Απόγευμα στην παραλιακή Ηρακλείου.
Είμαι στο ύψος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, από την πλευρά της παλιάς Λαχαναγοράς και επιχειρώ, κρατώντας από το χέρι το μικρό μου γιο, να περάσω απέναντι για να μπω στο μουσείο.
Στέκομαι λοιπόν στο πεζοδρόμιο, μπροστά στη διάβαση πεζών. Σαν πεζή ξέρω ότι από εκεί οφείλω να περάσω το δρόμο και όχι από οποιοδήποτε άλλο σημείο , γιατί κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο και για μένα αλλά και για τους διερχόμενους οδηγούς.
Στέκομαι και στέκομαι και στέκομαι για ώρα ….. μην σας τα πολυλογώ. Και στέκομαι γιατί κανένας οδηγός δεν σκέφτηκε ότι όταν υπάρχει πεζός στη διάβαση, σταματάει, «κοκαλώνει» το αυτοκίνητο και προτεραιότητα έχει ο πεζός.
Λέω και εγώ, μάλλον φταίει που είμαι πάνω στο πεζοδρόμιο. Ας κατέβω στο δρόμο, να πατήσω στη διάβαση, να το κάνω πιο ξεκάθαρο ότι θέλω να διασχίσω το δρόμο.
Μπορεί οι άνθρωποι να νομίζουν ότι κάθομαι και ρεμβάζω την κίνηση……
Κάνω το βήμα, κατεβαίνω. Καμία αλλαγή. Κάνω και δεύτερο βήμα να μπω πιο καλά στο οπτικό τους πεδίο.
Κάποια στιγμή λοιπόν, μια οδηγός σταμάτησε και μου έκανε νόημα να περάσω.
Χαμογέλασα, χαμογέλασε και πήγα να προχωρήσω.
Με την άκρη του ματιού μου, πιάνω μια κίνηση στο background. Ένα μικρό μαύρο αυτοκίνητο ερχόταν καταπάνω μας, για την ακρίβεια πάνω στο αυτοκίνητο που είχε σταματήσει για να περάσουμε. Ερχόταν τόσο γρήγορα που δεν είχε και περιθώρια να σταματήσει ακόμη και αν το ήθελε, ή αν προλάβαινε να το σκεφτεί.
Η οδηγός λοιπόν του μαύρου αυτοκινήτου, άρχισε να χτυπά κόρνες, να χειρονομεί και με μια καταπληκτική μανούβρα αλά Νίκι Λάουντα, απέφυγε το σταματημένο αυτοκίνητο, πέρασε ξυστά από μπροστά μου και συνέχισε την πορεία της. Ταυτόχρονα βέβαια, έβριζε, μούτζωνε και όλες τις συναφείς συμπεριφορές που μπορεί να επιδείξει όποιος έχει παιδεία και είναι καλλιεργημένος και ευγενής άνθρωπος …
Μέσα στο αυτοκίνητο είχε και παιδιά. Δικά της; Άλλων; Δεν με απασχολεί. Είχε παιδιά, που είδαν, άκουσαν, έζησαν όλο αυτό το σκηνικό. Και πήραν σημαντικά μαθήματα.
Όπως ότι δε σεβόμαστε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Τρέχουμε όσο θέλουμε, δε σταματάμε στις διαβάσεις, φυσικά και δε δίνουμε καμία προτεραιότητα στους πεζούς. Επίσης όποιος κάνει τα αντίθετα από εμάς, δηλαδή ακολουθεί τους κανόνες και σέβεται όσους υπάρχουν γύρω του, τους βρίζουμε και τους μουτζώνουμε.
Μπράβο κοριτσάρα μου! Έδωσες ένα εξαιρετικό μάθημα συμπεριφοράς στα παιδιά που είχες μαζί σου. Δε θα πω ότι λυπάμαι για σένα, για να φανώ μεγαλόψυχη. Όχι! Σε φοβάμαι εσένα!
Σε φοβάμαι γιατί ζεις δίπλα μου, γιατί τα ίδια και χειρότερα θα κάνεις στην καθημερινότητα σου. Γιατί δεν έχεις ίχνος παιδείας, γιατί είσαι επικίνδυνη και αυτό όχι μόνο στο δρόμο!
Κάνε μας τη χάρη λοιπόν και κάτσε δυο λεπτά να σκεφτείς, τα νεύρα σου και η επιθετικότητα σου πόσο επικίνδυνα είναι για σένα και τους γύρω σου.
Μη ζητήσεις συγγνώμη από μένα και όσους έβαλες σε κίνδυνο, μη ζητήσεις συγγνώμη από τα παιδιά που είχες μαζί σου και έγιναν μάρτυρες και καταγραφείς αυτής της «ενήλικης» συμπεριφοράς σου. Ζήτα συγγνώμη από τον εαυτό σου, που ανέχεσαι να κουβαλάς τέτοιες συμπεριφορές. Τελικά λυπάμαι και για σένα. Είναι βαρύ το φορτίο να ζεις και να λειτουργείς όντας τόσο απαίδευτος άνθρωπος.
Και όχι δεν έχω νεύρα. Τα αυτονόητα διεκδικώ.
Και σας παρακαλώ μην εστιάσετε στο γεγονός ότι η οδηγός ήταν γυναίκα.
Την ίδια στιγμή κανένας άντρας οδηγός δεν σταμάτησε στη διάβαση.
