ρυθμίζεις τα σχολικά, οργανώνεις τα εξωσχολικά, σημειώνεις σε προγράμματα, γράφεις σε τεφτέρια.
Τι να μην ξεχάσεις, τι να θυμηθείς, πόσα θα δώσεις, πόσος χρόνος μένει ελεύθερος για σένα και για το παιδί, να παίξει, να δει φίλους. Να κάνει το τίποτα, να βαρεθεί, να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει. Και εσύ όμως το ίδιο, βάλε το αυτό στη λίστα με τα «ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ».
Και στο λέω αυτό αγαπημένη γιατί σε έχω δει, από το αυτοκίνητο που σε παρατηρώ, να κοιτάς το ρολόι, να συμβουλεύεις τα παιδιά σου για τον τρόπο τους, να τα ενημερώνεις για το χρόνο που έχουν, για το σχόλασμα που θα έρθει ο παππούς να τα πάρει για να τα πάει στο άλλο εξωσχολικό και από εκεί ο μπαμπάς να έρθει να τα πάρει να τα πάει στο σπίτι.
Και πάει λέγοντας. Σε έχω δει να ξεφυσάς, να χαμογελάς, να κατσουφιάζεις, να αγχώνεσαι, να κορνάρεις στο φανάρι για να προλάβεις το μάθημα της μικρής και να φύγεις γρήγορα για να προλάβεις πάλι να είσαι στην ώρα σου στο σχόλασμα του μεγάλου.
Σε έχω δει. Τα έχω κάνει και εγώ όλα αυτά. Τα κάνω κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο λέω να βρω χρόνο ελεύθερο για μια ανάσα μέσα στη μέρα. Ανάμεσα σε πρωινό ξύπνημα, σχολεία, δουλειά, εξωσχολικά, χόμπι και όλα αυτά που σπρώχνουμε να χωρέσουμε μέσα σε ένα 24ωρο.
Σε έχω δει , με έχω δει να τα καταφέρνω περίφημα και να ξεφυσάω με ανακούφιση ότι όλα κύλησαν ωραία μέσα στη μέρα, σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Με έχω δει να μην τα καταφέρνω, να καθυστερώ, να μην έχω καμία όρεξη για ήρεμες συζητήσεις με τα παιδιά μου, να θέλω μόνο να βρω 10 λεπτά για να απομονωθώ και να μην μιλώ, να μην κοιτώ, να μην απαντώ.
Όλα φυσιολογικά είναι. Όλα τα έχει η μέρα μας. Και τις καλές στιγμές που όλα είναι υπο έλεγχο και τις άλλες που όλα είναι ….. ναυάγιο.
Σήμερα λοιπόν που ξεκινά άλλη μια τέτοια χρονιά, θυμήσου να αφήσεις χρόνο ελεύθερο για σένα, για τα παιδιά σου, για τους φίλους τους, τα παιχνίδια τους, για τους δικούς σου φίλους και τα δικά σου χόμπι.
Όλα θα τα μάθουν , μη βιάζεσαι. Όλα θα τα δοκιμάσουν, για τις δραστηριότητες, τα αθλήματα, τους χορούς, τις μουσικές, έχουν χρόνο. Ξέρω πως θες να τους δώσεις όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορείς. Να τα «εξοπλίσεις» με γνώσεις και πτυχία.
Θυμήσου, πριν λίγες μέρες ήσουν σε μια παραλία. Κλείσε μάτια και πήγαινε για λίγο εκεί, νοερά. Ωραία ήταν ε; Χωρίς όλα αυτά τα πολλά που θα κάνουν τα παιδιά μας σπουδαία και εμάς σπουδαιότερους που μπορέσαμε να τους τα προσφέρουμε.
Ναι ωραία ήταν ,αλλά είπαμε αυτό είναι η παρένθεση. Γιατί κανονικά εμείς πρέπει να τρέχουμε για να προλάβουμε, να προσπαθούμε για να κατακτήσουμε όσα πρέπει να έχουμε και όσα πρέπει να θέλουμε. Μπέρδεμα, από τα μεγάλα……..
Ε λοιπόν, κάνε μια προσπάθεια και κράτησε λίγα από αυτά τα ωραία της παρένθεσης και βάλε τα στις μέρες σου, αυτές που επιταχύνεις σαν τρελή.
Και ζήτα και λίγη βοήθεια από τους γύρω σου, μοιράσου τα βάρη και τα τρεξίματα, βάλε τις ανάγκες σου λίγο λίγο πιο ψηλά στη λίστα. Δέξου πως δεν θα είσαι τέλεια κάθε μέρα στο καθημερινό σπριντ. Και το πρωί σήκω 10 λεπτά πιο νωρίς από όλους, κάτσε χουζούρεψε ή πιες τον καφέ σου. Πάρε μια ανάσα και όταν μπεις στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσεις τον «αγώνα», μην ξεχάσεις, χαμογέλα στη μαμά στο διπλανό αυτοκίνητο, ξέρει ακριβώς πως νοιώθεις.
Καλή χρονιά να έχουμε!
